1:7

do wszystkich, którzy są w Rzymie: Chodzi o chrześcijan w tym mieście. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. skutki wylania ducha świętego obserwowali „przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici”. Niektórzy z nich niewątpliwie znaleźli się wśród 3000 ochrzczonych przy tej okazji (Dz 2:1, 10, 41). Najwyraźniej po powrocie do Rzymu utworzyli zbór gorliwych chrześcijan, o których wierze według słów Pawła ‛mówiło się na całym świecie’ (Rz 1:8). O chrześcijanach w Rzymie wspomina zarówno Tacyt (Roczniki, XV, 44), jak i Swetoniusz (Żywoty cezarów, „Nero”, 16), historycy z I w. n.e.

świętymi: W Chrześcijańskich Pismach Greckich duchowych braci Chrystusa w poszczególnych zborach często określa się słowem „święci” (Dz 9:13; 26:10; Rz 12:13; 2Ko 1:1; 13:13). Dzięki nowemu przymierzu zawartemu na podstawie przelanej krwi Jezusa — „krwi wiecznego przymierza” — chrześcijanie ci zostali ‛uświęceni’ i nawiązali szczególne relacje z Bogiem (Heb 10:29; 13:20). Tak więc Bóg uważa ich za oczyszczonych i świętych od chwili objęcia ich nowym przymierzem, czyli jeszcze za życia, a nie dopiero po śmierci. Dlatego Biblia nie daje żadnych podstaw, żeby za świętego uznał kogoś jakiś człowiek czy organizacja. Piotr powiedział o tych chrześcijanach, że ‛mają być święci’, ponieważ Bóg jest święty (1Pt 1:15, 16; Kpł 20:7, 26). Osoby takie żyją w jedności z Chrystusem i są jego współdziedzicami. Ponad 500 lat przed tym, jak określenie „święci” odniesiono do chrześcijan, Bóg wyjawił, że władzę w Królestwie Chrystusa razem z nim będą sprawować „święci Najwyższego” (Dn 7:13, 14, 18, 27).

Niech (...) okazują wam niezasłużoną życzliwość i udzielają pokoju: Paweł używa tego zwrotu w swoich 11 listach (1Ko 1:3; 2Ko 1:2; Gal 1:3; Ef 1:2; Flp 1:2; Kol 1:2; 1Ts 1:1; 2Ts 1:2; Tyt 1:4; Flm 3). W listach do Tymoteusza oprócz „niezasłużonej życzliwości” i „pokoju” wspomina jeszcze o „miłosierdziu” (1Tm 1:2; 2Tm 1:2). Bibliści zauważyli, że zamiast zwyczajowego słowa chaírein, które znaczy „pozdrowienia”, Paweł często używa podobnie brzmiącego określenia cháris, czyli „niezasłużona życzliwość”. Wyraża w ten sposób pragnienie, żeby zbory w pełni zaznawały niezasłużonej życzliwości (zob. komentarz do Dz 15:23). Z kolei mówiąc o „pokoju”, nawiązuje do zwyczajowego hebrajskiego pozdrowienia — szalòm (zob. komentarz do Mk 5:34). Kiedy wspomina o ‛niezasłużonej życzliwości i pokoju’, najwyraźniej podkreśla pokojowe relacje, jakie chrześcijanie mogli nawiązać z Jehową Bogiem dzięki okupowi. Wskazując na źródło ‛niezasłużonej życzliwości i pokoju’, wyraźnie rozróżnia Boga, naszego Ojca, od Pana Jezusa Chrystusa.

niezasłużoną życzliwość: Lub „szczodrą życzliwość” (zob. Słowniczek pojęć). W swoich 14 listach Paweł mówi o „niezasłużonej życzliwości” (gr. cháris) jakieś 90 razy — o wiele więcej niż którykolwiek inny pisarz biblijny. Na przykład o niezasłużonej życzliwości Boga lub Jezusa wspomina na początku wszystkich listów (oprócz Listu do Hebrajczyków) i na końcu każdego z nich. Inni pisarze biblijni też wspominają o niezasłużonej życzliwości na początku i na końcu swoich ksiąg (1Pt 1:2; 2Pt 1:2; 3:18; 2Jn 3; Obj 1:4; 22:21; zob. komentarz do Dz 13:43).