2. Lewita, syn Musziego, a więc bratanek wspomnianego wyżej Machliego, syna Merariego (1Kn 6:47; 23:23; 24:26, 30).

(„[od; należący do] Machliego”).

Lewici wywodzący się od Machliego, syna Merariego (Lb 3:17, 20, 33; 26:58).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „osłabnąć; zachorować”).

Syn Elimelecha i Noemi. Podczas klęski głodu za dni sędziów przeniósł się z rodzicami z Betlejem w Judzie do Moabu. Poślubił tam Moabitkę Rut, ale zmarł bezdzietnie (Rut 1:1-5; 4:10). Rut poszła do ziemi judzkiej ze swą teściową i zgodnie z prawem o małżeństwie lewirackim poślubiła Boaza (Pwt 25:5, 6; Rut 4:9, 10). W tej linii rodowej przyszedł na świat Dawid, a później Jezus Chrystus (Rut 4:22; Mt 1:5, 6, 16).

Jeden z Izraelitów, którzy w czasach Ezdrasza, po powrocie Żydów z niewoli, odprawili swoje cudzoziemskie żony (Ezd 10:25, 40, 44).

(od rdzenia oznaczającego: „tańczyć; wirować” lub od rdzenia oznaczającego: „grać na flecie”).

Człowiek mający niezwykle mądrych synów, którzy jednak nie dorównywali królowi Salomonowi (1Kl 4:31). Istnieje pogląd, że sformułowanie „synowie Machola” oznacza jakąś grupę muzyków bądź tancerzy (por. Ps 150:4, gdzie hebr. słowo machòl przetłumaczono na „taniec w krąg”).

(od rdzenia oznaczającego: „podwoić”; być może jaskinia miała podwójne wejście lub dwie komory).

Nazwa użyta w odniesieniu do pola i jaskini w pobliżu Hebronu, nabytych przez Abrahama od Efrona Hetyty za 400 srebrnych sykli (ok. 880 dolarów). W jaskini została pochowana Sara, żona Abrahama, oraz co najmniej pięć innych osób: Abraham, Izaak, Rebeka, Jakub i Lea (Rdz 23:14-19; 25:9; 49:30, 31; 50:13). Określenie „Machpela” najwyraźniej obejmowało także okoliczny teren (Rdz 23:17).

Grobowiec ten jest powszechnie utożsamiany z Meʽarat ha-Machpela, znajdującym się w dzisiejszym Hebronie, pod meczetem na terenie muzułmańskiego sanktuarium zwanego Haram al-Chalil.

Hebrajski termin z Rodzaju 23:17, wskazujący na położenie jaskini Machpela w stosunku do Mamre, tłumaczony jest w różny sposób: „na wschód od” (RS), „przed” (STint), „w kierunku” (23:19, KUL), „w pobliżu” (BT), „niedaleko” (BWP), „naprzeciw Mamre” (Bw, NŚ). Jeżeli poprawna jest tradycyjna lokalizacja Mamre (Ramat al-Chalil), wówczas przekład „na wschód od Mamre” nie byłby właściwy, gdyż miejsce to znajduje się ok. 3 km na północ od współczesnego Hebronu. Wyrażenie „Mamre, czyli w Hebronie” (Rdz 23:19) może oznaczać, że Mamre leżało w okręgu Hebronu.

(„Jah jest schronieniem”).

Przodek Barucha (towarzysza Jeremiasza) oraz kwatermistrza Serajasza (Jer 32:12; 51:59).

(„moździerz”).

Najprawdopodobniej część Jerozolimy leżąca w pobliżu Bramy Rybnej i „drugiej dzielnicy”. Proroctwo zapowiadało, że gdy na Judę spadnie nieszczęście, mieszkańcy Machtesz będą wyć, ponieważ ustanie tam handel (Sof 1:1, 2, 10, 11).

Hebrajskie słowo machtész oznacza „moździerz” (Prz 27:22) lub „wgłębienie w kształcie moździerza” (Sdz 15:19), toteż w niektórych przekładach tę część Jerozolimy nazwano „Moździerzem”, a nie „Machtesz” (Sof 1:11, Bp, BT, BWP). Targumy utożsamiają to miejsce z doliną Kidron, głębokim wąwozem biegnącym wzdłuż wsch. muru Jerozolimy. Jednakże Brama Rybna i druga dzielnica leżą bardziej na zach. od tej doliny. Dlatego na ogół uważa się, że Machtesz to część Doliny Centralnej (Tyropeon), przypuszczalnie jej górny odcinek.

(prawdopodobnie skrócona forma hebr. imienia Mattitiasz: „dar Jehowy”).

Uczeń wybrany przez losowanie na apostoła w miejsce Judasza Iskariota. Po wniebowstąpieniu Jezusa Piotr zwrócił uwagę, że psalmista Dawid nie tylko zapowiedział odstępstwo Judasza (Ps 41:9), ale też napisał: „Niech jego urząd nadzorcy przejmie ktoś inny” (Ps 109:8); dlatego Piotr zaproponował uczniom, zebranym w liczbie ok. 120, by wybrano kogoś na to stanowisko. Wysunięto kandydaturę Józefa Barsabbasa i Macieja; po modlitwie rzucono losy i wybrany został Maciej. Działo się to zaledwie kilka dni przed wylaniem ducha świętego i jest to ostatnia opisana w Biblii sytuacja, gdy w celu poznania woli Jehowy użyto losów (Dz 1:15-26).

Jak wynika ze słów Piotra (Dz 1:21, 22), Maciej był naśladowcą Chrystusa przez cały trzyipółletni okres jego służby, ściśle współpracował z apostołami i przypuszczalnie należał do 70 uczniów, których Jezus rozesłał, by głosili dobrą nowinę (Łk 10:1). Gdy został wybrany, „doliczono go do jedenastu apostołów” (Dz 1:26); kiedy więc zaraz