„Wieczerza Pańska”
Wieczerza ta jest też znana pod nazwą „ostatniej wieczerzy”, „eucharystii” i „komunii”. Co Biblia mówi o jej znaczeniu?
JEST słuszne, żeby co roku przypominać sobie przez stosowną uroczystość wielki czyn Boga. Z tego właśnie powodu Bóg nakazał swemu ludowi, Izraelitom, aby przez doroczną uroczystość paschy obchodzili pamiątkę cudownego wyzwolenia ich z niewoli egipskiej. Posłuszni temu przykazaniu Jezus i jego apostołowie zebrali się w dniu 14 Nisana roku 33 w celu obchodzenia paschy.
Zaraz potem Jezus wprowadził coś nowego, mianowicie uroczystość na pamiątkę swej śmierci, które to święto miało być w przyszłości obchodzone zamiast paschy. I czyż to nie jest rzeczą jak najbardziej słuszną, żeby pamiętać o jego śmierci? Czy nie stanowiła ona jeszcze większego zwycięstwa Jehowy Boga niż zwycięstwo, którym było wyzwolenie Izraelitów z niewoli egipskiej? Oczywiście, gdyż Jezus dowiódł wtedy, że doskonały człowiek może pozostać wierny aż do śmierci mimo wszystko, co by uczynił Diabeł. Jako „baranek Boży” dostarczył on też podstawę, na której cała ludzkość będzie uwolniona z niewoli grzechu, śmierci i Diabła. — Jana 1:29.
O tym wydarzeniu donosi nam między innymi Mateusz, który sam był tam obecny. Jego sprawozdanie brzmi: „A gdy dalej jedli, Jezus wziął chleb i po wypowiedzeniu błogosławieństwa łamał go, a dając go uczniom rzekł: ‚Bierzcie, jedzcie. To oznacza moje ciało.’ Wziął też kielich i złożywszy podziękowania dał im go, mówiąc: ‚Pijcie z niego wszyscy, bo to oznacza moją „krew przymierza”, która ma być przelana na korzyść wielu dla przebaczenia grzechów.’” W sprawozdaniach Łukasza i Pawła czytamy ponadto taki nakaz Jezusa: „To czyńcie na pamiątkę moją.” — Mat. 26:26-28, NW; 1 Kor. 11:24.
Co chciał Jezus powiedzieć tymi słowami i jak jego naśladowcy mieli przypominać sobie jego śmierć? Czy ta wieczerza jest sakramentem? Jak często należy obchodzić pamiątkę śmierci Jezusa? Co unaocznia uczestniczenie w emblematach: chlebie i winie? Kto jest uprawniony do udziału w nich i jakie obowiązki przyjmują na siebie uczestniczący?
Wieczerza Pańska nie jest sakramentem. Samo uczestniczenie w niej nie przysparza tym, którzy ją spożywają, szczególnej łaski czy szczególnego błogosławieństwa Bożego. W Biblii nie ma takiego pojęcia jak „sakrament”, nie mówiąc już o tym, żeby występowało w niej to słowo. Jeżeli ktoś uczestniczy w niej niegodnie, to przez takie jedzenie i picie nawet ściąga na siebie potępienie. Czyn ten sam w sobie nie jest związany z żadnym oddziaływaniem poza tym, że posłuszeństwo okazywane przez przestrzeganie tego przynosi błogosławieństwo i uznanie Boże.
CHLEB I WINO
Jezus użył niekwaszonego chleba, gdyż podczas paschy Żydom nie wolno było mieć w domu żadnego innego chleba. W oparciu o jego przykład oraz w oparciu o słowa apostoła Pawła, który niegodziwość, złość i niesprawiedliwość przyrównał do zakwaszonego ciasta, jest rzeczą słuszną, aby przy Wieczerzy Pańskiej używać chleba przaśnego. Ponieważ taki chleb jest twardy i kruchy, czytamy, że Jezus go łamał. Łamaniu chleba nie trzeba więc przypisywać żadnego symbolicznego znaczenia.
Używanie alkoholu wyrządza dużo szkód i na tej podstawie wielu obstaje przy tym, jakoby Jezus posłużył się sokiem gronowym i jakoby należało dlatego używać też soku gronowego, a nie wina. Ale z uwagi na to, że wówczas jeszcze nie znano sposobów przechowywania soku gronowego w stanie niesfermentowanym, owoc krzewu winnego musiał być sfermentowanym sokiem gronowym, czyli winem, jak na to zresztą wskazuje słowo użyte przez Jezusa. Niektórzy mają też wątpliwości co do koloru wina, ale ponieważ Jezus przyrównał je do krwi, wypływa stąd rozsądny wniosek, że chodziło o wino czerwone.
Niektórzy teolodzy oświadczyli, że nie jest konieczne, aby przyjmujący symbole spożywali zarówno chleb, jak i wino. Nie ma jednak żadnej podstawy biblijnej, która by usprawiedliwiała ten pogląd, gdyż Jezus podał jedenastu obecnym apostołom (Judasza przy tym już nie było) zarówno chleb, jak też wino. Przez ten zwyczaj usiłuje się tylko jeszcze bardziej podkreślić niebiblijną różnicę między duchownymi a laikami. Kwestia ta doprowadziła już do wielu sporów, a niejedni stracili przy tym życie. Na przykład husyci obstawali przy przyjmowaniu obu symbolów, podczas gdy Kościół rzymski odmawiał im wina.
JAK CZĘSTO OBCHODZIĆ
Wiele autorytetów religijnych twierdzi, że pierwsi chrześcijanie obchodzili Wieczerzę Pańską codziennie; przytaczają przy tym między innymi Dzieje Apostolskie 2:42, 46. Ponieważ jednak w tym wypadku nie powiedziano nic o winie, więc wydaje się, że przy tym „łamaniu chleba” nie chodziło o uroczystość Wieczerzy Pańskiej, ale po prostu o spożywanie pokarmów. Tak też na przykład apostoł Paweł zachęcał do przyjęcia pokarmu swoich towarzyszy podroży, którzy znajdowali się wraz z nim na uszkodzonym przez burzę okręcie i już od kilku dni nie jedli. Potem „chleb wziąwszy podziękował Bogu przed wszystkimi, i złamawszy począł jeść”. — Dzieje 27:35.
Czyż nie rozsądniej jest wyjść z założenia, że Jezus chciał, aby uroczystość na pamiątkę jego śmierci obchodzono raz do roku, tak jak obchodzono paschę, skoro przecież ustanowił ją w noc paschy? Z pewnością; być może właśnie dlatego pewien kanonik, niejaki Foxlej, wypowiedział się w sposób następujący: „Moglibyśmy mniemać, że chrześcijańską eucharystię powinno się obchodzić co roku, tak jak paschę.” Sam Foxley dochodzi jednak w końcu do błędnego wniosku, ponieważ pomieszał tamn z Wieczerzą Pańską to inne „łamanie chleba”. — Bartlett: The Apostolic Age.
Poza tym jedynym rozsądnym wnioskiem jest, że dokładnie tak jak paschę należało obchodzić w dniu 14 Nisana (Nisan był pierwszym miesiącem roku żydowskiego, który zaczynał się wiosną), tak też powinno się obchodzić uroczystość na pamiątkę śmierci Jezusa w jej rocznicę, to znaczy 14 Nisana. A fakt, że to miała być uroczystość pamiątkowa, wynika z dalszych słów apostoła Pawła: „Ilekroć spożywacie ten chleb i pijecie z tego kielicha, śmierć Pańską zwiastujecie, dopóki nie przyjdzie.” — 1 Kor. 11:26, Kow.
KTO MOŻE UCZESTNICZYĆ
Czego unaocznieniem jest korzystanie z chleba i wina podczas Wieczerzy Pańskiej? Wszyscy, którzy w niej uczestniczą, pokazują przez to, że wierzą w przelaną krew Jezusa i że przyjęli dobrodziejstwa spływające na nich przez jego ofiarę, jak o tym Jezus powiedział przy innej okazji: „Kto pożywa ciało moje i pije krew moją, ma żywot wieczny, a ja go wzbudzę w dzień ostateczny.” — Jana 6:54, NT.
Jezus powiedział nadto, że wino wyobraża jego krew, która nadaje mocy prawnej nowemu przymierzu na rzecz naśladowców. To przypomina nam krew cielców i kozłów, która uprawomocniła stare przymierze Prawa. Dlatego też korzystać z niego mogą tylko ci, którzy należą do duchowego Izraela, czyli do ciała Chrystusowego. „Czy ‚kielich błogosławieństwa’, nad którym wypowiadamy słowa błogosławieństwa, nie jest uczestniczeniem we krwi Chrystusowej? Czy chleb, który łamiemy, nie jest uczestniczeniem w ciele Chrystusowym? Ponieważ istnieje tylko jeden chleb, więc i my wszyscy tworzymy jedno ciało, bo wszyscy udział mamy w tym jednym chlebie.” — 1 Kor. 10:16, 17, Kow.
Czyżby nie wszyscy oddani Bogu chrześcijanie byli członkami ciała Chrystusowego? Nie. Z Pisma Świętego wynika, że za Chrystusem idzie nie tylko „małe stadko”, ale też wielka rzesza „drugich owiec”. Chcąc zostać przyjętym do którejś z tych dwóch klas, trzeba się zetknąć ze Słowem Bożym i z Jego sługami, trzeba okazać wiarę, uczuwać skruchę za poprzedni sposób postępowania oraz oddać się Bogu, aby czynić Jego wolę i iść śladami Chrystusa. Po tym akcie oddania siebie należy w posłuszeństwie wobec nakazu Jezusa poddać się ochrzczeniu w wodzie. — Łuk. 12:32; Obj. 7:9; Jana 10:16.
Takie kroki muszą przedsięwziąć wszystkie owce Chrystusa. Jednakże z tymi, którzy stają się członkami małego stadka ciała Chrystusowego, Bóg postępuje w sposób szczególny. Jak? Najpierw poczytuje ich za sprawiedliwych na podstawie ich wiary w krew Chrystusa, a następnie spładza ich duchem świętym na swych synów duchowych oraz udziela im powołania niebiańskiego, aby się stali dziedzicami Bożymi i współdziedzicami Chrystusa, panując z nim jako królowie i kapłani przez tysiąc lat. Ponieważ ich liczba jest ograniczona do 144 000, są istotnie małym stadkiem. — Obj. 20:5, 6; 14:1, 3.
Tylko członkowie tej klasy są ‚zrodzeni na nowo’. Jedynie do nich odnoszą się słowa apostoła Pawła: „Otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym wołamy: ‚Abba, Ojcze!’ Tenże sam Duch daje świadectwo naszemu duchowi [wraz z naszym duchem, NW], że jesteśmy synami Bożymi.” Ci mają pewną, żywą nadzieję, że dostąpią chwały niebiańskiej. — Jana 3:7; Rzym. 8:15-17, Kow; 1 Piotra 1:3, 4.
Muszą oni stale ‚stawiać swe ciała jako ofiarę żywą Bogu’, muszą jak Jezus wiernie składać świadectwo na rzecz Bożego imienia i Królestwa oraz muszą prowadzić czyste, przykładne życie. — Rzym. 12:1; Jana 18:37; Gal. 5:19-21.
Ponieważ ci, którzy stanowią wielką rzeszę „drugich owiec”, nie są członkami ciała Chrystusowego, więc też nie uczestniczą w Wieczerzy Pańskiej. Mimo to jednak będą korzystać z błogosławieństw ofiary i królewskiego panowania Chrystusa przez to, że otrzymają życie wieczne na rajskiej ziemi w nowym świecie Jehowy.
Chociaż nie uczestniczą w Wieczerzy Pańskiej, to jednak żywo interesują się tą uroczystością, jak również jej uczestnikami. Ci wszyscy oraz wszyscy ludzie dobrej woli są zaproszeni, aby i w tym roku zebrali się w oznaczonym dniu po godzinie osiemnastej z chrześcijańskimi świadkami Jehowy w celu obchodzenia Wieczerzy Pańskiej i usłyszenia, jak ważna jest śmierć Chrystusa dla usprawiedliwienia imienia Jehowy i dla ich własnego wybawienia do życia wiecznego.
[Ilustracja na str. 14]
Wino gronowe