Pytania czytelników

◼ W Liście do Rzymian 8:30 jest mowa o chrześcijanach ‛obdarzonych chwałą’. Kiedy nastąpi to ‛obdarzenie chwałą’ i w jakim związku pozostaje ono z ich ‛powołaniem’ oraz ‛uznaniem za sprawiedliwych’?

W ósmym rozdziale Listu do Rzymian apostoł Paweł omawia postępowanie Boga z chrześcijanami namaszczonymi Jego duchem. Bóg urzeczywistnia swoje zamierzenie, obdarzając ich chwałą, a więc zaszczycając ich tym, że zapoznaje ich ze swymi prawdami, które między innymi obejmują Jego zamiar uczynienia ich „współdziedzicami Chrystusa” w niebie (Rzym. 8:14-17). Paweł napisał tam również:

„Tych bowiem, którzy mają Jego [Boga] pierwotne uznanie, tych też wyznaczył z góry do ukształtowania się na obraz Jego Syna, aby był pierworodnym między wieloma braćmi. Ponadto tych z góry wyznaczył, których również powołał; i tych powołał, których także uznał za sprawiedliwych. Na koniec [właściwie: I] tych uznał za sprawiedliwych, których też obdarzył chwałą” (Rzym. 8:29, 30).

Niejednego zastanowiła ta kolejność: ‛powołanie’, ‛uznanie za sprawiedliwych’, ‛obdarzenie chwałą’. Można by to uważać za następujące po sobie kroki, których punktem kulminacyjnym byłoby otrzymanie przez namaszczonych chrześcijan chwalebnego, duchowego życia w niebie. Zwróćmy jednak uwagę, czytelniku, na formę czasownika, jakiej użył Paweł: „Tych uznał za sprawiedliwych, których też obdarzył chwałą”. Wspomina tu raczej o czymś, co się już wydarzyło; inaczej by się chyba wyraził, gdyby miał na myśli obdarzenie chrześcijan chwałą przez przyszłe zmartwychwstanie do życia niebiańskiego.

Idźmy dalej: oczywiście ten, kogo Bóg wskrzesza, aby sprawował władzę w dziedzinie duchowej, zostaje tym samym ‛obdarzony chwałą’, niemniej jednak można dostąpić „chwały” również w innym sensie (Rzym. 8:17, Biblia Tysiąclecia; Jana 7:39). Jezus został na ziemi „otoczony chwałą” dzięki dokonywanym cudom (Jana 11:4, BT). Przy pewnej okazji opowiedział o pokornym człowieku, który ‛doznaje czci’, czyli któremu przypada w udziale chwała, gdy na uczcie wskażą mu zaszczytne miejsce (Łuk. 14:10, Nowy Przekład). Mojżesz zdobył chwałę jako rzecznik Boży w związku z Przymierzem Prawa (2 Kor. 3:7). W Biblii jest nawet mowa o tym, że niewieście przysparza „chwały” noszenie długich włosów (1 Kor. 11:15, BT). We wszystkich tych wypadkach występują w tekście greckim różne formy tego samego wyrazu rdzennego, który w Liście do Rzymian 8:30 przetłumaczono na ‛obdarzeni chwałą’ (Łuk. 12:27; Rzym. 2:10; 1 Tes. 2:6).

Rzecz ciekawa, że już w roku 1904 w książce „Nowe stworzenie” (tom VI „Wykładów Pisma Świętego”) napisano na temat Listu do Rzymian 8:28-30:

„Ten wyjątek jest ogólnie źle pojmowanym, ponieważ czytelnicy sądzą, że Apostoł rozbiera tu zwyczajnie drogę doświadczenia [chrześcijanina] (...). Ale Apostoł tu idzie w przeciwnym kierunku i zaczyna od końca. (...) Postępuje wstecz, śledząc rozwój tego Kościoła, Nowego Stworzenia. Wykazuje, że nikt nie może osiągnąć wysokiego stanowiska wybrańca Bożego, o ile nie jest powołany [przyjęty tam] z łaski Bożej; dalej, że wszyscy powołani muszą wprzód być usprawiedliwieni [inaczej mówiąc: uznani za sprawiedliwych] (...). A ci usprawiedliwieni muszą wprzód przed swym usprawiedliwieniem być zaszczyceni [obdarzeni chwałą, AV] (...) przez Boga, który dał im poznać Samego Siebie i Swego umiłowanego Syna” (strony 218, 219).

Zastosowanie tutaj przez Pawła metody przedstawienia szeregu powiązanych ze sobą okoliczności w odwrotnym porządku, niejako od końca, bynajmniej nie stanowi wyjątku. Podobnie postąpił w Liście do Rzymian 10:13-15.

W tekście Listu do Rzymian 8:28-30 apostoł nadmienia, że „Bóg daje wszystkim swoim dziełom współpracować”. Dzieje się tak dla dobra tych, którzy mają udział w urzeczywistnianiu Jego zamierzenia. Dawno temu, jeszcze w ogrodzie Eden, Jehowa wypowiedział proroctwo o przyszłym „nasieniu” (Rodz. 3:15). Czołowym przedstawicielem tegoż „nasienia”, a zarazem nasienia Abrahama, okazał się Jezus Chrystus. Bóg wszakże wybrał również ograniczoną liczbę innych ludzi, aby z nich utworzyć drugorzędny składnik „nasienia” (Gal. 3:16, 29). W ten sposób już w ogrodzie Eden dał „pierwotne uznanie” tym, z których składa się wspomniane „nasienie”. Ponadto „z góry wyznaczył” dla takich wybranych miejsce w niebie, w gronie braci Chrystusa, ukształtowanych na jego obraz.

A zatem w Liście do Rzymian 8:30 apostoł w ogólnym zarysie przedstawia pewne etapy, które poprzedzają ich połączenie się z Chrystusem w niebie. Ludzie tacy muszą zostać ‛powołani’, czyli zaproszeni, aby wejść w skład niebiańskiego Królestwa (Rzym. 1:7; Filip. 3:14; 1 Tes. 2:12; Hebr. 3:1). Ale jak Bóg mógłby ich ‛powołać’, gdyby jeszcze byli grzesznikami, członkami niedoskonałej rodziny Adama? Zanim ich „powołał”, musiał wpierw ‛uznać ich za sprawiedliwych’, wybaczając im grzechy na podstawie dostrzeganej u nich wiary w Chrystusa i jego ofiarę (Rzym. 3:23-26; 4:25; 5:18). A w jaki sposób mieliby osiągnąć wymaganą wiarę? Przede wszystkim musiały być im przedstawione wiadomości o Jezusie Chrystusie, którą to wiedzę Paweł w innym miejscu nazywa „chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie” (2 Kor. 4:4; zobacz też List 1 do Tymoteusza 1:11). O tych wszystkich, którzy przyjmują tę „chwalebną dobrą nowinę” i wstępują na drogę prowadzącą do niebiańskiej chwały, z pewnością można powiedzieć, że zaszczycenie ich tą możliwością równało się ‛obdarzeniu ich chwałą’.