leworęczny Ehud, który po złożeniu zwyczajowej daniny powiedział: „Mam dla ciebie, królu, poufną wiadomość”. Eglon, przebywający w zaciszu chłodnej komnaty na dachu swego pałacu, odprawił sług i podniósł się z tronu, aby usłyszeć „słowo od Boga”. Wtedy Ehud zatopił w otyłym brzuchu Eglona miecz o dwóch ostrzach, „a za ostrzem weszła też rękojeść (...) i zaczął wychodzić kał”. Adam Clarke w swym komentarzu do Sędziów 3:22 powiedział: „Albo przez ranę wyszła treść jelit, albo wypróżnił się w sposób naturalny ze strachu i bólu”.

2. Królewskie miasto kananejskie, którego władca przyłączył się do wyprawy przeciw Gibeonowi, gdy ten zawarł pokój z Jozuem i Izraelem. Jozue uśmiercił pięciu sprzymierzonych królów i zawiesił ich na palach, a później zdobył Eglon, wydając jego mieszkańców na zagładę (Joz 10:1-5, 22-27, 34, 35; 12:12). Samo miasto włączono potem do terytorium plemienia Judy (Joz 15:39). Jak się przypuszcza, Eglon to dzisiejsze Tall al-Hasi, leżące ok. 25 km na wsch. pn. wsch. od Gazy i ok. 11 km na zach. od Lachisz, a więc blisko równin filistyńskich. Jednakże starożytna nazwa zachowała się w położonych kilka kilometrów dalej ruinach Chirbat ʽAdżlan.

Warunkiem przestrzegania praw, przykazań i obowiązków jest ich prawne egzekwowanie. Egzekucja na ogół wiąże się z wymierzaniem kar — zwłaszcza kary śmierci, nałożonej za złamanie prawa. Najwyższe Prawo ma nie tylko swego Prawodawcę, lecz także Tego, który czuwa nad jego przestrzeganiem: „Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem”. „Jeden jest prawodawca i sędzia” (Iz 33:22; Jak 4:12). A zatem sam Jehowa wykonuje wyroki oraz sprowadza pomstę na tych, którzy łamią Jego prawo (Wj 12:12; Pwt 10:17, 18; Eze 25:11-17; 2Ts 1:6-9; Judy 14, 15).

Część władzy związanej z wykonywaniem wyroków Jehowa powierzył innym. Oświadczył np.: „Będę żądał z powrotem krwi waszych dusz (...) Z ręki każdego, kto jest jego bratem, będę żądał z powrotem duszy człowieka. Kto przelewa krew człowieka, przez człowieka zostanie przelana jego własna krew, bo na obraz Boży uczynił On człowieka” (Rdz 9:5, 6). Pod tym względem niektóre obowiązki wykonawcy kary przejmował „mściciel krwi” (Lb 35:19; zob. MŚCICIEL KRWI). Zależnie od okoliczności rolę egzekutora powierzano czasem kapłanom izraelskim (Lb 5:15-31) lub całemu zborowi, przy czym w egzekucji przewodzili naoczni świadkowie (Kpł 24:14-16; Pwt 17:2-7). Władza wykonywania wyroków spoczywała też w rękach sędziów i królów lub kogoś przez nich upoważnionego (Sdz 8:20, 21; 2Sm 1:15; 2Kl 9:6-9; 10:24-28; 1Kn 14:16; Jer 21:12; 22:3).

Starożytni władcy otaczali się zaufanymi członkami straży przybocznej, którym mogli zlecić wykonanie swych rozkazów. Takie stanowisko piastował Potyfar (Rdz 37:36; 41:12). Jeden z członków straży przybocznej Heroda ściął Jana Chrzciciela (Mk 6:27).

Karę śmierci wykonywano w Izraelu przez ukamienowanie lub zadanie ciosu mieczem (Kpł 20:2; 2Sm 1:15). Mesjański Król ustanowiony przez Jehowę, Pan Jezus Chrystus, oraz jego lojalni niebiańscy towarzysze są egzekutorami wyznaczonymi do tej roli przez „Sędziego całej ziemi” (Rdz 18:25; Ps 149:6-9; Obj 12:7-9; 19:11-16; 20:1-3).

Zobacz OPĘTANIE; SPIRYTYZM.

1. Dzielny mocarz z plemienia Beniamina; potomek Jediaela poprzez Bilhana (1Kn 7:6, 10, 11).

2. Syn Gery z plemienia Beniamina (Sdz 3:15); został wybrany przez Boga, by wybawił Izraelitów spod władzy moabskiego króla Eglona, który za przyzwoleniem Bożym uciskał ich przez 18 lat, „czynili bowiem to, co złe w oczach Jehowy” (Sdz 3:12-14).

Kiedy Izraelici zaczęli wołać do Jehowy o pomoc, On wzbudził im wybawcę w osobie Ehuda. Z czasem posłali Eglonowi daninę za pośrednictwem Ehuda, który zawczasu zrobił sobie dwusieczny miecz, „długi na łokieć [hebr. gòmed]”. Nie wiadomo dokładnie, o jaką miarę długości w tym wypadku chodziło. Niektórzy przypuszczają, że był to krótki łokieć, liczący ok. 38 cm. Ehud był człowiekiem leworęcznym, dosłownie „mężczyzną o zamkniętej (skrępowanej) prawicy”. Nie oznacza to jednak, że był ułomny, gdyż podobnego hebrajskiego sformułowania użyto w odniesieniu do 700 wojowników z plemienia Beniamina, którzy zapewne nie byli kalecy, lecz „leworęczni” — i chyba nawet oburęczni (Sdz 3:15, 16, przyp. w NW; 20:16, por. Wk; por. 1Kn 12:2). Biblia nie mówi bezpośrednio, że Ehud był oburęczny, choć jest to możliwe. W każdym razie jako człowiek leworęczny, przypasał miecz pod szatą do prawego uda.

Po wręczeniu daniny Ehud odesłał tragarzy, a sam zawrócił przy kamieniołomach obok Gilgal. Podszedł do Eglona siedzącego w swej komnacie