(por. Pwt 2:9, 18; Am 2:1-3), to na liście miejscowości moabskich nie pojawiają się razem (por. Iz rozdz. 15, 16; Jer 48).

Ze steli Meszy wynika, iż w Keriot znajdowało się sanktuarium boga Kemosza, choć z inskrypcji tej także nie można wywnioskować, gdzie leżało to miasto.

(„miasta Checronu”).

Inna nazwa Chacoru (poz. 3), miasta judzkiego, które bywa utożsamiane z Chirbat al-Kariatajn (Tel Kerijjot), leżącym ok. 20 km na pd. od Hebronu (Joz 15:25).

(„wykopany”).

Dolina potoku na wsch. od Jordanu, gdzie po zapowiedzeniu suszy izraelskiemu królowi Achabowi ukrył się Eliasz i gdzie karmiły go kruki (1Kl 17:1-7). Dokładne położenie tego miejsca pozostaje nieznane.

(prawdopodobnie: „zgięty”).

Założyciel pewnego rodu netynejczyków; niektórzy z jego potomków byli wśród wygnańców powracających z Babilonu do Jerozolimy i Judy z Zerubbabelem (Ezd 2:1, 2, 43, 44; Neh 7:6, 7, 46, 47).

Miasto w Babilonii, z którego w r. 537 p.n.e. pewni wygnańcy powrócili do Jerozolimy; nie potrafili oni przedstawić swych rodowodów i udokumentować, że są z pochodzenia Izraelitami (Ezd 2:59; Neh 7:61).

(„[na] stoku [dosł. „lędźwiach”]”).

Miasto wspomniane razem z górą Jearim, wyznaczające część północnej granicy Judy (Joz 15:10). Obecnie powszechnie się uważa, że odpowiada mu Kesla (Kesalon), leżąca ok. 17 km na zach. od Jerozolimy.

Jeden z ośmiu synów, których Milka urodziła Nachorowi, bratu Abrahama (Rdz 22:20-22).

(„zbocze [dosł. „lędźwie”]”).

Nazwa miasta z listy miejscowości leżących na terytorium Judy (Joz 15:21, 30). Porównanie Jozuego 15:30 z Jozuego 19:4 oraz 1 Kronik 4:30 wskazuje, że Kesil najwyraźniej było też nazywane Betuel (zob. BETUEL 2).

(hebr. kesíl: „głupi”).

Chociaż słowo to wielokrotnie występuje w swym podstawowym znaczeniu „głupi” (por. Ps 49:10; 92:6; Prz 1:22), w czterech miejscach (Hi 9:9; 38:31; Am 5:8 i Iz 13:10 [tu w lm.]) kontekst wskazuje, iż chodzi o jakiś gwiazdozbiór.

Na ogół uważa się, że określenie to odnosi się do Oriona — znanego gwiazdozbioru, do którego należą olbrzymie gwiazdy Betelgeuse i Rigel. W łacińskiej Wulgacie słowo kesíl przetłumaczono na „Orion” w Hioba 9:9 i Amosa 5:8. Większość przekładów uznaje za Wulgatą, że kesíl to w tym wypadku Orion. W starożytnych targumach i przekładach syryjskich występuje tam słowo „olbrzym”, które odpowiada arabskiej nazwie gwiazdozbioru Oriona — gabbar, czyli „mocarz” (po hebr. gibbòr).

W Amosa 5:8 określenie to występuje w kontekście napomnienia udzielonego Izraelowi za to, że nie szukał prawdziwego Boga, Jehowy, Twórcy niebiańskich gwiazdozbiorów. W Izajasza 13:9, 10, gdzie użyto liczby mnogiej kesilehém („ich gwiazdozbiory Kesil”), opisano „dzień Jehowy”, w którym dumni i pyszni tyrani zostaną poniżeni, a ciała niebieskie przestaną świecić.

(„zbocza [dosł. „lędźwie”]”).

Graniczne miasto plemienia Issachara (Joz 19:18), prawdopodobnie zwane też Kislot-Tabor (Joz 19:12). Zazwyczaj utożsamia się je z Iksal (Kislot Tawor), leżącym u podnóża wzgórz Nazaretu, 3 km na pd. wsch. od tego miasta. Było więc położone na równinie Jizreel na zach. od góry Tabor.

(od rdzenia oznaczającego: „sprawiać, że się wznosi dym ofiarny”).

Żona Abrahama i matka sześciu jego synów: Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Byli oni przodkami arabskich plemion zamieszkujących tereny położone na pd. i na wsch. od Palestyny (Rdz 25:1-4).

W 1 Kronik 1:32 Keturę nazwano „nałożnicą Abrahama”, a w Rodzaju 25:6, gdzie wspomniano o synach Abrahama z „nałożnic”, najwyraźniej chodzi o nią i o Hagar. Ketura była więc drugorzędną żoną i nigdy nie miała takiej pozycji jak Sara, matka Izaaka, poprzez którego przyszedł obiecany Potomek (Rdz 17:19-21; 21:2, 3, 12; Heb 11:17, 18). „Abraham dał Izaakowi wszystko, co miał”, natomiast synom ze swych nałożnic wręczył dary i „odprawił ich od Izaaka, swego syna, na wschód, do ziemi Wschodu” (Rdz 25:5, 6).

Niektórzy twierdzą, że Abraham wziął sobie Keturę na nałożnicę przed śmiercią Sary, gdyż uważają za niemożliwe, by miał jeszcze sześciu synów z jednej kobiety w wieku ponad 140 lat i by doczekał, aż dorosną i będzie mógł ich odprawić. Ale po śmierci Sary Abraham żył przeszło 35 lat, gdyż umarł w wieku 175 lat (Rdz 25:7, 8). Zdążył więc pojąć za żonę Keturę i mieć z nią sześciu