Dlaczego głosimy i nauczamy
1 Ludzie często nas pytają, dlaczego przychodzimy do nich i rozmawiamy o naszej wierze. Odpowiedź jest zawarta w słowach Jezusa: „A ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec”. Oraz: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mat. 24:14, NW; 22:39). Jak to przedstawiono w Strażnicy 8/XCVIII, dzieło głoszenia jest kontynuowane na całym świecie. O czym to świadczy? Wniosek nasuwa się jeden: jest jeszcze do wykonania praca głoszenia i nauczania i w dalszym ciągu mamy sposobność udowodnienia naszej miłości do Jehowy i do bliźnich przez pełnienie tej służby.
DLACZEGO W NIEJ UCZESTNICZYMY
2 Odpowiedź na pytanie, co nas pobudza do głoszenia i nauczania, znajduje się w sercu każdego z nas. Jest tak dlatego, że usta mówią z „obfitości serca” (Łuk. 6:45). Jeżeli czyjeś serce przepełnia miłość do Boga, wtedy pobudza ono swego właściciela do stawania w obronie imienia Jehowy (Ps. 40:6-11). Można to zilustrować następującym przykładem: Gdyby fałszywie oskarżono twego przyjaciela, z którym się bardzo zżyłeś, a ty byłbyś w stanie przedłożyć dowody jego niewinności — czy uczucie, które żywisz do niego, nie pobudziłoby cię do otworzenia ust, by go oczyścić z zarzutów i uniewinnić? Podobne uczucie pobudza nasze serca do głoszenia i nauczania prawdy o Jehowie, naszym Bogu. Wiedząc o tym, że wiele ludzi obwinia Boga o zło panujące w obecnym systemie, pragniemy ich poinformować o Jego zamierzeniu co do Królestwa, które rozwiąże wszystkie problemy piętrzące się obecnie przed ludzkością.
3 A co powiedzieć o naszych bliźnich, którzy w dalszym ciągu są cząstką tego świata? Ludziom, którzy jeszcze nie dostosowali swego życia do zamierzenia Bożego, grozi w bliskiej przyszłości niebezpieczeństwo utraty życia. Nie ma innej nadziei jak ochrona Jehowy. Ludzie tacy doprawdy żyją w cieniu śmierci. Jeżeli rzeczywiście miłujemy bliźnich jak siebie samych, to pragniemy pomóc każdemu, żeby już teraz przybliżył się do Jehowy. — Rzym. 10:14.
OPRACOWYWANIE TERENÓW ODDALONYCH
4 Liczne zbory wielokrotnie i dość dokładnie opracowały swoje tereny bliskie. Czy jednak to samo można powiedzieć o dalszych terenach? W dalszym ciągu zbyt rzadko głosiciele notują mieszkania zamknięte na terenach wiejskich. Niektóre domy od lat bywają zamknięte przy każdym kolejnym opracowywaniu danego terenu. Gdy głosiciele myślą sobie: „Przecież ktoś tu zajdzie następnym razem”, za każdym razem sytuacja może się powtarzać. A skutek jest taki, że na często opracowywanych terenach znajdują się ludzie, którzy jeszcze nigdy nie rozmawiali ze Świadkami Jehowy. Na wsiach jest takich ludzi o wiele więcej. Dlatego starsi organizujący wycieczki na tereny oddalone powinni kłaść nacisk i często przypominać głosicielom biorącym udział w tych wycieczkach, żeby notowali dokładnie nie tylko adresy osób okazujących zainteresowanie, ale też mieszkania zamknięte i żeby potem starali się dotrzeć do tych ludzi. Nie chcielibyśmy obciążać swego sumienia krwią ludzi, którzy mieliby nie usłyszeć ostrzeżenia.
5 Ciągle jeszcze spotyka się ludzi, którzy chcieliby uwolnić się spod władzy ciemności. Pewną siostrę zatrzymała na ulicy kobieta, którą siostra przed rokiem przestała odwiedzać z powodu braku postępów. Kobieta ta powiedziała: „Jakże się cieszę, że panią spotkałam. Już parę dni chodzę po ulicach z nadzieją, że panią spotkam”. Wznowiono studium. Kobieta nabyła sobie Biblię i przestała chodzić do kościoła. Siostra pisze: „Gdy wróciłam do domu, radość moja nie miała granic. Widziałam w tym wyraźne kierownictwo Jehowy”. W innym wypadku zainteresowany trzy lata czekał na Świadków Jehowy, a doczekał się tylko dzięki temu, że dwie siostry sumiennie odwiedzały mieszkania zamknięte. A więc dokładajmy starań, żeby tego lata opracować tereny oddalone dokładnie. Dbajmy przy tym pilnie o budowanie zainteresowanych na studiach, które już prowadzimy. Starajmy się tak ich utwierdzać, żeby przerwa spowodowana wyjazdem na urlop czy może pracą przy żniwach nie osłabiła ich zainteresowania. Korzystajmy w całej pełni z tej niepowtarzalnej sposobności uczestniczenia w duchowym żniwie świata. Umacniajmy usposobienie duchowe, nasze własne oraz naszych zainteresowanych, żeby umieli dostrzec, w jak niezwykłym czasie żyjemy.