MIRIAM

(prawdopodobnie: „buntowniczy; buntownicza”).

1. Córka Amrama i Jochebed z plemienia Lewiego; siostra Mojżesza i Aarona (Lb 26:59; 1Kn 6:1-3). Chociaż sprawozdanie biblijne nie mówi tego wprost, to ona musiała być „siostrą”, która obserwowała, co się stanie z małym Mojżeszem leżącym w skrzynce umieszczonej wśród trzcin nad brzegiem Nilu (Wj 2:3, 4). Niemowlę znalazła córka faraona i wtedy „wezbrało w niej współczucie dla niego”. Kiedy się zorientowała, że „to jedno z dzieci Hebrajczyków”, Miriam zapytała ją, czy ma wezwać Hebrajkę, która wykarmiłaby dziecko. Uzyskawszy zgodę córki faraona, „dziewczę od razu poszło i zawołało matkę dziecka” (Jochebed), która za zapłatę wychowywała Mojżesza, aż podrósł (Wj 2:5-10).

Przewodzi Izraelitkom w śpiewie. Kiedy po latach Jehowa pokonał wojska faraona nad Morzem Czerwonym i Mojżesz z izraelskimi mężczyznami śpiewali pieśń, „Miriam, prorokini”, stanęła na czele kobiet, które z radością grały na tamburynach i pląsały. Odpowiadając na strofy pieśni zaintonowanej przez Mojżesza, Miriam śpiewała: „Śpiewajcie Jehowie, bo wielce się wywyższył. Konia i jego jeźdźca wrzucił do morza” (Wj 15:1, 20, 21).

Narzeka na Mojżesza. Podczas pobytu Izraelitów na pustkowiu Miriam i Aaron zaczęli szemrać przeciw Mojżeszowi z powodu jego kuszyckiej żony. Być może pozazdrościli bratu wpływowej pozycji w narodzie oraz zapragnęli większej władzy dla siebie i dlatego wciąż narzekali: „Czyż Jehowa mówił tylko przez Mojżesza? Czyż nie mówił także przez nas?” Jehowa to wszystko słyszał i nagle wezwał Mojżesza, Miriam i Aarona do namiotu spotkania. Przypomniał szemraczom, że ich brat, Mojżesz, jest Jego sługą, do którego przemawia nie w jakiś pośredni sposób, lecz „usta w usta”. Następnie zapytał Miriam i Aarona: „Czemuż więc nie baliście się mówić przeciwko mojemu słudze, przeciwko Mojżeszowi?” Jehowa zapałał na nich gniewem i gdy obłok oddalił się znad namiotu, „Miriam została dotknięta trądem białym jak śnieg”. Wtedy Aaron zaczął błagać o wybaczenie, a Mojżesz wstawił się za Miriam i Jehowa pozwolił wrócić jej do obozu — ale dopiero po upokarzającej siedmiodniowej kwarantannie (Lb 12:1-15).

Ponieważ tylko Miriam została dotknięta trądem, najprawdopodobniej to ona była inicjatorką tego zajścia (zob. AARON). Szemranie przeciwko Mojżeszowi mogło być w jej wypadku większym grzechem niż w wypadku Aarona; może nawet w grę wchodziła zazdrość jednej kobiety względem drugiej („zaczęli mówić przeciw Mojżeszowi z powodu kuszyckiej żony”), Aaron zaś po prostu stanął po stronie siostry, a nie bratowej. Skoro Miriam uważano za prorokinię, mogła uchodzić za najbardziej wpływową kobietę w Izraelu. Może więc się obawiała, że żona Mojżesza pozbawi jej tej pozycji. Ale bez względu na rzeczywisty przebieg wydarzeń i na fakt, że zarówno Miriam, jak i Aaron dopuścili się poważnego grzechu szemraniem przeciwko Mojżeszowi, w wypadku Miriam było to szczególnie rażące ze względu na Bożą zasadę podporządkowania kobiety mężczyźnie (1Ko 11:3; 1Tm 2:11-14). W późniejszym czasie grzech Miriam posłużył za ostrzegawczy przykład: gdy pod koniec wędrówki po pustkowiu Mojżesz nawoływał Izraelitów do słuchania wskazówek kapłanów dotyczących trądu, nakazał im pamiętać o tym, co Jehowa uczynił Miriam, gdy wyszli z Egiptu (Pwt 24:8, 9).

Miriam zmarła krótko przed Aaronem i została pogrzebana w Kadesz na pustkowiu Cin (Lb 20:1, 28). Setki lat później Jehowa za pośrednictwem proroka Micheasza przypomniał, jaką wyjątkową pozycję zajmowała Miriam u boku swych braci, gdy Izrael wychodził z Egiptu. Powiedział: „Bo wyprowadziłem cię z ziemi egipskiej i wykupiłem cię z domu niewolników; i posyłałem przed tobą Mojżesza, Aarona i Miriam” (Mi 6:4).

2. Potomek Judy (1Kn 4:1, 17, 18).