Wnioski z proroctw Jakuba (część 1)

1, 2. Co zrobił Jakub pod koniec swojego życia i dlaczego? (Zobacz też ilustrację).

MINĘŁO jakieś 17 lat, odkąd wierny sługa Boży Jakub przybył razem z domownikami z Kanaanu do Egiptu (Rodz. 47:28). W tym okresie zaznał wielkiej radości — znów zobaczył się ze swoim ukochanym synem Józefem, a jego rodzina w końcu się zjednoczyła. Ale teraz Jakub czuje, że jego życie dobiega końca. Zwołuje więc ważne rodzinne spotkanie (Rodz. 49:28).

² W tamtych czasach panował zwyczaj, że krótko przed śmiercią mężczyzna będący głową rodziny zbierał domowników, żeby wydać im ostatnie polecenia (Izaj. 38:1). Mógł też wskazać, kto ma przewodzić rodzinie po jego śmierci.

3. Dlaczego słowa Jakuba miały tak duże znaczenie? (Rodzaju 49:1, 2).

³ Odczytaj Rodzaju 49:1, 2. Nie było to jednak zwykłe rodzinne spotkanie. Jakub był prorokiem. Jehowa natchnął go, żeby przy tej okazji zapowiedział ważne wydarzenia dotyczące jego potomków.

4. Co omówimy w tym artykule? (Zobacz też ramkę „Rodzina Jakuba”).

⁴ W tym artykule omówimy, co Jakub powiedział pierwszym czterem synom: Rubenowi, Symeonowi, Lewiemu i Judzie. W następnym artykule przeanalizujemy jego słowa skierowane do pozostałych ośmiu synów. Jak się przekonamy, miały one odnosić się nie tylko do nich samych, ale też do ich potomków, którzy z czasem utworzyli naród izraelski. Kiedy przypomnimy sobie historię tego narodu, zrozumiemy, jak te prorocze słowa się spełniły. Wyciągniemy też wnioski, które pomogą nam cieszyć się uznaniem naszego niebiańskiego Ojca, Jehowy.

RUBEN

5. Czego mógł się spodziewać Ruben?

⁵ Jakub zwrócił się najpierw do Rubena, mówiąc: „Jesteś moim pierworodnym” (Rodz. 49:3). Jako najstarszy syn, Ruben zapewne spodziewał się otrzymać dwie części majątku swojego ojca. Mógł też oczekiwać, że przejmie rolę głowy rodziny i że w przyszłości będą ją pełnić jego potomkowie.

6. Dlaczego Ruben stracił prawo pierworodnego? (Rodzaju 49:3, 4).

⁶ Niestety, Ruben stracił prawo pierworodnego (1 Kron. 5:1). Dlaczego? Kilka lat wcześniej dopuścił się kontaktów seksualnych z nałożnicą Jakuba Bilhą. Była ona służącą ukochanej żony Jakuba, Racheli, która już nie żyła (Rodz. 35:19, 22). Ruben był synem innej żony Jakuba, Lei. Możliwe, że kierowało nim pożądanie. A może zgwałcił Bilhę, żeby nie zajęła miejsca Racheli i nie była bardziej kochana przez Jakuba niż jego matka. Tak czy inaczej, jego czyn bardzo nie podobał się zarówno Jakubowi, jak i Jehowie (odczytaj Rodzaju 49:3, 4).

7. Jak potoczyły się losy Rubena i jego potomków? (Zobacz też ramkę „Proroctwo Jakuba”).

⁷ Jakub powiedział Rubenowi: „Nie będziesz już się wybijał”. I rzeczywiście tak się stało. Nie ma żadnej wzmianki o tym, żeby którykolwiek potomek Rubena został królem, kapłanem albo prorokiem. Z drugiej strony Jakub nie wyrzekł się swojego syna, a potomkowie Rubena utworzyli jedno z plemion w Izraelu (Joz. 12:6). W innych sytuacjach Ruben pokazał się z dobrej strony. Nic też nie wskazuje na to, żeby ponownie dopuścił się niemoralności (Rodz. 37:20-22; 42:37).

8. Czego się uczymy z historii Rubena?

⁸ Czego się uczymy? Musimy starać się przejawiać panowanie nad sobą i wystrzegać się niemoralności. Gdyby brała nas pokusa do popełnienia grzechu, zastanówmy się, jak nasze zachowanie zraniłoby Jehowę, członków rodziny i inne osoby. Pamiętajmy też, że „co ktoś sieje, to będzie zbierać” (Gal. 6:7). Ale historia Rubena świadczy również o miłosierdziu Jehowy. Chociaż nie chroni On nas przed konsekwencjami naszych błędów, to jeśli okazujemy skruchę i staramy się postępować właściwie, przebaczy nam i będzie nam błogosławił.

SYMEON I LEWI

9. Dlaczego Jakub wypowiedział do Symeona i Lewiego potępiające słowa? (Rodzaju 49:5-7).

⁹ Odczytaj Rodzaju 49:5-7. Następnie Jakub zwrócił się z potępiającymi słowami do Symeona i Lewiego. Wiele lat wcześniej ich siostra Dina została zgwałcona przez Kananejczyka o imieniu Szechem. Co zrozumiałe, wszyscy synowie Jakuba wpadli w gniew. Ale Symeon i Lewi nad nim nie zapanowali. Razem ze swoimi braćmi podstępnie obiecali zawrzeć pokój z mieszkańcami miasta, pod warunkiem że wszyscy mężczyźni dadzą się obrzezać. Kananejczycy się na to zgodzili. Kiedy jeszcze cierpieli ból, Symeon i Lewi „wzięli swoje miecze, weszli do miasta, którego mieszkańcy niczego nie podejrzewali, i zabili wszystkich mężczyzn” (Rodz. 34:25-29).

10. Jak spełniły się prorocze słowa Jakuba dotyczące Symeona i Lewiego? (Zobacz też ramkę „Proroctwo Jakuba”).

¹⁰ Jakub był bardzo rozczarowany brutalnością swoich dwóch synów. Przepowiedział, że będą „rozproszeni” i „rozrzuceni” po całym terytorium Izraela. Te słowa spełniły się ponad 200 lat później, kiedy Izraelici weszli do Ziemi Obiecanej. Plemię Symeona otrzymało w dziedzictwie wydzielone obszary w obrębie terytorium plemienia Judy (Joz. 19:1). Z kolei dziedzictwo plemienia Lewiego składało się z 48 miast rozrzuconych po całym Izraelu (Joz. 21:41).

11. Co dobrego robili Symeonici i Lewici?

¹¹ Potomkowie Symeona i Lewiego nie powtórzyli błędów swoich przodków. Plemię Lewiego lojalnie broniło czystego wielbienia. Kiedy Mojżesz wszedł na górę Synaj, żeby otrzymać od Jehowy Prawo, wielu Izraelitów zaczęło oddawać cześć cielcowi. Ale Lewici stanęli po właściwej stronie i pomogli Mojżeszowi wytępić bałwochwalców (Wyjścia 32:26-29). Później Jehowa wybrał plemię Lewiego do zaszczytnej służby kapłańskiej (Wyjścia 40:12-15; Liczb 3:11, 12). A Symeonici odważnie walczyli ramię w ramię z Judejczykami podczas podboju Ziemi Obiecanej, spełniając w ten sposób wolę Jehowy (Sędz. 1:3, 17).

12. Czego się uczymy z historii Symeona i Lewiego?

¹² Czego się uczymy? Nigdy nie pozwalajmy, żeby naszymi decyzjami i działaniami kierował gniew. To naturalne, że go odczuwamy, kiedy ktoś skrzywdzi nas albo kogoś z naszych bliskich (Ps. 4:4). Jeśli jednak pozwolimy, żeby nami owładnął i wpływał na nasze słowa i czyny, Jehowie nie będzie się to podobało (Jak. 1:20). Gdy spotka nas niesprawiedliwość — w zborze lub poza nim — powinniśmy na nią reagować w zgodzie z zasadami biblijnymi. Unikniemy wtedy szkód wynikających z niekontrolowanej złości (Rzym. 12:17, 19; 1 Piotra 3:9). Z tej historii mogą wyciągnąć pewne wnioski również młodzi. Nawet jeśli twoi rodzice robią coś, co jest złe w oczach Jehowy, to nie znaczy, że jesteś skazany na powtarzanie ich błędów. Nie myśl, że jesteś beznadziejnym przypadkiem i nie zasługujesz na błogosławieństwo Jehowy. On pomoże ci robić to, co właściwe, i nagrodzi cię za wysiłki.

JUDA

13. Dlaczego Juda mógł się obawiać tego, co usłyszy od ojca?

¹³ Teraz Jakub zwraca się do Judy. Po tym, co powiedział do jego starszych braci, Juda mógł się czuć zaniepokojony. W końcu on też popełnił kilka poważnych błędów. Najwyraźniej brał udział w plądrowaniu miasta Szechem (Rodz. 34:27). Razem z braćmi sprzedał Józefa do niewoli i okłamał o tym ojca (Rodz. 37:31-33). Potem miał kontakty seksualne ze swoją synową Tamar, która udawała prostytutkę (Rodz. 38:15-18).

14. Co dobrego zrobił Juda i co powiedział mu Jakub? (Rodzaju 49:8, 9).

¹⁴ Jednak Jakub pod natchnieniem pobłogosławił Judę i go pochwalił (odczytaj Rodzaju 49:8, 9). Dlaczego? Na przykład Juda dowiódł, że uczucia jego starszego wiekiem ojca są dla niego bardzo ważne. Okazał też współczucie swojemu najmłodszemu bratu Beniaminowi (Rodz. 44:18, 30-34).

15. Jak spełniły się zapowiedziane Judzie błogosławieństwa?

¹⁵ Jakub zapowiedział, że Juda będzie przewodził swoim braciom. Jednak na spełnienie tego proroctwa trzeba było poczekać jakieś 200 lat. Po wyjściu Izraelitów z Egiptu plemię Judy szło na przedzie w trakcie wędrówki przez pustkowie (Liczb 10:14). Lata później Judejczycy pierwsi wyruszyli na podbój Ziemi Obiecanej (Sędz. 1:1, 2). Jeden z potomków Judy, Dawid, został królem i zapoczątkował długą linię rodową władców pochodzących z tego plemienia. Ale to nie wszystko.

16. Jak spełniło się proroctwo zapisane w Rodzaju 49:10? (Zobacz też ramkę „Proroctwo Jakuba”).

¹⁶ Jakub wyjawił też, że od Judy będzie się wywodził „Szilo”, czyli nieprzemijający Władca (odczytaj Rodzaju 49:10 i przypis). Okazał się nim Jezus Chrystus. Anioł powiedział o nim: „Bóg Jehowa da mu tron Dawida, jego ojca” (Łuk. 1:32, 33). Jezusa nazwano też „Lwem z plemienia Judy” (Obj. 5:5).

17. Jak w naszym podejściu do współwyznawców możemy naśladować Jehowę?

¹⁷ Czego się uczymy? Jehowa pobłogosławił Judzie, chociaż popełnił on poważne błędy. Być może jego bracia nie rozumieli, co takiego Jehowa w nim widzi. Jednak On dostrzegał jego dobre cechy. Jak możemy Go naśladować? Kiedy nasz współwyznawca otrzymuje jakiś specjalny przywilej, możemy zastanawiać się dlaczego — zwłaszcza jeśli znamy jego wady. Pamiętajmy jednak, że ma też piękne przymioty, które Jehowa z pewnością bardzo ceni. On szuka w swoich sługach tego, co dobre. Starajmy się robić podobnie.

18. Czego możemy się nauczyć od potomków Judy?

¹⁸ Z historii Judy możemy nauczyć się również tego, jak ważna jest cierpliwość. Jehowa zawsze spełnia swoje obietnice, ale nie zawsze robi to w sposób albo w czasie, którego się spodziewamy. Potomkowie Judy nie od razu zaczęli przewodzić ludowi Bożemu. Jednak lojalnie popierali tych, których Jehowa do tego wyznaczył — Mojżesza, który był Lewitą, Jozuego, który był Efraimitą, i Saula, który był Beniaminitą. My też powinniśmy popierać każdego, kogo Jehowa wybiera, żeby nam przewodził (Hebr. 6:12).

19. Czego do tej pory nauczyliśmy się o Jehowie z ostatnich słów Jakuba?

¹⁹ Czego do tej pory nauczyliśmy się z ostatnich słów Jakuba? Pokazują one, że „Bóg patrzy inaczej niż człowiek” (1 Sam. 16:7). Jehowa jest bardzo cierpliwy i chętnie przebacza. Chociaż nie usprawiedliwia złego postępowania, to nie oczekuje od swoich sług doskonałości. Może pobłogosławić nawet osobom, które w przeszłości popełniły poważne błędy, ale okazały szczerą skruchę i zaczęły postępować właściwie. W następnym artykule omówimy słowa Jakuba do jego pozostałych ośmiu synów.