Chociaż tylko rodowici Izraelici mieli dziedziczną własność w kraju, cała ta ziemia w rzeczywistości należała do Jehowy, który stosownie do swej woli mógł im ją przekazać albo odebrać. O jej sprzedawaniu powiedział: „Ziemi nie należy sprzedawać na zawsze, gdyż ziemia jest moja. Wy bowiem z mojego punktu widzenia jesteście osiadłymi przybyszami i osiedleńcami” (Kpł 25:23).

Obcy. Hebrajskie słowo zar, tłumaczone na „obcy”, najwyraźniej wywodzi się od rdzenia zur, czyli „odwrócić się; stać się obcym” (Hi 19:13; Ps 69:8), a zatem w swym podstawowym znaczeniu oznacza „tego, kto się dystansuje, kto się usuwa” (Theologisches Wörterbuch zum Alten Testament, red. G. J. Botterweck, H. Ringgren, 1977, t. 2, szp. 557, 558).

Za „obcego” uznawano każdego, kto nie należał do rodu Aarona ani do plemienia Lewiego, niezależnie od tego, czy był to rodowity Izraelita, osiadły przybysz, czy ktokolwiek inny. Prawo przewidywało, że kapłanami będą mężczyźni z rodu Aarona (Wj 28:1-3), a pozostałe prace w świątyni powierzało innym członkom plemienia Lewiego (Lb 1:49, 50, 53). Wszyscy poza nimi, w tym rodowici Izraelici z 12 plemion nielewickich, zostali w niektórych sprawach uznani za „obcych” wobec plemienia Lewiego (Wj 29:33, przyp. w NW: „czyli mężczyzna nienależący do rodu Aarona”; „niepowołany”, BT; Lb 3:38, przyp. w NW: „to znaczy: nie-Lewita”; zob. też Kpł 22:10; Lb 3:10). Z kontekstu wynika, że w Pięcioksięgu określenie „obcy” na ogół odnosi się do kogoś, kto nie należy do rodu Aarona ani do plemienia Lewiego i z tego powodu nie powierzono mu obowiązków kapłańskich ani żadnej służby pomocniczej.

Obcy wobec rodu Aarona nie mógł spożywać ofiary składanej podczas uroczystego wprowadzenia kapłanów na urząd (Wj 29:33) ani zostać namaszczony świętym olejkiem (Wj 30:33), nie mógł też jeść nic świętego (Kpł 22:10). Nie wolno mu było pełnić żadnych obowiązków kapłańskich (Lb 3:10; 16:40; 18:7). Obcy względem plemienia Lewiego, czyli nawet członek jednego z pozostałych 12 plemion, nie mógł się zbliżać do przybytku — ani żeby go rozłożyć, ani w żadnym innym celu; mógł tylko złożyć ofiarę lub zbliżyć się do kapłana przy wejściu do namiotu spotkania (Kpł 4:24, 27-29). Jeśli córka kapłana poślubiła mężczyznę spoza rodu Aarona, ani ona, ani jej „obcy” mąż nie mogli jeść z daniny świętych rzeczy (Kpł 22:12, 13).

Słowo „obcy” odnosiło się także do tych, którzy odwracali się od przepisów Prawa i tym samym stawali się obcy Jehowie. Na przykład nierządnicę nazwano „obcą kobietą” (Prz 2:16; 5:17; 7:5). Mianem „obcych” określano zarówno czcicieli fałszywych bóstw, jak i ich bożyszcza (Jer 2:25; 3:13).

Pisma Hebrajskie używają słowa „obcy” także w odniesieniu do osoby nieznajomej lub do cudzoziemca (1Kl 3:18; Hi 19:15).

Chrześcijańskie zasady dotyczące obcych. W Chrześcijańskich Pismach Greckich mocno podkreśla się, że chrześcijanie mają miłować obcego (gr. ksénos). Apostoł Paweł zalecił: „Nie zapominajcie o gościnności [gr. filoksenías: „miłość do obcych”], bo dzięki niej niektórzy, nie wiedząc, podejmowali aniołów” (Heb 13:2). Jezus wykazał, że kto okazuje gościnność jego braciom, nawet jeśli w danej chwili są dla niego obcy lub nieznajomi, ten niejako ugaszcza jego samego (Mt 25:34-46). Apostoł Jan w swym liście pochwalił Gajusa za wyświadczanie dobra chrześcijanom, którzy byli mu obcy, a zostali posłani w celu odwiedzenia jego zboru. Zarazem potępił Diotrefesa za to, że nie okazał im szacunku (3Jn 5-10; por. 1Tm 5:10).

Chrześcijan nazwano „przybyszami” oraz „tymczasowymi osiedleńcami”, ponieważ nie są częścią tego świata i nie przyswajają sobie praktyk typowych dla świata wrogiego Bogu (1Pt 1:1; 2:11; Jn 15:19). Ludzie z narodów pogańskich — którzy kiedyś byli „obcy przymierzom obietnicy”, nie mieli nadziei i byli „bez Boga na świecie” — dzięki Chrystusowi nie są już „obcymi ani osiadłymi przybyszami”, lecz „współobywatelami świętych oraz domownikami Boga” (Ef 2:11, 12, 19). „Drugie owce”, które w myśl zapowiedzi Jezusa miały zostać przez niego przyprowadzone do „jednej trzody”, również trzymają się z dala od świata, cieszą się uznaniem Boga i mają nadzieję na życie (Jn 10:16; Mt 25:33, 34, 46; por. Obj 7:9-17).

Chrystus nazwał „złodziejem” oraz „obcym” tego, kto by próbował gromadzić sobie własnych naśladowców; ktoś taki jest fałszywym pasterzem, niebezpiecznym dla „owiec”. Prawdziwe „owce” Jezusa nie będą słuchały głosu fałszywego pasterza, podobnie jak wierni Izraelici trzymali się z dala od cudzoziemca wielbiącego obce bóstwa (Jn 10:1, 5; zob. CUDZOZIEMIEC).

Zobacz OSIADŁY PRZYBYSZ.

(hebr. chamòr: „osioł”, ʼatòn: „oślica”, ʽájir: „dorosły osioł”; gr. ònos: „osioł”, onárion: „oślę”).

Zwierzę kopytne z rodziny koniowatych; mniejsze od konia, z krótszą grzywą, dłuższymi uszami i krótszym włosiem na ogonie zakończonym kitą. Dzięki małym, ostrym kopytom trzyma