Wczesne i późne zbiory. W ciągu roku figowce zazwyczaj owocują dwa razy: pierwsze, czyli wczesne figi (hebr. bikkuráh), dojrzewają w czerwcu lub na początku lipca (Iz 28:4; Jer 24:2; Oz 9:10), natomiast późne, rosnące na nowych pędach i stanowiące główny plon, zaczynają dojrzewać w sierpniu. Dojrzałe wczesne figi dają się łatwo strząsnąć z drzewa i są cenione za delikatny smak (Nah 3:12).

Około lutego na zeszłorocznych gałązkach pojawiają się pierwsze zawiązki owoców, a dopiero po jakichś dwóch miesiącach — zwykle pod koniec kwietnia lub w maju — liście (Mt 24:32). W Pieśni nad Pieśniami 2:13 wspomniano o pierwszych oznakach dojrzewania nowych zielonych fig (hebr. pag) w związku z kwitnieniem winorośli, rozpoczynającym się mniej więcej w kwietniu. A zatem w chwili, gdy całe drzewo okryje się listowiem, powinno również wydać owoce. Na figowcu, który przeklął Jezus Chrystus, liście najwyraźniej pojawiły się niezwykle wcześnie, był to bowiem 10 Nisan 33 r. n.e. Sądząc po wyglądzie drzewa, można też było spodziewać się na nim nadzwyczaj wczesnych owoców nadających się do jedzenia. Jak wynika z Marka 11:12-14, Jezus podszedł do niego właśnie z tą myślą, choć „nie była to pora fig”, czyli czas na ich zbieranie. Ale figowiec ten miał jedynie liście, co wskazywało, iż nie przyniesie żadnego plonu, i tym samym jego wygląd był mylący. Jezus przeklął to niepłodne drzewo, wskutek czego uschło (por. Mt 7:19; 21:43; Łk 13:6-9).

Pokarm i środek leczniczy. W czasach biblijnych figi stanowiły podstawowe źródło pożywienia, a w niektórych krajach bliskowschodnich są nim nadal. Sporządzano „placki ze sprasowanych fig” (hebr. dewelím), łatwe do zabrania w drogę (1Sm 25:18; 30:12; 1Kn 12:40). Służyły one też jako lek — taki placek przyłożono królowi Ezechiaszowi na wrzód. Na Bliskim Wschodzie owe produkty wykorzystuje się do tego celu po dziś dzień (2Kl 20:7).

Znaczenie przenośne i prorocze. W wielu wersetach drzewo figowe wymieniono razem z winoroślą, a ze słów Jezusa zanotowanych w Łukasza 13:6 wynika, że figowce często sadzono w winnicach (2Kl 18:31; Jl 2:22). Zwrot ‛każdy będzie siedział pod swoją winoroślą i pod swoim drzewem figowym’ symbolizował pokój, dostatek i bezpieczeństwo (1Kl 4:25; Mi 4:4; Za 3:10).

Ze względu na ważną rolę, jaką drzewo figowe odgrywało w życiu ludzi, nietrudno zrozumieć, dlaczego tak często występowało w proroctwach. Figi stanowiły istotny składnik pożywienia narodu izraelskiego, toteż nieudane zbiory pociągnęłyby za sobą katastrofalne skutki. Dlatego w zapowiedzi spustoszenia jego ziemi osobno wspomniano o drzewie figowym (Jer 5:17; 8:13; Oz 2:12; Jl 1:7, 12; Am 4:9; Hab 3:17).

Jehowa przyrównał Izraelitów do dwóch rodzajów fig (Jer 24:1-10). Aby unaocznić, że fałszywych proroków można rozpoznać po wydawanych przez nich złych owocach, Jezus powiedział, iż nie da się zebrać ‛z ostu fig’ (Mt 7:15, 16; por. Jak 3:12). Z kolei okoliczność, że mniej więcej w połowie wiosny figowiec „wypuszcza liście”, wykorzystał jako dobrze znaną wskazówkę dotyczącą czasu (Mt 24:32-34). A do łatwości, z jaką silny wiatr strząsa na ziemię ‛niedojrzałą figę’ (gr. òlynthos), nawiązał w jednym z porównań pisarz Księgi Objawienia (Obj 6:13).

(gr. sykomoréa).

Kiedy niski wzrostem Zacheusz chciał się lepiej przyjrzeć Jezusowi Chrystusowi, „wdrapał się na drzewo figi morwowej” (Łk 19:4). Grecka nazwa wskazuje na figowca (gr. syké) o liściach podobnych do liści morwy (gr. moréa). Te dwa drzewa należą do tej samej rodziny, a figa morwowa z Łukasza 19:4 najwyraźniej jest tożsama z ‛sykomorą’ (Ficus sycomorus) z Pism Hebrajskich (1Kl 10:27; zob. SYKOMORA).

Jeden z chrześcijan w okręgu Azji, którzy później „odwrócili się” od Pawła (2Tm 1:15; zob. AZJA).

(„uczucie braterskie”).

Miasto w zach. części Azji Mniejszej; do tamtejszego zboru skierowano jeden z siedmiu listów zawartych w Księdze Objawienia (Obj 1:11; 3:7-13). Filadelfia leżała w Lidii, na płaskowyżu na pd. od rzeki Kogamis, ok. 45 km na pd. wsch. od Sardes i 80 km na pn. zach. od Laodycei. Miasto wybudował w II w. p.n.e. król Pergamonu Eumenes II lub jego brat Attalos II Filadelfos, od którego imienia je nazwano. Znajdowało się na początku szerokiej doliny, prowadzącej do Sardes i Smyrny (dzisiejszy Izmir) na wybrzeżu. Drogi łączyły Filadelfię z wybrzeżem, z Pergamonem na pn. i Laodyceą na pd. wsch. Miasto stanowiło niejako wrota do Frygii.

Filadelfia była zamożną stolicą regionu słynącego z produkcji wina, a głównym bóstwem w mieście był Dionizos, bóg wina. W okolicy często występowały trzęsienia ziemi; jedno z nich zniszczyło Filadelfię w 17 r. n.e. Dzięki pomocy finansowej Rzymu miasto zostało odbudowane i przyjęło nazwę Neocezarea (Nowa Cezarea), a później Flawia. W miejscu tego starożytnego miasta dziś leży Alasehir. Dawna Filadelfia była ośrodkiem, z którego