MIRRA

Wonna gumożywica (PnP 1:13; 4:6, 14; 5:1, 13). Nie wiadomo dokładnie, z jakich roślin pozyskiwano ją w starożytności. Na ogół mirrą nazywa się żywicę otrzymywaną z różnych ciernistych krzewów i małych drzew z rodzaju Commiphora, np. Commiphora myrrha lub Commiphora abyssinica. Rośliny te dobrze się rozwijają na obszarach skalistych, zwłaszcza na wapiennych wzgórzach. Ich drewno i kora mają silny aromat. Żywica samoistnie wycieka z pnia i grubych gałęzi obu gatunków, ale przez dokonywanie nacięć można zwiększyć jej wypływ. Początkowo jest miękka i klejąca, a gdy ścieknie na ziemię, twardnieje.

Mirra stanowiła składnik olejku do świętego namaszczania (Wj 30:23-25). Ze względu na aromat używano jej do perfumowania szat, łóżek i innych przedmiotów (por. Ps 45:8; Prz 7:17; PnP 3:6, 7). Szulamitka z Pieśni nad Pieśniami najwyraźniej nacierała się płynną mirrą przed udaniem się na spoczynek (PnP 5:2, 5). Masaże z olejkiem mirrowym należały do specjalnych zabiegów upiększających, którym poddano Esterę (Est 2:12). Mirry używano również podczas przygotowywania ciała do pogrzebu (Jn 19:39, 40). Najwidoczniej była na tyle cenna, że można ją było ofiarować w darze nowo narodzonemu królowi Żydów (Mt 2:1, 2, 11).