Od władców Babilonii oczekiwano, że będą przykładem pod względem oddawania czci bóstwom. Znaleziono sześć tekstów klinowych opisujących wydarzenia z okresu od 5 do 13 roku panowania Nabonida i poświadczających żarliwość, z jaką Belszaccar czcił bóstwa babilońskie. W dokumentach tych opisano, jak pełniąc pod nieobecność Nabonida obowiązki króla, Belszaccar ofiarował złoto, srebro oraz zwierzęta na potrzeby świątyń w Erech i Sippar, co było czynem godnym jego królewskiej pozycji.

Koniec rządów Belszaccara. W nocy 5 października 539 r. p.n.e. (wg kalendarza gregoriańskiego, a 11 października wg kalendarza juliańskiego) Belszaccar wyprawił wielką ucztę dla tysiąca swych dygnitarzy, opisaną w 5 rozdz. Daniela (Dn 5:1). W tym czasie Babilon był już otoczony przez wojska Cyrusa Persa i sprzymierzonego z nim Dariusza Meda. Żydowski historyk Józef Flawiusz (powołując się na Berossosa z Babilonu) opisuje, że wcześniej armia medo-perska pokonała w bitwie Nabonida i ten schronił się w Borsippie (Przeciw Apionowi, I, 20 [150-152]). Jeśli rzeczywiście tak było, to obowiązki króla w Babilonie pełnił Belszaccar. Urządzenie uczty w oblężonej stolicy nie wydaje się aż tak dziwne, gdy się weźmie pod uwagę przekonanie Babilończyków, iż jej mury są nie do zdobycia. Poza tym historycy Herodot i Ksenofont donoszą, że w mieście zgromadzono wielkie zapasy, tak więc nie widziano powodów do obaw. Według Herodota tejże nocy panował tam świąteczny nastrój — ludzie bawili się i tańczyli.

W trakcie uczty Belszaccar upił się winem i kazał przynieść naczynia zagrabione ze świątyni w Jerozolimie, by mógł z nich pić razem ze swymi gośćmi, żonami i konkubinami, wysławiając jednocześnie babilońskich bogów. Oczywiście nie zrobił tego z braku innych naczyń; ten pogański król chciał raczej świadomie okazać pogardę dla Boga Izraelitów, Jehowy, i okryć Go hańbą (Dn 5:2-4). W ten sposób rzucił wyzwanie Jehowie, który przez swych proroków zapowiedział upadek Babilonu. Nagle jednak pojawiła się ręka i zaczęła coś pisać na ścianie pałacu; Belszaccar, który najwyraźniej nie przejął się oblężeniem miasta przez wrogie wojska, teraz wpadł w przerażenie. Trzęsąc kolanami, wezwał wszystkich swych mędrców, żeby odczytali i wytłumaczyli mu napis, ale na próżno. Wtedy królowa, jak donosi sprawozdanie, udzieliła mu dobrej rady, by posłano po Daniela (Dn 5:5-12). Zdaniem pewnych uczonych ową „królową” nie była żona Belszaccara, lecz jego matka, za którą uznaje się Nitokris, córkę Nebukadneccara. Dzięki natchnieniu od Boga sędziwy Daniel wyjaśnił znaczenie niezwykłego napisu, zapowiadając zdobycie Babilonu przez Medów i Persów. I chociaż potępił Belszaccara za to, że sprofanował naczynia służące wielbieniu Jehowy, używając ich do wychwalania bogów, którzy nie widzą, nie słyszą ani nic nie wiedzą, ten nie cofnął swej obietnicy i uczynił go trzecim władcą w chylącym się ku upadkowi królestwie (Dn 5:17-29).

Belszaccar nie przeżył nocy 5 października 539 r. p.n.e. — kiedy miasto zdobyto, został zamordowany. Jak donosi Kronika Nabonida, ‛wojska Cyrusa (II) dostały się do Babilonu bez bitwy’ (A. K. Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, 1975, ss. 109, 110; zob. też Dn 5:30). Po śmierci Belszaccara i prawdopodobnym oddaniu się Nabonida w ręce Cyrusa imperium nowobabilońskie przestało istnieć (zob. CYRUS; NABONID).

(z akad.: „chroń życie króla”).

Babilońskie imię, które otrzymał Daniel, gdy w 617 r. p.n.e. znalazł się w niewoli; nie należy go mylić z imieniem Belszaccar (Dn 1:7). Imię Belteszaccar najwyraźniej jest skróconą formą inwokacji do Bela i dlatego Nebukadneccar powiedział, że zostało wybrane ‛stosownie do imienia jego boga’ (Dn 4:8; 5:12). Prawdopodobnie chodziło o to, by Daniel szybciej się zaadaptował i przestał wielbić Jehowę. Jednakże Babilończycy w dalszym ciągu używali także jego prawdziwego imienia, Daniel (Dn 4:18, 19; 5:12, 13; zob. DANIEL 2).

(„syn”).

1. Jeden z lewickich muzyków w czasach Dawida, którzy towarzyszyli Arce Przymierza w drodze do Jerozolimy (1Kn 15:15, 18).

2. Hebrajski przedrostek ben często występuje w imionach, takich jak Beniamin („syn prawicy”) czy Ben-Ammi („syn mego ludu [tzn. „krewnych”]”). Jego aramejskim odpowiednikiem jest cząstka bar, np. w imieniu Barnabas („syn pocieszenia”) (Dz 4:36). To hebrajskie słowo może wskazywać nie tylko na pokrewieństwo z rodzicami, lecz także np. na narodowość — „synowie [bené] Izraela”, „synowie Kuszytów” (2Kn 35:17; Am 9:7), pochodzenie — „synowie z tej prowincji” (Ezd 2:1), stan — „synowie młodości”, „synowie nieprawości” (Ps 127:4; Oz 10:9).

(„Jehowa zbudował”).

1. Syn naczelnego kapłana Jehojady i ojciec przynajmniej dwóch synów, Ammizabada i Jehojady (1Kn 27:5, 6, 34). Był dzielnym wojownikiem, znanym z męstwa i odwagi; „był wybitniejszy niż tych trzydziestu” mocarzy Dawida,