Doceniaj przymioty Jehowy w całej pełni

1. (a) O jakich przymiotach Jehowy warto rozmyślać? (b) Jaki pożytek odniesiemy z bliższego przyjrzenia się cechom Boga?

JAKIE cechy przychodzą ci na myśl, kiedy mowa o osobowości Jehowy? Wielu z nas wymieniłoby miłość, sprawiedliwość, mądrość i moc. Wiemy jednak, że Jehowa ma mnóstwo innych ujmujących przymiotów. W gruncie rzeczy można stworzyć listę przeszło 40 z nich, z których każdy był kiedyś omówiony w naszych publikacjach. Pomyśl tylko, cóż za nieprzebrany skarb fascynujących informacji o osobowości Jehowy czeka na odkrycie w ramach studium osobistego lub rodzinnego! Jaki pożytek odniesiemy z takiego studium? Będziemy jeszcze bardziej doceniać przymioty naszego niebiańskiego Ojca. A co za tym idzie, jeszcze bardziej zapragniemy się do Niego przybliżać i Go naśladować (Joz. 23:8; Ps. 73:28).

2. (a) Zilustruj przykładem, jak możemy pogłębiać docenianie przymiotów Jehowy. (b) Jakie kwestie rozważymy?

² Co to jednak znaczy „doceniać”? W niniejszym artykule używamy tego słowa w znaczeniu „pojmować prawdziwą wartość czegoś”. Docenianie może się stopniowo pogłębiać. Oto przykład: Rozsmakowujemy się w nowej potrawie, w miarę jak czujemy jej zapach, delektujemy się każdym kolejnym kęsem, a w końcu sami próbujemy ją przyrządzić. Analogicznie rzecz się ma z jakąś określoną cechą Jehowy — cenimy ją coraz bardziej, gdy ją poznajemy, rozmyślamy o niej, a potem naśladujemy ją w swoim życiu (Efez. 5:1). Celem tego artykułu oraz dwóch następnych jest pogłębienie naszego doceniania tych Bożych przymiotów, na które być może nie zwracaliśmy takiej uwagi, jak na podstawowe. W związku z każdą z omawianych cech rozważymy kwestie: Czym ona jest? Jak Jehowa ją przejawia? I jak my możemy Go w tym naśladować?

JEHOWA JEST PRZYSTĘPNY

3, 4. (a) Jak byś opisał osobę przystępną? (b) Jak Jehowa upewnia nas, że jest przystępny?

³ Najpierw pomówmy o przystępności. Jak byś opisał kogoś, kto jest przystępny? Mógłbyś powiedzieć: „To człowiek życzliwy, do którego zawsze można podejść i z którym łatwo się rozmawia”. O przystępności danej osoby świadczą nieraz jej wypowiedzi i mowa ciała — gesty, wyraz twarzy i inne sygnały niewerbalne.

⁴ A jak Jehowa pokazuje, że jest przystępny? Chociaż jest wszechpotężnym Stwórcą niezmierzonego wszechświata, zapewnia, że szczerze pragnie słuchać naszych modlitw i na nie odpowiadać (odczytaj Psalm 145:18; Izajasza 30:18, 19). Możemy rozmawiać z Nim, ile chcemy, kiedy chcemy i gdzie chcemy. Możemy swobodnie do Niego przystępować, świadomi, że On nigdy nas za to nie zgani (Ps. 65:2; Jak. 1:5). Aby pokazać, że wręcz tego pragnie, polecił opisać siebie w Biblii wyrażeniami, którymi zazwyczaj opisuje się ludzi. Na przykład psalmista Dawid oznajmił, że „oczy Jehowy są zwrócone” ku nam i ‛Jego prawica mocno nas trzyma’ (Ps. 34:15; 63:8). A prorok Izajasz przyrównał Jehowę do pasterza, mówiąc: „Ramieniem swym zbierze jagnięta i poniesie je na swej piersi” (Izaj. 40:11). Tylko pomyśl! Jehowa chce mieć nas tak blisko siebie, jak pasterz, który troskliwie tuli w ramionach jagniątko. Mamy nadzwyczaj przystępnego Ojca! Jak możemy Go pod tym względem naśladować?

NIEZWYKLE CENNY PRZYMIOT

5. Dlaczego to takie ważne, żeby starsi byli przystępni?

⁵ Jakiś czas temu gorliwym Świadkom z różnych kontynentów zadano pytanie: „Jaką zaletę u starszego cenisz najbardziej?”. Znakomita większość odpowiedziała: „Przystępność”. Oczywiście każdy chrześcijanin powinien starać się w pełni rozwinąć tę cechę, ale jest ona szczególnie pożądana właśnie u starszych (Izaj. 32:1, 2). Pewna siostra tak wyjaśniła, dlaczego uważa ją za niezwykle istotną: „Jedynie wtedy, gdy starszy jest przystępny, mamy szansę odnieść pożytek z innych jego zalet”. Czy dostrzegasz, jakie to logiczne? Co w takim razie robić, żeby być przystępnym?

6. Co jest kluczem do bycia przystępnym?

⁶ Kluczem do bycia przystępnym jest szczere interesowanie się drugimi. Jeżeli starszy troszczy się o innych i jest gotowy się dla nich poświęcać, bracia i siostry — także młodzi wiekiem — niewątpliwie to wyczują (Marka 10:13-16). Dwunastoletni Carlos mówi: „Patrzę w Sali na starszych, uśmiechniętych i życzliwych, i lubię to w nich”. Oczywiście starszy nie może jedynie mówić, że jest przystępny; musi to okazywać (1 Jana 3:18). Jak mógłby to robić?

7. Dlaczego noszenie plakietki często przyczynia się do nawiązania rozmowy i czego się z tego uczymy?

⁷ Pomyśl o takim porównaniu: Jakiś czas temu brat, który wracał samolotem z zagranicznego kongresu, miał przypiętą plakietkę. Gdy steward zobaczył widniejące na niej słowa „Niech przyjdzie Królestwo Boże”, powiedział do brata: „Rzeczywiście, niech przyjdzie — musimy o tym szerzej porozmawiać”. Potem mieli ku temu okazję i człowiek ten chętnie przyjął czasopisma. Wielu z nas przeżyło coś podobnego. Ale dlaczego plakietka kongresowa często przyczynia się do nawiązania rozmowy? Bo gdy ją na sobie mamy, to niejako mówimy: „Śmiało do mnie podejdź. Zapytaj, dokąd idę”. Plakietka jest dla ludzi wyraźnym znakiem naszej gotowości do dzielenia się przekonaniami. Analogicznie chrześcijańscy starsi chcą dawać wyraźne sygnały, które mówiłyby każdej osobie w zborze: „Śmiało do mnie podejdź”. Jakie mogą to być sygnały?

8. Jak starsi mogą sygnalizować, że szczerze interesują się drugimi, i jak to wpływa na zbór?

⁸ W różnych krajach panują odmienne zwyczaje, ale przeważnie nasze szczere zainteresowanie braćmi i siostrami możemy zasygnalizować ciepłym uśmiechem, serdecznym uściskiem dłoni bądź miłym pozdrowieniem. Dlaczego powinniśmy pod tym względem wykazywać inicjatywę? Zobaczmy, jak postępował Jezus. Według relacji Mateusza, gdy Syn Boży spotkał się z uczniami, „podszedł i rozmawiał z nimi” (Mat. 28:18, Komentarz żydowski do Nowego Testamentu). Podobnie dzisiejsi starsi z własnej inicjatywy podchodzą do współwyznawców i z nimi rozmawiają. Jak wpływa to na zbór? Pewna 88-letnia pionierka zauważa: „Gdy wchodzę do Sali Królestwa i widzę życzliwe uśmiechy starszych oraz słyszę ich zachęty, jeszcze bardziej ich cenię”. Inna wierna siostra dodała: „Może się to wydawać drobiazgiem, ale gdy starszy z uśmiechem wita mnie na zebraniu, dla mnie znaczy to bardzo wiele”.

PRZYSTĘPNI ORAZ DOSTĘPNI

9, 10. (a) Jaki wspaniały przykład daje Jehowa? (b) Co mogą robić starsi, aby ułatwiać innym dostęp do siebie?

⁹ Oczywiście nie można być przystępnym, jeśli się nie jest dostępnym. Wspaniały przykład daje nam Jehowa. „Nie jest on daleko od nikogo z nas” (Dzieje 17:27). Nadzorcy stają się dostępni między innymi wtedy, gdy rezerwują czas przed zebraniami i po nich na rozmowy z braćmi i siostrami, zarówno młodszymi, jak i starszymi. Pewien pionier powiedział: „Gdy starszy pyta, jak sobie radzę, i potem poświęca chwilę, żeby usłyszeć odpowiedź, to czuję, że coś dla niego znaczę”. Siostra, która służy Jehowie prawie od pół wieku, stwierdziła: „Starsi, którzy po zebraniu poświęcają trochę czasu na rozmowę ze mną, sprawiają, że czuję się doceniana”.

¹⁰ Zrozumiałe jest, że chrześcijańscy pasterze muszą też wywiązywać się z innych obowiązków. Ale na zebraniach ich podstawowym celem ma być poświęcanie uwagi owcom.

JEHOWA JEST BEZSTRONNY

11, 12. (a) Czym między innymi odznacza się osoba bezstronna? (b) Jak Biblia wskazuje, że Jehowa jest bezstronny?

¹¹ Kolejnym ujmującym przymiotem Jehowy jest bezstronność. Co to za cecha? Osoba, która ją przejawia, między innymi jest sprawiedliwa, wolna od uprzedzeń, nikogo nie faworyzuje. Na prawdziwą bezstronność składają się dwa elementy: nastawienie i postępowanie. Dlaczego oba są niezbędne? Bo tylko wtedy, gdy ktoś myśli o innych bezstronnie, będzie chciał ich tak traktować. W Chrześcijańskich Pismach Greckich zwrot „nie jest stronniczy” dosłownie znaczy „nie jest biorącym według twarzy” — nie faworyzuje jednej twarzy w stosunku do innej (Dzieje 10:34; Grecko-polski Nowy Testament). A zatem ktoś bezstronny zwraca baczną uwagę nie na czyjąś aparycję lub możliwości, lecz na wnętrze.

¹² Jehowa daje najwspanialszy przykład bezstronności. W swym Słowie oznajmia, że „nie jest stronniczy” i że „nikogo nie traktuje stronniczo” (odczytaj Dzieje 10:34, 35; Powtórzonego Prawa 10:17). Dowodzi tego pewna sytuacja z czasów Mojżesza.

13, 14. (a) W jakiej sytuacji znalazło się pięć córek Celofchada? (b) Jak Jehowa pokazał, że jest bezstronny?

¹³ Tuż przed wkroczeniem do Ziemi Obiecanej pięć niezamężnych sióstr z plemienia Manassesa znalazło się w przykrym położeniu. O co chodziło? Wiedziały, że ich rodzina, tak jak inne izraelskie rodziny, otrzymałaby połać ziemi przypadającą ich ojcu, Celofchadowi (Liczb 26:52-55). Jednak Celofchad już nie żył. Zgodnie ze zwyczajem prawo do objęcia w posiadanie tej ziemi przysługiwałoby jego synom. Ale on miał tylko córki (Liczb 26:33). Skoro nie było syna, który mógłby dziedziczyć, to czy rodzinna posiadłość powinna przypaść krewnym, a córki miałyby zostać bez dziedzictwa?

¹⁴ Owe siostry przyszły do Mojżesza i zapytały: „Czemuż imię naszego ojca miałoby zostać usunięte z jego rodziny tylko dlatego, że nie miał syna?”. Poprosiły więc: „Dajże nam posiadłość pośród braci naszego ojca”. Czy Mojżesz orzekł: „Od tej reguły nie ma wyjątków”? Wcale nie. „Przedłożył ich sprawę Jehowie” (Liczb 27:2-5). Jak brzmiała odpowiedź? Jehowa powiedział: „Córki Celofchada mówią słusznie. Koniecznie daj im w posiadanie dziedzictwo pośród braci ich ojca i spraw, by na nie przeszło dziedzictwo ich ojca”. Jehowa nie poprzestał na tym. Na bazie tego wyjątku stworzył regułę i polecił Mojżeszowi: „Jeżeli jakiś mężczyzna umrze, nie mając syna, sprawcie, by jego dziedzictwo przeszło na jego córkę” (Liczb 27:6-8; Joz. 17:1-6). Od tamtej pory wszystkie Izraelitki, które znalazły się w takiej samej trudnej sytuacji, miały zapewnioną ochronę.

15. (a) Jak Jehowa traktuje swych sług, również tych znajdujących się w trudnym położeniu? (b) Jakie jeszcze relacje biblijne ilustrują bezstronność Jehowy?

¹⁵ Cóż to było za życzliwe i bezstronne postanowienie! Te kobiety, znajdujące się w trudnym położeniu, Jehowa potraktował z godnością, tak samo jak Izraelitów, których sytuacja była znacznie lepsza (Ps. 68:5). To zaledwie jedna z wielu relacji biblijnych ilustrujących krzepiącą prawdę: Jehowa do wszystkich swoich sług odnosi się bezstronnie (1 Sam. 16:1-13; Dzieje 10:30-35, 44-48).

MOŻEMY NAŚLADOWAĆ JEHOWĘ

16. Jak możemy rozwinąć u siebie bezstronność i pracować nad okazywaniem jej w coraz pełniejszej mierze?

¹⁶ Jak możemy naśladować bezstronność Jehowy? Pamiętajmy, że cecha ta obejmuje dwa elementy. Tylko wtedy, gdy myślimy o innych bezstronnie, będziemy ich tak traktować. Wprawdzie każdy z nas lubi uważać się za otwartego i bezstronnego, ale zapewne przyznasz, że nie zawsze łatwo jest ocenić siebie obiektywnie. Co więc zrobić, żeby się dowiedzieć, czy nie uchodzimy za ludzi kierujących się uprzedzeniami? Otóż gdy Jezus chciał ustalić, jak jest postrzegany, zapytał zaufanych przyjaciół: „Jak ludzie mówią, kim jest Syn Człowieczy?” (Mat. 16:13, 14). Czy nie warto postąpić tak jak on? Mógłbyś zapytać przyjaciela, na którego szczerość możesz liczyć, czy masz opinię człowieka bezstronnego. Jeśli zasugeruje on, że zdajesz się faworyzować osoby jakiejś rasy albo o określonym statusie społecznym lub majątkowym, to co powinieneś zrobić? Szczerze mów Jehowie o swoich uczuciach, prosząc Go o pomoc w skorygowaniu twego nastawienia, tak by jeszcze pełniej odzwierciedlało ono Jego bezstronność (Mat. 7:7; Kol. 3:10, 11).

17. Jakie traktowanie innych będzie dowodem naszej bezstronności?

¹⁷ W zborze chrześcijańskim nasze pragnienie naśladowania bezstronności Jehowy uwidacznia się w ten sposób, że wszystkich braci i siostry traktujemy życzliwie i z godnością. Na przykład jeśli chodzi o gościnność, będziemy zapraszać różnych braci, także mających inne pochodzenie niż my, biednych, osieroconych czy owdowiałych (odczytaj Galatów 2:10; Jakuba 1:27). Ponadto, głosząc orędzie o Królestwie, bezstronnie przekazujemy je ludziom ze wszystkich grup społecznych, również obcokrajowcom. Jakże się cieszymy, że mamy dostęp do literatury biblijnej w przeszło 600 językach. To namacalny dowód bezstronności!

18. Jak ty osobiście zamierzasz pokazywać, że doceniasz przystępność i bezstronność Jehowy?

¹⁸ Gdy poświęcamy czas, by rozmyślać o przystępności i bezstronności Jehowy, jeszcze bardziej Go doceniamy. A takie głębokie uznanie powinno skłaniać nas do naśladowania Jego przymiotów w jak najpełniejszej mierze, do okazywania ich w kontaktach ze współwyznawcami oraz z ludźmi, którym głosimy.