Na zdjęciu (po lewej) widać niektóre narzędzia medyczne używane przez lekarzy w okresie rzymskim. Część z nich korzystała z wysokiej jakości przyborów, takich jak skalpele, nożyczki i kleszcze. Używali też leków pochodzenia roślinnego, w tym substancji o działaniu antyseptycznym, jak wino czy ocet winny (por. Łk 10:34). Praktyki medyczne nie były uregulowane przez państwo. Niektórzy byli zawodowymi lekarzami — potrafili leczyć choroby i przeprowadzać operacje. Inni tylko podawali się za lekarzy. Dochody i status społeczny lekarzy zależały od ich pacjentów. Niektórzy byli osobistymi lekarzami zamożnych osób lub rodzin. Inni leczyli mieszkańców wsi, miast, a jeszcze inni pracowali w szpitalach wojskowych. Jedni lekarze praktykowali w swoich domach, a drudzy odwiedzali pacjentów. „Kochany lekarz Łukasz” czasami towarzyszył Pawłowi w trakcie jego podróży misjonarskich (Kol 4:14).