Miriam — uprzywilejowana za młodu i w sędziwości

MIRIAM, córka Lewity Amrama i jego żony Jochebed, również Lewitki, odegrała ważną rolę u zarania dziejów Izraela. Sposób, w jaki Bóg Jehowa posłużył się Miriam, jest dowodem Jego troski o ten naród. Za pośrednictwem proroka Micheasza oznajmił On: „Otom cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli wybawiłem ciebie i posłałem przed obliczem twoim Mojżesza, Aarona i Miriam!” (Mich. 6:4).

MŁODE LATA

Już w dzieciństwie Miriam miała przywilej uczestniczenia w spełnieniu się zamierzenia Bożego dotyczącego jej brata Mojżesza. Faraon egipski wydał rozkaz, żeby każdego nowo narodzonego chłopca hebrajskiego wrzucano do Nilu. Jochebed wbrew rozkazowi królewskiemu potajemnie trzymała swe niemowlę w domu przez trzy miesiące. Kiedy jednak nie dało się go już dłużej ukrywać, sporządziła plecionkę z cibory papirusowej, którą uszczelniła smołą i żywicą. Następnie umieściła ją wraz ze swym synkiem między trzcinami u brzegu Nilu. Miriama stanęła w pobliżu, aby obserwować, co się dalej będzie działo (Wyjścia 2:1-4; 6:20; Hebr. 11:23).

Córka faraona przyszła nad rzekę w towarzystwie usługujących jej panien, aby się wykąpać; zauważyła koszyk i kazała go przynieść. Wzruszył ją płacz niemowlęcia i ulitowała się nad nim. Miriam szybko zaczęła działać. Podeszła do córki faraona i zapytała: „Chcesz, a pójdę zawołać ci karmicielkę spośród kobiet Hebrajczyków, która by wykarmiła ci to dziecko?” Słowa Miriam utorowały jej matce drogę do zostania mamką własnego dziecka. Jakaż to radość i wdzięczność musiały wezbrać w sercu Jochebed! Dzięki temu Mojżesz ocalał i został odchowany, aby w przyszłości wyprowadzić Izraelitów z Egiptu i przywieść ich aż do granic Ziemi Obiecanej. Na pewno niewiele dziewcząt miało tak bezpośredni udział w urzeczywistnianiu Boskiego postanowienia, jak właśnie Miriam (Wyjścia 2:5-10).

W STAROŚCI

Osiemdziesiąt lat później Izraelici pod wodzą Mojżesza jako lud wolny opuścili Egipt. Kiedy faraon wraz ze swymi zbrojnymi oddziałami rzucili się za nimi w pogoń, Jehowa Bóg dokonał niesłychanego cudu: Rozdzielił wody Morza Czerwonego, aby Jego słudzy mogli się przedostać na drugi brzeg. Następnie wody szybko zalały przejście i egipscy prześladowcy wyginęli co do jednego. Po tamtej stronie morza Miriam na czele innych Izraelitek śpiewem i tańcem wysławiała Jehowę za wyzwolenie. Miała wtedy około 90 lat i pełniła w Izraelu służbę prorokini (Wyjścia 15:20, 21).

Uprzywilejowana pozycja, jaką zajmowała Miriam, stała się wszakże w następnym roku przyczyną jej potknięcia. Zaczęła występować przeciw swemu bratu Mojżeszowi i wpłynęła na Aarona, aby się do niej przyłączył. Przedmiotem krytyki stała się żona Mojżesza, Kuszytka; na tej podstawie potem zakwestionowano jego wyjątkową pozycję. Pismo Święte podaje: „Mówili oni: Czy Jahwe przemawiał tylko przez Mojżesza? Czy nie przemawiał także i przez nas?” W gruncie rzeczy dawali tym do zrozumienia, że Mojżesz poniża swego starszego brata i siostrę, samowolnie przypisując sobie godność jedynego rzecznika Bożego (Liczb 12:1-3, Biblia poznańska).

Zarzuty te były całkowicie bezpodstawne, toteż Najwyższy rzekł do Aarona i Miriam: „Posłuchajcie moich słów! Jeśli wśród was znajduje się prorok Jahwe, Ja daję mu się poznać w widzeniu, przemawiam do niego we śnie. Nie tak postępuję ze swym sługą Mojżeszem! Jest on mężem zaufania w całym moim domu. Przemawiam do niego z ust do ust, i jawnie, a nie przez podobieństwa. On ogląda postać Jahwe. Dlaczegóż nie wahaliście się występować przeciw memu słudze Mojżeszowi?” (Liczb 12:6-8, B. pozn.). Faktycznie Mojżesz nie przywłaszczył sobie pozycji stawiającej go nad Aaronem lub jakimkolwiek innym członkiem narodu izraelskiego. Wyznaczył mu ją bezpośrednio Jehowa. Z tej racji Aaron i Miriam stali się winnymi wystąpienia przeciw Najwyższemu.

W wypadku Miriam szemranie mogło wynikać z zazdrości. Będąc prorokinią zapewne się obawiała, że jej szwagierka zdobędzie w narodzie większe poważanie. Najwidoczniej pycha zaślepiła ją co do sedna sprawy — przestała dostrzegać, jak ważne jest pokorne podporządkowanie się postanowieniu Jehowy.

Ponieważ Miriam przekroczyła granicę wyznaczoną jej przez Boga i wystąpiła z nieuzasadnionymi oskarżeniami pod adresem swego brata, została dotknięta trądem. Jakiż to przerażający dowód Boskiego niezadowolenia! Aaron błagał o miłosierdzie, a Mojżesz sam szczerze wstawił się u Jehowy za swoją siostrą, mówiąc: „O Boże, spraw, proszę, by znowu stała się zdrowa”. Miriam odzyskała zdrowie, ale spotkało ją upokorzenie, gdyż musiała przejść siedmiodniową kwarantannę poza obozem izraelskim (Liczb 12:9-15). Kiedy jednak Miriam umierała w roku wkroczenia Izraelitów do Kanaanu cieszyła się łaską Jehowy (Liczb 20:1).

Przeżycia Miriam są ważną lekcją dla wszystkich sług Najwyższego. Chociażby ktoś korzystał z wielu błogosławieństw, sama ta okoliczność nie zabezpiecza go przed poważnym potknięciem. Naprawdę musimy dokładać usilnych starań, aby zawsze postępować pokornie przed naszym Bogiem, nie pozwalając się opanować przez pychę. Nigdy nie zapominajmy o natchnionych słowach: „Bóg wyniosłym się przeciwstawia, ale pokornym okazuje niezasłużoną życzliwość” (Jak. 4:6, NW).

[Przypis]