7:14

który nie wierzy w Pana: Dosł. „niewierzący”. Użyte w języku greckim słowo oznaczające „niewierzący” w tym kontekście odnosi się do osób, które nie wierzą w okup złożony przez Jezusa Chrystusa. Takie osoby nie oddzieliły się od nieczystego świata i dalej są niewolnikami grzechu. Chociaż mogą prowadzić uczciwe, moralne życie, to nie są święte, czyli czyste, w oczach Bożych (Jn 8:34-36; 2Ko 6:17; Jak 4:4; zob. komentarz do słów jest uświęcony ze względu na w tym wersecie).

jest uświęcony ze względu na: Grecki czasownik hagiázo, oddany tu jako „jest uświęcony” (a dalej — „jest uświęcona”), oraz pokrewny przymiotnik hágios, oznaczający „święty”, wskazują na oddzielenie dla Boga. To, co zostało uświęcone, było święte, czyste, oddzielone do służby dla Boga (Mk 6:20; 2Ko 7:1; 1Pt 1:15, 16; zob. Słowniczek pojęć, „Świętość; święty”). Osiągnięcie takiego czystego stanu w oczach Bożych jest możliwe dzięki wierze w okup, który Bóg złożył za pośrednictwem swojego Syna (zob. komentarz do słów który nie wierzy w Pana w tym wersecie). Tutaj Paweł wskazuje, że związek małżeński chrześcijanina z osobą, która nie jest naśladowcą Chrystusa, Bóg uznaje za czysty i godny szacunku.

święte: Paweł używa tu tego określenia w stosunku do małych dzieci, których jedno z rodziców jest chrześcijaninem. Nie mówi jednak, że współmałżonek, który „nie wierzy w Pana”, sam staje się święty. Ktoś taki może źle postępować i być uwikłany w nieczyste praktyki. Paweł wskazuje raczej, że uświęcenie współmałżonka ‛niewierzącego w Pana’ ma związek z wierzącym partnerem, co oznacza, że Bóg uważa ich małżeństwo za czyste i godne szacunku. Właśnie dlatego dzieci z takiego małżeństwa są uważane przez Boga za święte — znajdują się pod Jego opieką i ochroną. Są w lepszej sytuacji niż dzieci, których ani jedno z rodziców nie jest wierzące.