TAMARYSZEK

(hebr. ʼészel).

Roślina mająca postać krzewu lub drzewa. Z sękatego pnia wyrastają rózgowate pędy, nadające jej pierzasty wygląd. Drobne, łuskowate, wiecznie zielone liście ściśle przylegają do gałązek, dzięki czemu tracą bardzo niewiele wilgoci przez parowanie, co pozwala tamaryszkowi rosnąć w okolicach pustynnych, a nawet na wydmach. Wiosną drzewo pokrywa się gronami drobnych białych lub różowych kwiatów, stanowiąc ozdobę jałowych skądinąd terenów. Ta słonolubna roślina często występuje bardzo blisko morza lub na słonych mokradłach. Tamaryszki porastające brzegi Jordanu tworzą gęste zarośla, zamieszkiwane przez dzikie zwierzęta, a w czasach biblijnych mogły stanowić część „bujnych gęstwin nad Jordanem”, dających schronienie lwom (Jer 49:19; Za 11:3).

Na ogół tamaryszek jest niewysoką rośliną, ale pewien gatunek (Tamarix aphylla) osiąga do 18 m wysokości. Abraham zasadził tamaryszek w Beer-Szebie (Rdz 21:33), król Saul siedział w cieniu tamaryszka w Gibei (1Sm 22:6), a kości jego i jego synów zostały pochowane pod wielkim tamaryszkiem w Jabesz-Gilead (1Sm 31:13; por. 1Kn 10:12, gdzie użyto hebr. słowa ʼeláh [„wielkie drzewo”]).

Doktor Joseph Weitz, izraelski specjalista w dziedzinie zalesiania, napisał: „Pierwszym drzewem, które Abraham zasadził w Beer-Szebie, był tamaryszek. Idąc za jego przykładem, cztery lata temu posadziliśmy w tej okolicy dwa miliony tych drzew. Abraham miał rację. Tamaryszek to jedno z niewielu drzew, które, jak się przekonaliśmy, dobrze rosną na południu, gdzie roczne opady nie przekraczają 150 mm” (The Reader’s Digest, marzec 1954, s. 30).

Inny gatunek tamaryszka (Tamarix mannifera) po nakłuciu przez owady z rodziny czerwców wydziela krople soku przypominającego miód, które po zebraniu bywają sprzedawane pielgrzymom jako „manna”. Roślina ta nie ma jednak związku z pokarmem spożywanym przez Izraelitów na pustkowiu, gdyż tamta manna była dostarczana w cudowny sposób i zbierano ją z ziemi (Wj 16:13-15).