Radosne podporządkowanie się władzy

„Daliście z serca posłuch” (RZYMIAN 6:17, BT).

1, 2. (a) Jaki duch uwidacznia się obecnie, skąd się on bierze i do czego doprowadził? (b) Jak oddani słudzy Jehowy dowodzą, że różnią się od ogółu?

W PRZERAŻAJĄCY sposób uwidacznia się obecnie „duch działający teraz w synach nieposłuszeństwa”. Jest to duch rozpasanej niezależności, który pochodzi od Szatana, „władcy mocy powietrza”. Ten duch lub „powietrze”, czyli dominująca postawa nacechowana samolubstwem i nieposłuszeństwem, ma „moc” nad większością ludzi, wywiera na nich przemożny wpływ. Między innymi z tego powodu świat popadł w stan nazywany kryzysem władzy (Efezjan 2:2, NW).

² Na szczęście oddani słudzy Jehowy nie napełniają już swych duchowych płuc tym skażonym „powietrzem”, to znaczy duchem buntu. Wiedzą, że ‛na nieposłusznych synów spada gniew Boży’. Apostoł Paweł oświadczył także: „Nie bądźcie tedy wspólnikami ich” (Efezjan 5:6, 7). Toteż prawdziwi chrześcijanie ze wszystkich sił starają się być „pełni Ducha” Jehowy oraz nabywają „mądrości z góry”, która jest „nieskalanie czysta, następnie usposobiona pokojowo, rozsądna, gotowa okazać posłuszeństwo” (Efezjan 5:17, 18; Jakuba 3:17, NW).

Chętne podporządkowanie się zwierzchnictwu Jehowy

3. Co leży u podstaw chętnego podporządkowania i jaka głęboka nauka wypływa z historii?

³ U podstaw ochoczego podporządkowania leży uznawanie prawomocnej władzy. Historia ludzkości dowodzi, iż odrzucanie zwierzchnictwa Jehowy nie zapewnia szczęścia. Przekonali się o tym zarówno Adam i Ewa, jak też inspirator ich buntu, Szatan Diabeł (1 Mojżeszowa 3:16-19). Odkąd został poniżony, pała „wielkim gniewem”, wiedząc, iż jego czas dobiega końca (Objawienie 12:12). Pokój i szczęście w rodzinie ludzkiej — ba, w całym wszechświecie — zależy od powszechnego uznawania sprawiedliwego zwierzchnictwa Jehowy (Psalm 103:19-22).

4. (a) Jakiego podporządkowania i posłuszeństwa Jehowa oczekuje od swych sług? (b) O czym powinniśmy być przekonani i jak tę myśl wyraził psalmista?

⁴ Ponieważ jednak przymioty Jehowy wspaniale się równoważą, więc Bogu nie zależy na mechanicznym przestrzeganiu Jego praw. On ma naprawdę ogromną moc, ale nie jest tyranem. Będąc Bogiem miłości, oczekuje od swych rozumnych stworzeń podyktowanego nią, chętnego posłuszeństwa. Chce, by podporządkowywały Mu się dlatego, że całym sercem pragną podlegać Jego sprawiedliwej i prawomocnej władzy i są przeświadczone, iż nieustanne okazywanie Mu posłuszeństwa wychodzi im na dobre. Osoby mile widziane przez Jehowę w Jego wszechświecie podzielają uczucia psalmisty, który napisał: „Prawo Jahwe doskonałe — krzepi ducha; świadectwo Jahwe niezawodne — poucza prostaczka; nakazy Jahwe słuszne — radują serce; przykazanie Jahwe jaśnieje i oświeca oczy; bojaźń Jahwe szczera, trwająca na wieki; sądy Jahwe prawdziwe, wszystkie razem są słuszne” (Psalm 19:8-10, BT). Jeżeli pragniemy żyć w nowym świecie, utworzonym przez Jehowę, musimy przybrać taką właśnie postawę — całkowicie ufać słuszności i sprawiedliwości Jego zwierzchnictwa.

Radosne podporządkowanie naszemu Królowi

5. Jak Jezus został nagrodzony za swe posłuszeństwo i co chętnie uznajemy?

⁵ Wspaniały przykład podporządkowania niebiańskiemu Ojcu dał sam Chrystus Jezus. Czytamy o nim, że „ukorzył się i stał się posłuszny aż do śmierci, i to śmierci na palu męki”. Następnie Paweł dodał: „Dlatego też Bóg wyniósł go na zwierzchnie stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca” (Filipian 2:8-11, NW). Rzeczywiście z radością zginamy kolano przed naszym Wodzem i panującym Królem, Chrystusem Jezusem (Mateusza 23:10, NW).

6. Jak Jezus dowiódł, że jest świadkiem i wodzem dla narodów, i w jaki sposób będzie on sprawować swe „panowanie książęce” po wielkim ucisku?

⁶ O Chrystusie jako naszym Wodzu Jehowa powiedział w proroctwie: „Oto ustanowiłem cię świadkiem dla ludów, dla ludów wodzem i rozkazodawcą” (Izajasza 55:4, BT). Służbą na ziemi oraz nadzorowaniem z nieba działalności ewangelizacyjnej po swej śmierci i zmartwychwstaniu Jezus dowiódł, iż jest ‛wiernym i prawdziwym świadkiem’ swego Ojca wobec wszystkich narodów (Objawienie 3:14; Mateusza 28:18-20). Ich przedstawiciele wchodzą obecnie w skład rozrastającej się „wielkiej rzeszy”, którą Chrystus przeprowadzi przez „wielki ucisk” (Objawienie 7:9, 14, NW). Ale kierownictwo Jezusa na tym się nie skończy. Jego „panowanie książęce” będzie trwać tysiąc lat. Dla posłusznych ludzi okaże się on „Cudownym Doradcą, Potężnym Bogiem, Wieczystym Ojcem, Księciem Pokoju” (Izajasza 9:6, 7, NW [9:5, 6, Bw]; Objawienie 20:6).

7. Co musimy już teraz czynić, jeśli pragniemy, by Chrystus Jezus zaprowadził nas do „źródeł wód życia”, i jak możemy sobie zaskarbić miłość Jezusa i Jehowy?

⁷ Jeżeli pragniemy czerpać ze „źródeł wód życia”, do których Baranek, Chrystus Jezus, zaprowadzi ludzi prawych, musimy już teraz dowodzić czynami, że z radością podporządkowujemy się jego królewskiej władzy (Objawienie 7:17, NW; 22:1, 2; porównaj Psalm 2:12, Biblia gdańska). Jezus oznajmił: „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie. Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę” (Jana 14:15, 21). Czy chciałbyś, aby Jezus i jego Ojciec cię miłowali? Wobec tego poddaj się ich władzy.

Nadzorcy z radością okazują posłuszeństwo

8, 9. (a) Kogo Chrystus dał w celu „budowania” zboru i pod jakim względem mężczyźni ci powinni być przykładem dla trzody? (b) Jak w Księdze Objawienia symbolicznie przedstawiono podporządkowanie chrześcijańskich nadzorców i jak powinni oni zabiegać o „posłuszne serce” podczas rozpatrywania spraw sądowniczych?

⁸ „Zbór jest podporządkowany Chrystusowi”. Jako jego Nadzorca, Jezus dał „dary w ludziach” w celu „budowania” zboru (Efezjan 4:8, 11, 12, NW; 5:24, NW). Tym duchowo starszym mężczyznom polecono, by ‛paśli powierzoną im trzodę Bożą’ „nie jako panoszący się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym, lecz stając się przykładami dla trzody” (1 Piotra 5:1-3, NW). Trzoda należy do Jehowy, a Chrystus jest jej „dobrym pasterzem” (Jana 10:14). Nadzorcy słusznie oczekują chętnej współpracy ze strony owiec, powierzonych im przez Jehowę i Chrystusa, wobec czego sami powinni dawać piękny przykład podporządkowania (Dzieje 20:28).

⁹ W I wieku grono namaszczonych nadzorców ukazano symbolicznie „w” lub „na” prawicy Chrystusa, co wyobrażało ich zależność od niego jako Głowy zboru (Objawienie 1:16, 20, NW; 2:1). Dzisiejsi nadzorcy w zborach Świadków Jehowy w nie mniejszym stopniu winni się poddać kierownictwu Chrystusa i ‛ukorzyć pod mocną rękę Bożą’ (1 Piotra 5:6). Kiedy rozpatrują jakąś sprawę sądowniczą, powinni się modlić do Jehowy tak, jak to czynił Salomon, gdy był jeszcze wierny: „Daj twemu słudze posłuszne serce, aby sądził twój lud, aby rozróżniał między dobrem i złem” (1 Królów 3:9, NW). Posłuszne serca będą skłaniać starszych do patrzenia na daną sprawę oczyma Jehowy i Chrystusa Jezusa, aby decyzje podejmowane na ziemi możliwie najdokładniej odpowiadały tym, które zapadły w niebie (Mateusza 18:18-20, NW).

10. W jaki sposób wszyscy nadzorcy powinni brać wzór z Jezusa pod względem traktowania trzody?

¹⁰ Nadzorcy podróżujący i starsi w zborach będą też zabiegać o to, by naśladować Chrystusa w sposobie traktowania trzody. W przeciwieństwie do faryzeuszy Jezus nie ustanawiał mnóstwa przepisów, do których trudno byłoby się zastosować (Mateusza 23:2-11). Ludziom o usposobieniu owiec powiedział: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie” (Mateusza 11:28-30). Chociaż każdy chrześcijanin musi ‛nieść własny ciężar’, nadzorcy powinni wzorować się na Jezusie i pomagać braciom, by ten ciężar chrześcijańskiej odpowiedzialności uważali za miły i lekki oraz by dźwigali go z radością (Galacjan 6:5).

Teokratyczne podporządkowanie

11. (a) Jak to możliwe, by osoba uznająca zasadę zwierzchnictwa nie zachowywała prawdziwie teokratycznej postawy? Zilustruj to przykładem. (b) Na czym polega przejawianie teokratycznej postawy?

¹¹ Teokracja oznacza rządy Boga. Opiera się na zasadzie zwierzchnictwa, wyrażonej w Liście 1 do Koryntian 11:3. Ale obejmuje coś więcej. Ktoś może sprawiać wrażenie, iż szanuje tę zasadę, a mimo to nie postępować w sposób teokratyczny w pełnym znaczeniu tego słowa. Jak to możliwe? Dla przykładu przypomnijmy, że demokracja to rządy ludu, a demokratą nazywa się „człowieka o przekonaniach demokratycznych”. Ktoś może zapewniać, iż ma takie poglądy, brać udział w wyborach, a nawet być politykiem. Ale jeśli swymi czynami w gruncie rzeczy lekceważy ducha demokracji i wszystkie jej zasady, to czy faktycznie jest demokratą? Podobnie prawdziwie teokratyczna postawa to coś więcej niż formalne podporządkowywanie się zwierzchnościom. Musimy naśladować sposób postępowania i przymioty Jehowy. Powinniśmy naprawdę uwzględniać we wszystkim Jego kierownictwo. A ponieważ pełnią władzy obdarzył On swego Syna, więc teokratyczna postawa polega również na kroczeniu śladami Jezusa.

12, 13. (a) Co w szczególności obejmuje teokratyczna postawa? (b) Czy teokratyczne podporządkowanie wymaga przestrzegania mnóstwa przepisów? Podaj przykład.

¹² Pamiętajmy, iż Jehowa oczekuje ochoczego podporządkowania, wypływającego z miłości. Właśnie nią się kieruje, rządząc wszechświatem. Jest wręcz jej uosobieniem (1 Jana 4:8). Z kolei Chrystus Jezus jest „odblaskiem chwały i odbiciem jego istoty” (Hebrajczyków 1:3). Od swych prawdziwych uczniów oczekuje miłości wzajemnej (Jana 15:17). A zatem teokratyczna postawa obejmuje nie tylko gotowość do podporządkowania się, ale też okazywanie miłości. Rozważania te można streścić następująco: Teokracja to rządy Boga, a Bóg jest miłością, wobec tego teokracja to rządy miłości.

¹³ Być może ten czy ów starszy sądzi, że postępowanie w sposób teokratyczny wymaga przestrzegania najrozmaitszych przepisów. Niektórzy starsi stworzyli nakazy z propozycji podawanych czasami przez „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45, NW). Kiedyś na przykład udzielono rady, by w celu bliższego poznania braci ze zboru raczej unikać siadania w Sali Królestwa ciągle w tym samym miejscu. Była to praktyczna wskazówka, a nie sztywna reguła. Ale niejeden starszy może być skłonny traktować ją jako nakaz i uważać, że kto się do tego nie stosuje, łamie zasady teokracji. Mogą jednak istnieć różne uzasadnione powody, dla których brat czy siostra woli zajmować miejsce w określonej części Sali. Jeżeli starszy nie bierze życzliwie pod uwagę takich czynników, to czy sam zachowuje prawdziwie teokratyczną postawę? Jeśli więc chcemy ją przejawiać, ‛wszystko niech się dzieje u nas w miłości’ (1 Koryntian 16:14).

Usługiwanie z radością

14, 15. (a) Jak starszy mógłby pozbawić pewnych braci i siostry radości ze służby dla Jehowy i dlaczego takie postępowanie byłoby nieteokratyczne? (b) Jak Jezus pokazał, iż wyżej ceni miłość znajdującą wyraz w naszej służbie niż ilość wykonanej pracy? (c) Co starsi powinni brać pod uwagę?

¹⁴ Teokratyczna postawa obejmuje również radosne służenie Jehowie. Jest On „szczęśliwym Bogiem” (1 Tymoteusza 1:11, NW). Pragnie też, by Jego czciciele służyli Mu z radością. Miłośnicy przepisów winni pamiętać, że wśród praw, które Izrael miał „starannie wypełniać”, znalazło się też takie: „Będziesz się radować przed Jehową, twym Bogiem, każdym swoim przedsięwzięciem” (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 12:1, 18, NW). Cokolwiek czynimy w służbie dla Jehowy, nie powinno to być dla nas ciężarem, lecz ma nam sprawiać radość. Nadzorcy mogą się w znacznym stopniu przyczyniać do tego, by bracia czuli się szczęśliwi, służąc Jehowie najlepiej, jak potrafią. Jeżeli natomiast starsi nie są rozważni, mogą niejednego ograbić z radości. Gdyby na przykład porównywali ilość czasu poświęcaną przez poszczególnych głosicieli na działalność ewangelizacyjną ze średnią zboru i chwalili tych, którzy tę przeciętną osiągnęli lub przekroczyli — co byłoby równoznaczne z krytykowaniem osób, którym się to nie udało — jak mógłby się poczuć ktoś, kto z uzasadnionych powodów raportuje o wiele mniej godzin? Czy nie wywoła to w nim niepotrzebnego poczucia winy i nie pozbawi go radości?

¹⁵ Niewykluczone, że osoba, która poświęciła na głoszenie kilka godzin, musiała się zdobyć na większy wysiłek niż ktoś, kto spędził w służbie znaczną ilość czasu, ale jest młodszy, cieszy się lepszym zdrowiem lub ma inne sprzyjające warunki. Starsi nie powinni więc nikogo osądzać pod tym względem. Przecież „władzę sądzenia” Ojciec dał Jezusowi (Jana 5:27). A czy on zganił ubogą wdowę za to, że ofiarowała mniejszą sumę, niż wynosiła przeciętna? Przeciwnie, dostrzegł, jaką wartość miały dla niej te dwa pieniążki. Złożyła w ofierze „wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie”. Jakże głęboką miłość do Jehowy tym okazała! (Marka 12:41-44). Czyż starsi mieliby niżej cenić podyktowany miłością wysiłek osób, które nie osiągają „średniej” liczbowej? Ich miłość do Jehowy może wyrastać ponad przeciętność!

16. (a) Dlaczego starsi powinni kierować się rozeznaniem i zachowywać równowagę, gdy w trakcie przemówienia chcą się posłużyć jakimiś liczbami? (b) Jak można najlepiej pomóc braciom zwiększyć udział w służbie?

¹⁶ Czy te uwagi należy uznać za nową „regułę”, według której nigdy nie powinno się podawać żadnych liczb, nawet przeciętnych? Bynajmniej! Chodzi raczej o to, aby nadzorcy zachowywali równowagę między zachęcaniem braci do zwiększenia udziału w służbie a pomaganiem im, by z radością czynili tyle, ile mogą (Galacjan 6:4). W przypowieści Jezusa o talentach pan powierzył mienie swym niewolnikom, „każdemu według jego zdolności” (Mateusza 25:14, 15). Podobnie starsi powinni brać pod uwagę możliwości każdego głosiciela Królestwa. Muszą więc przejawiać rozeznanie. Niektórzy rzeczywiście potrzebują zachęty, by czynić więcej. Zapewne będą sobie cenić wskazówki, jak lepiej rozplanować swe zajęcia. Ale w każdym wypadku, jeśli im się pomoże czerpać radość z czynienia tego, na co ich stać, uczucie to prawdopodobnie doda im sił potrzebnych do zwiększenia udziału w chrześcijańskiej służbie — w miarę ich możliwości (Nehemiasza 8:10; Psalm 59:17; Jeremiasza 20:9).

Radosne podporządkowanie się zapewnia pokój

17, 18. (a) Jak dzięki radosnemu podporządkowaniu się możemy zaznawać pokoju i zostać uznani za ludzi prawych? (b) Co może przypaść nam w udziale, jeśli naprawdę zważamy na przykazania Boże?

¹⁷ Ponieważ z radością podporządkowujemy się prawowitemu zwierzchnictwu Jehowy, cieszymy się wielkim pokojem. W modlitwie do Jehowy psalmista powiedział: „Pokój pełny mają ci, którzy kochają twój zakon, na niczym się nie potkną” (Psalm 119:165). Jeżeli przestrzegamy praw Bożych, sami odnosimy korzyści. Jehowa oznajmił Izraelowi: „Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Święty Izraelski: Ja, Pan, twój Bóg, uczę cię tego, co ci wyjdzie na dobre, prowadzę cię drogą, którą masz iść. O, gdybyś był zważał na moje przykazania, twój pokój byłby jak strumień, a twoja sprawiedliwość jak fale morskie!” (Izajasza 48:17, 18).

¹⁸ Chrystusowa ofiara okupu umożliwiła nam pokój z Bogiem (2 Koryntian 5:18, 19). Jeżeli wierzymy w zbawczą krew Chrystusa oraz dokładamy wszelkich starań, by zwalczać swe słabości i pełnić wolę Bożą, uwalniamy się od poczucia winy (1 Jana 3:19-23). Dzięki takiej wierze, potwierdzonej uczynkami, jesteśmy uznawani przez Jehowę za ludzi prawych i mamy cudowną nadzieję na ocalenie z „wielkiego ucisku” i życie wieczne w Bożym nowym świecie (Objawienie 7:14-17; Jana 3:36; Jakuba 2:22, 23). Wszystko to może przypaść nam w udziale, jeśli tylko ‛zważamy na przykazania Boże’.

19. Od czego zależy nasze obecne szczęście i nadzieja na życie wieczne oraz jak Dawid wyraził to, o czym jesteśmy głęboko przeświadczeni?

¹⁹ Nasze obecne szczęście oraz nadzieja życia wiecznego na rajskiej ziemi rzeczywiście są uzależnione od radosnego podporządkowania się Jehowie jako Zwierzchniemu Władcy Wszechświata. Obyśmy stale podzielali uczucia Dawida, który powiedział do Jehowy: „Twoją, Panie, jest wielkość i moc, i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy, twoim, Panie, jest królestwo i Ty jesteś wyniesiony jako głowa nad wszystko. Więc teraz, Boże nasz, składamy ci dzięki i wielbimy chwalebne imię twoje” (1 Kronik 29:11, 13).

Myśli do zapamiętania

◻ Jakiego podporządkowania i posłuszeństwa Jehowa oczekuje od swych sług?

◻ Jak Jezus został nagrodzony za swe posłuszeństwo i o czym musi świadczyć nasze postępowanie?

◻ Jak wszyscy nadzorcy powinni naśladować Jezusa pod względem odnoszenia się do trzody?

◻ Co obejmuje teokratyczna postawa?

◻ Jakie błogosławieństwa wynikają z radosnego podporządkowania?

[Ilustracja na stronie 24]

Starsi zachęcają trzodę do czynienia z radością tego, na co ją stać

[Ilustracja na stronie 26]

Jehowa ma upodobanie w osobach, których posłuszeństwo wypływa z serca