ROZSĄDEK

Grecki wyraz epieikés, tłumaczony na „rozsądny” i „rozsądek”, został zdefiniowany następująco: „Odpowiedni, stosowny; a zatem należyty, słuszny, umiarkowany, wyrozumiały, nieobstający przy literze prawa; wyraża tę rozwagę, która ‚rozsądnie i po ludzku rozpatruje fakty dotyczące danej sprawy’” (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words, 1981, t. 2, ss. 144, 145).

Rozsądek jest cechą wyróżniającą mądrość niebiańską (Jak 3:17). Musi się nim odznaczać mężczyzna będący zamianowanym nadzorcą w zborze chrześcijańskim (1Tm 3:2, 3). Powinien rozsądnie podchodzić do samego siebie, do innych osób i do rozpatrywanych problemów. Ale pozostali chrześcijanie także są zachęcani do przejawiania tego przymiotu. Apostoł Paweł radził Filipianom: „Niech wasz rozsądek [„wasza ustępliwość”, Int] stanie się znany wszystkim ludziom” (Flp 4:5). A Tytus miał przypominać chrześcijanom na Krecie, aby „byli rozsądni [„ustępliwi”, Bw]” (Tyt 3:1, 2). Była to bardzo stosowna rada, ponieważ mieszkańcy Krety, ogólnie biorąc, mieli opinię kłamców, niebezpiecznych bestii i bezczynnych żarłoków (Tyt 1:12).

W 1 Piotra 2:18 usilnie zachęcono sług domowych, żeby byli „z całą należną bojaźnią podporządkowani swym właścicielom, nie tylko dobrym i rozsądnym, lecz i tym, których trudno zadowolić”.