Co znaczy „narodzić się powtórnie”
PEWIEN kaznodzieja z ramienia świadków Jehowy zapukał do drzwi mieszkania w jednym z miast stanu Kentucky (USA), żeby przedłożyć krótkie kazanie biblijne. Domownik przerwał mu jednak zaraz po słowach wstępnych, mówiąc: „Przepraszam, że przerywam, ale czy pan ‚narodził się powtórnie’? Czy ma pan ducha świętego?”
Co byś powiedział na miejscu tego ordynowanego kaznodziei? Odrzekł on spokojnie: „Oczywiście pobudza mnie duch Boży. Inaczej nie przyszedłbym tutaj, żeby porozmawiać z panem o Biblii”.
Zauważmy, że nie odpowiedział po prostu „tak” lub „nie”. Niekiedy nie można skwitować pytania prostym potwierdzeniem bądź zaprzeczeniem, jeżeli się chce rzetelnie przedstawić właściwą myśl. Co byś powiedział, gdyby ciebie, drogi czytelniku, zapytano: „Czy wierzy pan we wszechmocnego Boga imieniem Szatan?” Musiałbyś dać zawężającą odpowiedź, z której by wynikało, że wierzysz w Boga Wszechmocnego, którym jednak nie jest Szatan. Zbadajmy więc dokładnie, o co chodziło wspomnianemu człowiekowi i co miał na myśli świadek Jehowy, dając przytoczoną odpowiedź.
KTO „NARODZIŁ SIĘ POWTÓRNIE”?
Po dniu Paschy w roku 30 n.e. przyszedł nocą do Jezusa pewien magnat żydowski, imieniem Nikodem. Sprawozdanie ewangeliczne Jana 3:3-5 donosi nam, że wtedy między innymi „rzekł do niego Jezus: ‚Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć Królestwa Bożego’. Nikodem mówi do Niego: ‚Jakżeż może się człowiek narodzić, będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?’ Jezus odpowiedział: ‚Zaprawdę, zaprawdę mówię tobie, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z ducha, nie może wejść do królestwa Bożego’”. — BT.
Na podstawie tej wzmianki wielu członków różnych Kościołów wierzy, że kto chce być zbawionym, ten musi się „narodzić powtórnie”, to znaczy narodzić się „z wody i z ducha”. Ludzie ci wierzą przy tym, że warunkiem dostąpienia życia wiecznego jest dostanie się do nieba. Częściowo mają nawet rację. Wszyscy, którzy jako stworzenia duchowe będą mieć udział w Królestwie, istotnie będą żyć wiecznie. Ale Jehowa całkiem wyraźnie ukazuje w swoim Słowie, że większość tych, którzy dostąpią życia wiecznego i wiecznotrwałego szczęścia, będzie żyć tu na ziemi (Ps. 37:29). Ci nie potrzebują „narodzić się powtórnie”. Dlaczego?
Zgodnie z pierwotnym zamierzeniem Bożym ludzie mieli żyć wiecznie w raju na ziemi. Żaden wierny sługa Boży, który żył przed okresem ziemskiej służby Jezusa, nie żywił nadziei na pójście do nieba i też żaden z nich nie dostał się tam po śmierci. Apostoł Piotr powiedział na przykład o królu Dawidzie: „Dawid nie wstąpił do nieba” (Dzieje 2:34, BT). Dawida nie powołano do nieba, chociaż spoczywał na nim duch Boży; sam wyznał kiedyś: „Duch Jahwe [inaczej: Jehowy] mówi przez mnie”. — 2 Sam. 23:2, BT.
Podobnie miała się rzecz z Janem Chrzcicielem. Biblia wyjaśnia o nim, że był „napełniony Duchem Świętym już w łonie matki swojej” (Łuk. 1:15). A jednak Jan nie „narodził się powtórnie” i nie został powołany do uczestnictwa w przyszłym Królestwie niebiańskim. Potwierdził to sam Jezus, kiedy powiedział: „Nie powstał z tych, którzy z niewiast się rodzą, większy od Jana Chrzciciela, ale najmniejszy w Królestwie Niebios większy jest niż on”. — Mat. 11:11.
Jak poszczególnymi krajami zazwyczaj kierują stosunkowo nieliczni, wybrani ludzie, występujący w roli przedstawicieli ogółu obywateli i wchodzący w skład rządu, tak Bóg postanowił wybrać spośród rodu ludzkiego 144 000 tych, którzy będą mieć udział w Królestwie Niebios. Będą oni razem z Jezusem panować nad rajską ziemią (Obj. 5:9, 10; 14:1-3; 20:6). Bóg zaczął ich wybierać dopiero po śmierci Chrystusa i po otwarciu przez niego drogi do życia niebiańskiego (Hebr. 10:19, 20). Jaki konieczny warunek musieli jednak spełniać ci niedoskonali synowie człowieka Adama, żeby zostać duchowymi synami Bożymi? Jezus wypowiedział się w tej sprawie podczas rozmowy z Nikodemem.
„NARODZONY Z WODY I Z DUCHA”
Wypowiedź Jezusa, którą częściowo przytoczył ów mieszkaniec stanu Kentucky, brzmiała: „Jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (Jana 3:3, BT). Człowiek powołany do tego Królestwa pierwotnie ‚narodził się z ciała’, a ze swym ciałem i krwią nie może wejść do Królestwa Niebios (Jana 3:6; 1 Kor. 15:50). Toteż gdy Jehowa Bóg przebaczy mu grzechy na podstawie jego wiary w okup Chrystusa, aby go potraktować jako człowieka doskonałego, zostaje on następnie spłodzony przez Boga i otwierają się przed nim widoki na dziedzictwo duchowe. Druga część tego postępowania dokonała się nawet na Jezusie, co umożliwiło mu wstąpienie do nieba. Kiedy Jezus został ochrzczony w wodzie, Jehowa wylał na niego swego ducha. Doznał tym sposobem spłodzenia z ducha i uzyskał prawo do stania się duchowym Synem Bożym; tak „narodził się powtórnie”. — Mat. 3:16, 17.
Chrześcijanie powołani do uczestnictwa w Królestwie Niebios muszą przejść to samo; muszą ‚narodzić się z wody i z ducha’. Będąc Żydem, Nikodem zapewne rozumiał, że duch święty należy pojmować literalnie, jako czynną moc Bożą. Jezus zakładał, że ten magnat żydowski również przez „wodę” zrozumie wodę literalną. Nikodem prawdopodobnie wiedział, że Jan Chrzciciel chrzcił w wodzie, gdyż „Żydzi z Jerozolimy wysłali do niego kapłanów i lewitów”, aby się przekonać, co właściwie Jan czyni (Jana 1:19; Mat. 3:5). Uczniowie Jezusa również chrzcili w wodzie (Jana 3:22; 4:1, 2). Nikodem wiedział więc, co Jezus miał na myśli, gdy mówił o „wodzie”. Ale jak rzecz się miała z narodzeniem z ducha świętego? Tego kroku prawdopodobnie nie mógł zrozumieć, gdyż i uczniowie Jezusa jeszcze go nie mieli za sobą.
Jan Chrzciciel obiecał, że Jezus będzie chrzcił „w duchu świętym”; Jezus faktycznie uczynił to w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Wylał ducha świętego na swych uczniów, którzy już byli ochrzczeni w wodzie (Jana 1:33, NW; Dzieje 2:1-4, 33, 38). W ten sposób ci chrześcijanie „narodzili się powtórnie”, to znaczy doznali czegoś podobnego jak zrodzenie, otwierające przed nimi widoki na życie duchowe w niebie, które miało przypaść im w udziale po dochowaniu wierności aż do śmierci i po powstaniu z martwych. Wiedzieli o tym, że „narodzili się powtórnie”, gdyż mieli na to świadectwo ducha. Apostoł Paweł napisał później: „Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy”. — Rzym. 8:16, 17; 2 Kor. 1:22.
Jan Chrzciciel i Dawid mieli mimo wszystko pewną miarę ducha Bożego, chociaż nie zostali powołani do Królestwa niebiańskiego, i to samo można dzisiaj powiedzieć o wielu chrześcijanach. Ci chrześcijanie oddali się Bogu i zostali ochrzczeni w wodzie. Zdają sobie jednak sprawę, że nie dano im nadziei na życie w niebie. Bóg nie wzbudził w nich — jakby przez zrodzenie — nadziei na życie duchowe w niebie, gdyż pod warunkiem dochowania Jemu wierności przewidział dla nich życie wieczne w ziemskim raju. Kaznodzieja, który zaszedł do wspomnianego mieszkania w stanie Kentucky, należy do ludzi wyczekujących tego raju.
Czy to znaczy, że ci ludzie nie cieszą się teraz łaską Bożą? Nic podobnego! Są tak samo mili Bogu, jak w swoim czasie Jan Chrzciciel. Świadczy o tym między innymi fakt, że Jehowa udziela im ducha świętego, aby mogli wydawać owoce ducha i przeprowadzać chrześcijańskie dzieło kaznodziejskie (Gal. 5:22, 23; Łuk. 12:11, 12). Stąd wniosek, że ów kaznodzieja odpowiedział uczciwie i słusznie na pytanie domownika.
Gdybyś chciał się więcej dowiedzieć o tym, co on na podstawie Biblii mówił o niebiańskim Królestwie Bożym i przyszłym ziemskim raju, zapraszamy cię, żebyś korzystał z każdej nadarzającej się okazji do porozmawiania na ten temat ze świadkami Jehowy mieszkającymi w twojej okolicy.