Którego Boga czcić?

LUDZIE w przeciwieństwie do zwierząt posiadają zdolność oddawania czci. Leży ona w naszej naturze. Mamy również sumienie, czyli poczucie moralności, które nam podpowiada, co jest dobre, a co złe. Pod takim czy innym względem wszyscy staramy się zgodnie z nim postępować, niejeden zaś liczy przy tym na kierownictwo jakiegoś boga lub bogów.

W ostatnich stu — dwustu latach niektórzy świeccy intelektualiści kwestionowali istnienie wszechmocnego Boga i Stwórcy. W 1844 roku Karol Marks określił religię mianem „opium dla ludu”. Potem Karol Darwin sformułował teorię ewolucji. Później nastąpiła rewolucja bolszewicka. W Europie Wschodniej uznano ateizm za oficjalną doktrynę państwową i twierdzono, że religia wymrze razem z pokoleniem roku 1917. Ale ateiści nie mogli zmienić natury ludzkiej. Świadczy o tym widoczne w tej części świata ożywienie religijne.

Jednakże Biblia wyjaśnia, iż „na niebie i na ziemi” istnieje wiele „tak zwanych bogów — jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów” (1 Koryntian 8:5, BT). W minionych stuleciach ludzkość czciła niezliczoną ilość bóstw, między innymi płodności, miłości i wojny, a nawet wina i biesiad. W samym hinduizmie są miliony bogów.

Mieszkańcy Babilonii, Asyrii i Egiptu, jak również krajów buddyjskich, oddawali cześć wielu trójcom bogów. Chrześcijaństwo też ma swoją „świętą” Trójcę. Dla wyznawców islamu — religii, która odrzuciła ten dogmat — „nie ma boga oprócz Allacha”. Ale nawet osoby kpiące z wiary w niewidzialnego, wszechmocnego Boga mają własne bóstwa. Na przykład w Liście do Filipian 3:19 czytamy o jednostkach uwikłanych w sidła materializmu, że „bogiem ich jest brzuch” (Bw).

Większość ludzi czci boga lub bogów kraju bądź społeczeństwa, w którym przyszło im żyć. W związku z tym nasuwają się pewne pytania: Czy wszystkie formy wielbienia prowadzą do tego samego celu — jak różne szlaki wiodące na szczyt góry? A może niejedna z mistycznych dróg religii prowadzi do katastrofy, niczym ścieżka kończąca się przepaścią? Czy istnieje cały wachlarz właściwych form wielbienia, czy raczej tylko jedna? Czy należy czcić wielu bogów, czy też na wyłączne oddanie i hołd zasługuje jeden jedyny Bóg Wszechmogący?

Pojawienie się fałszywych bogów

Powyższe pytania wymagają szczegółowego rozważenia. Dlaczego? Ponieważ Biblia, najstarszy spisany autorytet w dziedzinie religii, wyjaśnia, jak pewien fałszywy bóg za pośrednictwem węża skłonił naszych prarodziców do zejścia na złą drogę. Tragiczne skutki tej intrygi odczuwamy po dziś dzień (Rodzaju 3:1-13, 16-19; Psalm 51:7, Bw). Jezus, „Syn Boży”, mówił o tym zbuntowanym bogu jako o „władcy tego świata”, a jeden z apostołów określił go mianem „boga tego systemu rzeczy” (Jana 1:34; 12:31; 16:11; 2 Koryntian 4:4). W 12 rozdziale i 9 wersecie Księgi Objawienia został on przedstawiony jako „pradawny wąż, nazywany Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię”. Właśnie jemu podlega światowe imperium religii fałszywej.

Szatan jest mistrzem w zwodzeniu (1 Tymoteusza 2:14). Zręcznie wykorzystuje wszczepione człowiekowi pragnienie oddawania czci, podsuwając mu wszelkiego rodzaju bóstwa — takie jak duchy przodków, figury religijne, ikony bądź wizerunki Madonny. Popiera też kult stworzeń ludzkich, na przykład potężnych władców, zwycięskich generałów albo gwiazd filmu czy sportu (Dzieje 12:21-23). Powinniśmy więc zachowywać czujność, będąc zdecydowani szukać i czcić tylko prawdziwego Boga, który „w istocie nie jest daleko od nikogo z nas” (Dzieje 17:27).

Kto więc jest tym niezrównanym Bogiem, godnym naszej czci? Jakieś 3000 lat temu psalmista biblijny nazwał Go ‛Najwyższym, Wszechmocnym, Bogiem swoim, w którym położy ufność’ i użył Jego wzniosłego imienia — „Jehowa” (Psalm 91:1, 2). Wcześniej Mojżesz powiedział o Nim: „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa” (Powtórzonego Prawa 6:4). A prorok Izajasz zacytował słowa samego Boga: „Ja jestem Jehowa. Takie jest moje imię; i nie dam nikomu innemu mojej chwały ani sławy mej rytym wizerunkom” (Izajasza 42:8).

Jehowa chce oczyścić swe imię z wszelkich zarzutów, jakie nikczemnie wysunął fałszywy bóg, Szatan. Unaocznił, jak tego dokona, gdy w roku 1513 p.n.e. posłużył się prorokiem Mojżeszem do uwolnienia narodu izraelskiego spod ciemięskiej władzy Egiptu. Przy tej okazji Jehowa połączył swe imię z oświadczeniem: „Okażę, że jestem, jakim się okażę” (Wyjścia 3:14, 15). Zamierzał dowieść faraonowi swoich racji, ale przedtem poinformował tego niegodziwego władcę: „Dlatego zostawiłem cię przy życiu, byś zobaczył siłę moją i by imię moje zostało rozsławione po całej ziemi” (Wyjścia 9:16, BT).

Dzisiaj sytuacja wygląda podobnie. Bóg tego świata, Szatan, podobnie jak niegdyś faraon, sprzeciwia się Jehowie i podstępnie prowadzi walkę duchową z ludźmi miłującymi sprawiedliwość i prawdę (Efezjan 6:11, 12, 18). Jednakże pomimo jego sprzeciwu Bóg zamierza jeszcze raz uświetnić swoje imię. Ale zanim okaże swą moc przez zniszczenie Szatana i wszystkich jego dzieł, rozsyła swoich chwalców, by po całej ziemi ogłaszali świętość imienia Jehowy. Działalność ta stanowi istotną część prawdziwego wielbienia.

Nic więc dziwnego, że sam Bóg powiedział, iż prawdziwi czciciele będą Jego świadkami — Świadkami Jehowy, ‛ludem, który dla siebie ukształtował, aby rozgłaszał Jego chwałę’ (Izajasza 43:10-12, 21). Jak to czynią? Głoszą i nauczają publicznie oraz od domu do domu, przekazując innym dobrą nowinę o tym, że Królestwo Jehowy pod władzą Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, zapewni posłusznej ludzkości wieczyste błogosławieństwa na rajskiej ziemi. Dlatego czczą Jehowę „bezustannie”, jak to czynili prawdziwi chrześcijanie w I wieku (Dzieje 5:42; 20:20, 21). Czy Bóg im w tym błogosławi? Odpowiedź znajdziemy na następnych stronach.