W starożytności pieczęcie służyły do różnych celów. Na przykład za ich pomocą potwierdzano autentyczność czegoś lub zawarcie umowy (zob. Słowniczek pojęć, „Pieczęć”). W czasach grecko-rzymskich umowy prawne i handlowe spisywano na drewnianych tabliczkach pokrytych woskiem. Ważne informacje zawarte w tych dokumentach musiały być potwierdzone przez świadków. Świadek miał swoją osobistą pieczęć — charakterystyczny, wygrawerowany na czymś znak, często na pierścieniu. Odciskał go na grudce gorącego wosku naniesionej na sznurek, którym był przewiązany dokument. Kiedy wosk zastygał, dokument uznawano za zapieczętowany i pozostawał zamknięty, dopóki go publicznie nie otwarto. Przybicie pieczęci przez świadków potwierdzało autentyczność dokumentu i chroniło go przed sfałszowaniem. Dlatego słowa oznaczającego „przypieczętować; przyłożyć pieczęć” zaczęto używać w odniesieniu do poświadczania autentyczności czegoś, potwierdzania, że coś jest prawdą. Apostoł Jan napisał, że osoba, która ‛przyjmuje świadectwo’ Jezusa, ‛potwierdza [przypieczętowuje], że Bóg jest prawdziwy’, czyli że prawdziwe są Jego słowa (zob. komentarz do Jn 3:33).