WONNE KORZENIE

Aromatyczne części roślin lub uzyskane z nich produkty; zaliczały się do nich np. aloes, balsam, cynamon, galbanum, kasja, labdanum, mirra, stakte, tatarak i wonna żywica. Chociaż Biblia wymienia też przyprawy, takie jak kmin, mięta, koper i sól, to hebrajskie i greckie słowa tłumaczone na „wonne korzenie” nie odnoszą się do substancji poprawiających smak potraw.

Wonne korzenie stanowiły składnik olejku do świętego namaszczania oraz kadzidła przeznaczonego wyłącznie do użytku w sanktuarium (Wj 30:23-25, 34-37). Stosowano je również, gdy przygotowywano zwłoki do pogrzebu; w wypadku ciała Jezusa Biblia wspomina konkretnie o mirrze i aloesie (Jn 19:39, 40; zob. też Mk 16:1; Łk 23:56; 24:1). Podczas pogrzebu judzkiego króla Asy rozpalono nadzwyczaj wielki ogień, ale nie spalono w nim zwłok, tylko wonne korzenie (2Kn 16:14). W starożytności dodawano nieco wonnych korzeni do wina, by zwiększyć jego moc (PnP 8:2).

Ogród wonnych korzeni, wspomniany w Pieśni nad Pieśniami (5:1, 13; 6:2), może się odnosić do miejsca, gdzie rosły różne aromatyczne zioła albo jak uważają niektórzy, drzewa balsamowe (Commiphora opobalsamum). „Korzenie indyjskie” z Objawienia 18:13 (gr. ámomon) to jakaś wonna roślina z rodziny imbirowatych.