Lojalne przestrzeganie porządku teokratycznego

„Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają ze sobą w jedności! (...) Jest to jak rosa z Hermonu, która opada na góry Syjonu” (Ps. 133:1, 3).

1. Jak w Słowie Jehowy opisano ziemską rodzinę Jego oddanych sług?

JAKIŻ to trafny opis rodziny, w której wszyscy, chociaż rozsiani po całej ziemi, oddali swoje życie Jehowie Bogu, swemu wspólnemu Ojcu! A On ze swej strony bezsprzecznie doskonale przewodzi tej ogólnoświatowej rodzinie. Miłościwie też zaspokaja rozmaite nasze potrzeby (Ps. 145:16).

2. Na czym polega przestrzeganie porządku teokratycznego?

² Jednakże od wszystkich swych oddanych dzieci Jehowa stanowczo wymaga, żeby żyły ze sobą w pokoju i jedności (1 Kor. 1:10). A słudzy Boży osiągają ten stan dzięki lojalnemu przestrzeganiu porządku teokratycznego. Co to właściwie znaczy? Ponieważ teokracja to dosłownie wziąwszy panowanie Boga, więc stosowanie się do porządku teokratycznego oznacza posłuszeństwo wobec praw, przepisów i zasad ustanowionych przez naszego Stwórcę (Izaj. 33:22).

3. Jak ustosunkowywał się Jezus do podporządkowania zwierzchnictwu Bożemu?

³ Najwspanialszy przykład przestrzegania porządku teokratycznego dał Jezus Chrystus. W niebie był on „pierworodnym całego stworzenia” (Kol. 1:15). Czytamy o nim, przedstawionym pod postacią uosobionej mądrości: „Sam Jehowa wydał mnie jako początek swej drogi, najwcześniejsze ze swych dawnych osiągnięć. Byłam wprowadzona od czasu niezmierzonego, od zarania, od chwil wcześniejszych niż ziemia. (...) stałam się u Jego boku mistrzowskim wykonawcą i zostałam tym, kogo dzień w dzień specjalnie lubił, a cały czas byłam przed Nim rozradowana” (Prz. 8:22, 23, 30). Radość ze stosowania się do praw Bożych była też wyraźnie widoczna u Jezusa podczas jego pobytu na ziemi. Powiedział przecież: „Zstąpiłem z nieba nie po to, aby czynić wolę swoją, lecz wolę Tego, który mnie posłał” (Jana 6:38). Pełniąc zaś wolę Bożą starał się pilnie, żeby uczyć myśli Bożych, a nie własnych. „Czego nauczam, nie jest to moje, tylko należy do Tego, który mnie posłał” (Jana 7:16). Jakiż to godny naśladowania wzór dla wszystkich sług Bożych!

4. Opisz porządek teokratyczny istniejący za naszych czasów.

⁴ Ze względu na lojalne przestrzeganie porządku teokratycznego aż do samej śmierci Jezus został nagrodzony nieśmiertelnością w niebie. Ponadto dano mu „wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mat. 28:18). On z kolei powierzył „całą swoją majętność” na ziemi (ziemskie sprawy swego Królestwa) gronu wiernych, namaszczonych duchem Bożym chrześcijan, których nazwał „niewolnikiem wiernym i rozumnym” (Mat. 24:45-47). W nagrodę doczekają się kiedyś współudziału w niebiańskim panowaniu Chrystusa; mają w jego Królestwie sprawować urzędy „kapłanów” i „królów” (Obj. 14:1, 4; 20:6). Dzisiaj przebywa jeszcze na ziemi ostatek, czyli resztka tej klasy ‛wiernego niewolnika’. Do jego zadań należy między innymi przyjmowanie duchowego pokarmu na czas słuszny i przekazywanie go dalej wszystkim ziemskim sługom Jehowy. Spełnia więc podobną funkcję, jak dawniej Paweł i jego współpracownicy. Apostoł ten powiedział o cudownych prawdach, które Bóg udostępnia swemu ludowi: „Nam (...) Bóg to objawił przez ducha swego” (1 Kor. 2:9, 10). Członkowie ostatka przewodzą też w dziele ogłaszania Królestwa, które musi być przeprowadzone „po całej zamieszkanej ziemi”, zanim nadejdzie koniec doczesnego, skazanego na zagładę systemu rzeczy (Mat. 24:14).

SKUTKI NIEWŁAŚCIWEGO POSTĘPOWANIA

5, 6. (a) Jakie następstwa spadły na Ewę i Adama za próbę uniezależnienia się od Jehowy? (b) Jak postępuje Jehowa z „wilkami” w „owczej skórze”?

⁵ Rzecz to niezwykle ważna, żeby każdy członek rodziny Bożej lojalnie stosował się do wskazówek i zarządzeń wielkiego Teokraty, Jehowy, oraz Jego Syna i Króla, Chrystusa Jezusa, przekazywanych za pośrednictwem ‛wiernego niewolnika’ na ziemi! Ponieważ sam Jehowa stoi na czele porządku teokratycznego, który obejmuje swym zasięgiem wszystko, co poniżej Niego, nigdy nie zechcemy pójść w ślady Szatana Diabła i uniezależniać się od władzy Stwórcy. Przypomnijmy sobie, jak przykre konsekwencje ściągnęła na siebie Ewa, gdy uległa zwodniczym namowom Szatana, żeby się wyłamać z porządku teokratycznego. W gruncie rzeczy powiedział on do niej jak gdyby: ‛Uniezależnij się od Boga. Rób, co uważasz. Sama decyduj, co jest słuszne, a co nie. Wtedy będziesz jak Bóg. Na pewno nie umrzesz’ (Rodz. 3:1-5). Kiedy mąż przyłączył się do niej i również odstąpił od przestrzegania porządku teokratycznego, zostali oboje usunięci z ogrodu Eden i z rodziny lojalnych dzieci Bożych. W odpowiednim czasie zgodnie z ostrzeżeniem Jehowy został na nich wykonany wyrok śmierci (Rodz. 2:17).

⁶ Podobnie dzisiaj każdy wśród ludu Jehowy, kto pozwala sobie na niezależne i odmienne pouczenia, nie naśladuje Boga, lecz Szatana Diabła. Jehowa widzi jednak, co się dzieje w Jego rodzinie, i bierze to pod uwagę (Prz. 15:3). Nie zamierza tolerować ludzi przypominających wilki, które chętnie by pożarły Jego owce, ale we właściwej chwili podejmuje stanowcze działanie (Mat. 7:15-23, Biblia Tysiąclecia). Na podobieństwo kochającego ojca strzeże On duchowej pomyślności swej rodziny (Ezech. 34:11-16).

7. (a) Co zlekceważyli Aaron i Miriam? (b) Jakie konsekwencje za to ponieśli?

⁷ Istnieją również inne przykłady biblijne, które podkreślają niebezpieczeństwo wynikające z braku lojalnego zachowywania porządku teokratycznego. Przypomnijmy sobie, jak Miriam i Aaron nadużyli swych powiązań rodzinnych z Mojżeszem i zakwestionowali jego pozycję w zborze starożytnego Izraela (Liczb 12:1, 2). Przestali zważać na okoliczność, że sam Jehowa nadał Mojżeszowi specjalne uprawnienia, co zostało potwierdzone licznymi cudami. Jehowa oświadczył im: „Sługa mój Mojżesz! Powierzony mu jest cały mój dom. Rozmawiam z nim usta w usta (...). Dlaczego więc nie baliście się mówić przeciw słudze mojemu, przeciw Mojżeszowi?” Wtedy „rozpalił się przeciw nim gniew Jehowy”. Aaron otrzymał surową naganę, a Miriam została przejściowo dotknięta trądem i musiała na siedem dni usunąć się z obozu Izraela (Liczb 12:7-15).

8. Czego dowodzi zdarzenie z królem Saulem?

⁸ Z kolei warto wspomnieć o starożytnym królu izraelskim Saulu, który zrezygnował z czekania na Jehowę. Zarozumiale podjął się natomiast złożenia ofiar, chociaż nie był kapłanem. Potem znalazł sobie wykrętną wymówkę, jakoby mu groziło rozproszenie się wojska wskutek dezercji. Ale czyje to było wojsko — Saula czy Jehowy? Prorok Samuel powiedział mu: „Popełniłeś głupstwo! Gdybyś był dochował przykazania Pana, Boga twego, (...) byłby utwierdził królestwo twoje nad Izraelem na wieki. Lecz teraz królestwo twoje nie utrzyma się” (1 Sam. 13:13, 14, Nowy Przekład). Istotnie, odebrano mu władzę królewską i dano ją człowiekowi miłemu sercu Jehowy. W ten sposób Saul drogo zapłacił za brak posłuszeństwa, a także szczerej skruchy, choć zwrócono mu uwagę co do tej sprawy. Wynika stąd jasno, że Jehowa nie patrzy obojętnie na zarozumiałe, samowolne, nieteokratyczne postawy i działania pośród swego ludu (Prz. 11:2).

9. Dlaczego król Uzjasz został wyrzutkiem społeczeństwa?

⁹ Podobnie było z Uzjaszem, królem Judy. Panował nad ludem Jehowy, ale nie miał prawa wykonywać jakichkolwiek posług kapłańskich. Tymczasem uparł się przy tym, żeby wystąpić w takiej roli. Kapłani energicznie zaprotestowali i oświadczyli: „Nie twoja to sprawa, Uzjaszu, palić kadzidło dla Jehowy, gdyż palenie kadzidła jest sprawą kapłanów, synów Aarona, tych, którzy zostali poświęceni. Wyjdź ze świątnicy, bo twoje działanie jest niewiernością”. Daleki od wszelkiej skruchy, Uzjasz rozzłościł się wtedy strasznie na kapłanów, jeszcze bardziej obciążając się grzechem zarozumiałości. „W czasie tego rozwścieczenia na kapłanów pojawił mu się na czole trąd (...) ponieważ go poraził Jehowa”. Pozostał już trędowatym aż do dnia śmierci i musiał czekać na nią poza społecznością ludu Bożego, „odłączony od domu Jehowy” (2 Kron. 26:16-21).

10. Jak Paweł opisał tych, którzy kwestionowali jego zamianowanie przez Chrystusa?

¹⁰ Apostoł Paweł wspomniał o pewnych ludziach, którzy kwestionowali szczególne zamianowanie, jakie otrzymał od Głowy zboru chrześcijańskiego, Jezusa Chrystusa (2 Kor. 11:12). Zaznaczył co do nich, że byli „fałszywymi apostołami, oszukańczymi pracownikami, przybierającymi pozory apostołów Chrystusa. I nic dziwnego, skoro sam Szatan wciąż nadaje sobie pozór anioła światła” (2 Kor. 11:13, 14). Dążyli oni do przeforsowania własnych, samolubnych celów. Paweł ostrzegał przed takimi osobnikami: „Spośród was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie” (Dzieje 20:30, 31). Prosił braci, w tym również rzekomych apostołów, by nie dopuszczali do sporów i nieporządku, co mogłoby podważyć jedność zboru chrześcijańskiego i zahamować jego owocny rozwój. Kto nie usłuchał tej natchnionej rady, ten zmierzał ku niechybnej zgubie (Gal. 1:7-9).

11. Jak Jehowa dba o to, żeby w Jego ziemskiej rodzinie panowała harmonia?

¹¹ Apostoł Jan napisał w natchnieniu: „Kto się za daleko zapędza i nie trzyma się nauki Chrystusowej, nie ma Boga. (...) Jeżeli ktoś przychodzi do was i nie przynosi tej nauki, nie przyjmujcie go do domu i nie pozdrawiajcie. Kto go bowiem pozdrawia, uczestniczy w jego złych uczynkach” (2 Jana 9-11, NP). Tak, Jehowa jest zdecydowany czuwać nad tym, żeby w Jego rodzinie panowała zdrowa atmosfera i jedność ducha.

CZUJNOŚĆ POTRZEBNA DZISIAJ

12. Dokąd zbiera Jehowa wszystkich, którzy Go miłują?

¹² W dobie obecnej, „pod koniec dni”, Jehowa zwołuje wszystkich, którzy Go miłują, do jednej zwartej, zgodnie działającej organizacji. Ludzie ze wszystkich narodów dają posłuch wezwaniu: „Chodźcie, wstąpmy na górę Jehowy, do domu Boga Jakuba; a On nas pouczy o swoich drogach, bo chcemy iść Jego ścieżkami” (Izaj. 2:2, 3). Zwróćmy uwagę na okoliczność, że Jehowa naucza ludzi swoich dróg, żeby mogli chodzić Jego ścieżkami, a nie własnymi drogami lub ścieżkami (Jer. 10:23, 24).

13. (a) Dlaczego szczególnie teraz musimy się mieć na baczności? (b) Czego potrzebujemy, żeby stawić czoło zabiegom Szatana?

¹³ Z drugiej strony jednak Szatan pała teraz „wielkim gniewem”. Wie, że „mało ma czasu” do chwili, gdy zostanie pozbawiony możności działania. Dlatego „krąży jak ryczący lew, szukając, kogo by pożreć” (Obj. 12:12; 1 Piotra 5:8). Musimy więc mieć się na baczności, żeby bóg tego świata, Szatan Diabeł, żadnym swoim manewrem nie zdołał wśród członków rodziny Jehowy wywołać sporów i rozłamów. „Zatem pilnie czuwajcie nad tym, żebyście postępowali nie tak, jak niemądrzy, ale jak mądrzy, wykupując sobie dogodny czas, ponieważ dni są złe. Z tej przyczyny przestańcie zachowywać się nierozsądnie, lecz sobie uprzytamniajcie, co jest wolą Jehowy” (Efez. 5:15-17). Korzystanie z postanowień Bożych służących duchowej pomyślności przyczyni się do naszego zbudowania i oczyszczenia oraz odpowiednio nas uzbroi. Dzięki temu będziemy mogli dać odpór intrygom Szatana i udaremnić jego zamysły (Efez. 6:10-13).

14. Dlaczego wygórowane mniemanie o sobie jest bardzo niebezpieczne?

¹⁴ Trzeba się też wystrzegać postawy, która jest wynikiem zbyt wygórowanego mniemania o własnej osobie (Rzym. 12:3). Pod wpływem takich myśli chrześcijanin mógłby nabrać przekonania, że Bóg zlecił mu jakąś specjalną misję, niezależnie od kanału łączności, przez który udostępnia swoje prawdy i kieruje swą rodziną. Gotów byłby wtedy uznać, iż wiążą go z Jehową szczególne stosunki, z jakich nie korzysta żaden inny brat ani siostra w domostwie Bożym. Ale takie odosobnienie się prowadzi jedynie do robienia głupstw: „Kto się odosabnia, ten podąży za własną samolubną ochotą; postąpi wbrew wszelkiej praktycznej mądrości” (Prz. 18:1).

CZEKANIE NA JEHOWĘ

15. (a) Czy dopuszczalne jest wysuwanie propozycji wobec klasy „niewolnika” Jehowy? (b) Podaj przykład przestrzegania porządku teokratycznego w pierwszym wieku.

¹⁵ Czasami ktoś zwraca klasie „niewolnika” uwagę na różne zagadnienia natury doktrynalnej lub organizacyjnej, które jego zdaniem powinny zostać na nowo przemyślane. Propozycje dotyczące jakichś ulepszeń są oczywiście rzeczą całkiem stosowną, podobnie jak zapytania, w których chodzi o bliższe wyjaśnienie pewnych kwestii. Widać to chociażby na przykładzie Pawła, Barnaby i innych braci, których posłano „do apostołów i starszych w Jeruzalem” w sprawie obrzezania. Kiedy już w tym gronie pod kierownictwem ducha świętego zapadły odpowiednie decyzje, wysłano braci do różnych miast, żeby „dawali tamtejszym do przestrzegania postanowienia apostołów i starszych, którzy byli w Jeruzalem”. Lojalne podporządkowanie się tym ustaleniom przynosiło błogosławieństwa Jehowy. „Dlatego też zbory dalej utwierdzały się w wierze i z dnia na dzień pomnażały się liczebnie” (Dzieje 15:1 do 16:5).

16. (a) Jakiego ducha powinien wykazać ten, kto wystąpił z jakąś propozycją? (b) Jak Paweł radzi postępować z tymi, którzy przybierają niewłaściwą postawę?

¹⁶ Właściwa postawa duchowa po wystąpieniu z propozycją przejawi się w pozostawieniu tej sprawy do rozważenia z modlitwą dojrzałym braciom w organizacji Jehowy, którzy kierują dziełem. Ale co wtedy, gdy autorzy pomysłów nie poprzestają na tym, lecz dalej omawiają swoje kwestie po zborach, chcąc pozyskać sobie zwolenników? Poczynania takie mogłyby wywołać rozdźwięki i u niektórych podważyć wiarę. Dlatego Paweł napisał: „Nawołuję was, bracia, żebyście mieli na oku tych, którzy wywołują podziały i dają okazje do zgorszenia — wbrew nauce, jaką poznaliście; i strońcie od nich”. Paweł doradził również Tytusowi, aby „udzielać upomnień i przekonywać opornych”, dodając wszakże: „Trzeba im zamknąć usta, gdyż całe domy skłócają, nauczając, czego nie należy (...). Dlatego też karć ich surowo” (Rzym. 16:17, 18; Tyt. 1:9-13, BT).

17. Jak możemy dzisiaj naśladować wyśmienity przykład Dawida?

¹⁷ Słowo Boże oznajmia: „Wiedza nadyma, ale miłość buduje” (1 Kor. 8:1). Ileż lepiej więc zajmować się pilnie najważniejszym dziś dziełem obwieszczania cudownego Królestwa Bożego, rozmawiać o rzeczach budujących, wzmacniać wiarę własną i drugich, a zarazem cierpliwie czekać, aż Jehowa da poznać swoją wolę przez wyznaczony do tego kanał łączności! (Rzym. 14:19; Filip. 4:8, 9). Idźmy za przykładem Dawida, który powiedział: „Na Ciebie przecież, Jehowo, czekałem; Ty sam zacząłeś odpowiadać, Jehowo, mój Boże” (Ps. 38:15). Zawsze pamiętajmy o cennej uwadze, którą można znaleźć w listach apostoła Pawła: „Żebyście wszyscy mówili zgodnie i żeby nie było wśród was podziałów, ale żebyście — stosownie zjednoczeni — byli tego samego zdania i mieli ten sam tok myśli” (1 Kor. 1:10). Stosowanie się do tej zasady w ogólnoświatowej rodzinie sług Jehowy daje wspaniałe wyniki. Doprawdy, „jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają ze sobą w jedności!” (Ps. 133:1).

CZY POTRAFISZ ODPOWIEDZIEĆ NA TE PYTANIA:

▪ Jaki piękny przykład przestrzegania porządku teokratycznego dał Jezus?

▪ Co może wyniknąć z naruszania porządku teokratycznego?

▪ Dlaczego szczególnie dzisiaj musimy się mieć na baczności przed Szatanem?

▪ Jak się należy zachować po wystąpieniu z jakimiś propozycjami?

[Ilustracja na stronie 15]

Za nieprzestrzeganie porządku teokratycznego król Uzjasz został porażony trądem