Gościnność — oznaką prawdziwego chrystianizmu
1 Niewątpliwie wszyscy chcemy być gościnni. Gościnność oznacza w zasadzie serdeczne i życzliwe przyjmowanie i goszczenie u siebie osób spodziewanych i nieoczekiwanych. Bracia, którzy pragną posiąść kwalifikacje starszych, powinni w szczególny sposób wykazywać tę piękną zaletę, która tak bardzo przyczynia się do zapanowania w zborze serdecznej atmosfery i jedności (1 Tym. 3:1, 2; Tyt. 1:7, 8). Jednakże każdy z nas powinien zapraszać zainteresowanych na nasze chrześcijańskie zgromadzenia, okazując jednakowe zainteresowanie osobami biedniejszymi oraz zamożniejszymi. — Rzym. 12:13; Jakuba 2:1-4, 9.
2 Jak można okazywać gościnność? Sposobów jest wiele. Ponieważ pojęcie gościnności obejmuje między innymi ‛sympatię dla nieznajomych’ (Przekład międzywierszowy), więc z całą pewnością można przejawiać gościnność w zborze. Zarówno dorośli, jak i młodzież mogą podejść do zainteresowanych, którzy przyszli po raz pierwszy na zebranie, przedstawić się im i serdecznie ich przywitać. Po zakończeniu można zapytać, jakie odnieśli wrażenie i co im się najbardziej spodobało. A czy rozwinąłeś u siebie zwyczaj serdecznego witania się ze wszystkimi i pożegnania ich przy wyjściu? Ma to szczególne znaczenie, gdy przewodniczysz zebraniu zborowemu. A niezależnie od tego, czy masz jakąś odpowiedzialność w zborze, czy nie, kiedy ostatnio zaprosiłeś kogoś do swego domu, by mógł zaznać twej gościnności? Od wielu nowych odsunęli się z powodu prawdy ich dawni przyjaciele i rodzina. Tę próżnię, rzecz zrozumiała, trzeba czymś zapełnić. Takie osoby powinno się serdecznie zapraszać do naszych domów, otwierając szeroko przed nimi nasze serca. W ten sposób pozyskujemy nowych przyjaciół i zakładamy nowe „rodziny”. — Łuk. 18:29, 30; Jak. 2:14-16.
3 Okazywanie gościnności każdemu członkowi zboru, to poważne zadanie, jest ono jednak cechą prawdziwego chrystianizmu. Gościnność obejmuje także gotowość do chętnego udzielania swego mieszkania na zebrania zborowe, a także chętne goszczenie u siebie pionierów i innych sług pełnoczasowych. Innym przejawem gościnności jest zatrzymanie się po zebraniu na kilka minut, żeby porozmawiać z braćmi lub podzielić się najnowszymi doświadczeniami, co przyczynia się do zacieśnienia więzów braterskiej przyjaźni. W okazywaniu gościnności nie będziemy stronniczymi, zapraszając tylko te osoby, które nam imponują lub po których możemy się czegoś spodziewać w rewanżu. Bądźmy gotowi zapraszać także tych najskromniejszych. — Łuk. 14:12-14.
4 Oczywiście gościnność można przyrównać do ulicy o ruchu dwukierunkowym. Nie tylko długoletni członkowie zboru powinni okazywać gościnność nowym, lecz także nowi w prawdzie mogą przejawiać inicjatywę i od czasu do czasu zapraszać kogoś do swego domu. Nie są potrzebne gorączkowe przygotowania czy urządzanie wystawnego przyjęcia. Nacisk powinno się położyć raczej na stronę duchową. Spotkanie takie można rozpocząć odczytaniem przewidzianego na ten dzień w programie Szkoły fragmentu Biblii, można przestudiować część materiału ze Strażnicy na najbliższe studium zborowe, opowiedzieć doświadczenia, a zwłaszcza śpiewać pieśni ku chwale Jehowy. Tak zaplanowane spotkanie będzie z całą pewnością budujące (Łuk. 10:38-42; porównaj Dzieje 16:15). W uświadomieniu sobie, jak ważna jest gościnność, pomaga nam pamiętanie o tym, że tylko wtedy, gdy pielęgnujemy i utrzymujemy ducha miłości, którego wyrazem jest właśnie szczera gościnność, możemy sobie zaskarbić uznanie Boże. Jest tak dlatego, że miłość jest nieodzownym warunkiem prawdziwego wielbienia. Pan Jezus powiedział: „Po tym wszyscy poznają żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. — Jana 13:35.
5 Tak więc szczera, szczodra, bezinteresowna gościnność wypływająca z głębokiej miłości do Jehowy Boga i bliźnich, jest oznaką prawdziwego chrystianizmu. Nawet gdy jesteśmy niezamożni materialnie, nie pozbawia nas to możliwości okazywania ducha gościnności, to jest szczerego interesowania się dobrem drugich.