SYSERA

1. Wódz armii kananejskiego króla Jabina. Sysera nie mieszkał w Chacorze, mieście Jabina, lecz w Haroszet; relacja biblijna poświęca mu więcej uwagi niż Jabinowi. Jakiś czas po wyzwoleniu spod dominacji Moabitów przez Ehuda Izraelici dostali się w rękę Sysery i Jabina, którzy uciskali ich przez 20 lat (Sdz 4:1-3; 1Sm 12:9).

Kiedy Sysera usłyszał, że Debora i Barak zwołali Izraelitów do walki przeciwko niemu, zebrał swe wojska, m.in. 900 rydwanów z żelaznymi kosami, i wyruszył im na spotkanie do doliny potoku Kiszon. Tymczasem do walki przystąpił sam Jehowa; wywołał zamieszanie w całej armii Sysery i zadał mu druzgocącą klęskę (Sdz 4:7, 12-16, 23; 5:20, 21; Ps 83:9).

Gdy rydwany ugrzęzły w błocie (por. Sdz 5:21), Sysera zaczął uciekać pieszo i przybył do namiotu Jael, żony Chebera Kenity, który utrzymywał pokojowe stosunki z Jabinem. Jael zaprosiła Syserę do środka. Ponieważ był wyczerpany bitwą i ucieczką, postanowił odpocząć, ufając, że namiot Jael będzie bezpieczną kryjówką. Dostał od niej mleka do picia i poprosił, by stanęła na straży u wejścia. Potem zapadł w głęboki sen, a wtedy Jael podeszła do niego ukradkiem i przebiła mu skronie palikiem namiotowym, aż utkwił w ziemi. Kiedy przybył Barak, Sysera już nie żył (Sdz 4:9, 17-22; 5:25-27). Matka Sysery ze swymi domowniczkami na próżno oczekiwała, że syn wróci z wielkim łupem (Sdz 5:28-30).

2. Przodek jednej z rodzin netynejczyków, którzy powrócili do Jerozolimy z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 43, 53; Neh 7:55). Do netynejczyków należeli też jeńcy wojenni; być może niektórzy z nich trafili do niewoli podczas klęski Sysery w czasach Baraka, a następnie zostali sługami świątynnymi, jednakże nie ma podstaw, by twierdzić, że netynejczycy powracający z Babilonu byli potomkami właśnie tego Sysery.