Dawid polegnie w boju. Pokorny Dawid wahał się, czy jest godzien zostać zięciem króla. Tymczasem Saul nie dotrzymał słowa i nie wydał Merab za Dawida. Biblia donosi, że Dawida pokochała młodsza córka Saula, Michal, co może wskazywać, że Merab nie darzyła go uczuciem. W każdym razie gdy „miano Dawidowi dać Merab, córkę Saula, okazało się, że już dano ją za żonę Adrielowi Mecholatycie” (1Sm 18:17-20).

Merab urodziła Adrielowi pięciu synów. Ale później Dawid wydał ich — wraz z dwoma innymi członkami domu Saula — w ręce Gibeonitów, a ci wszystkich siedmiu zgładzili. W ten sposób Gibeonici uzyskali zadośćuczynienie za postępowanie Saula, który wcześniej usiłował ich wybić (2Sm 21:1-10; zob. GIBEON, GIBEONICI).

Synowie Merab wychowywani przez jej siostrę. Tekst masorecki 2 Samuela 21:8 mówi o „pięciu synach Michal, córki Saula, których ona urodziła Adrielowi”. Tymczasem 2 Samuela 6:23 wskazuje, że Michal umarła bezdzietnie. Wydaje się, iż niektórzy kopiści próbowali rozwiązać ten problem, zastępując w 2 Samuela 21:8 imię Michal imieniem Merab. Widać to w greckiej Septuagincie (wyd. Lagarde’a) i dwóch manuskryptach hebrajskich. Tradycyjnie jednak przyjmuje się następujące wyjaśnienie tego wersetu (w postaci, w jakiej występuje on prawie we wszystkich manuskryptach hebrajskich):

Żoną Adriela była Merab, siostra Michal, i to ona urodziła owych pięciu synów. Ale ponieważ młodo zmarła, wychowaniem chłopców zajęła się Michal, odrzucona przez Dawida i bezdzietna. Właśnie dlatego zostali oni nazwani jej synami, a nie synami Merab. Zgodnie z tym 2 Samuela 21:8 w przekładzie Leesera mówi o „pięciu synach Michal, córki Saula, których ona wychowała Adrielowi”. W przypisie powiedziano: „Michal była żoną Dawida; chodzi jednak o dzieci Merab, najstarszej córki Saula, przypuszczalnie wychowywane przez jej siostrę”. Targumy podają: „Pięciu synów (wychowanych przez Michal, córkę Saula), których urodziła Merab”. Być może na takie ujęcie tekstu miały wpływ jeszcze inne czynniki, niewspomniane w Biblii.

(prawdopodobnie: „buntowniczy”).

Kapłan będący głową domu patriarchalnego Serajasza w czasach Jojakima, po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej (Neh 12:12).

(prawdopodobnie: „buntownicy”).

1. Członek rodziny kapłańskiej wywodzący się od Aarona poprzez Eleazara; nazwany „synem Zerachiasza” (Ezd 7:3, 4; 1Kn 6:3-7, 52).

2. Kapłan określony jako „syn Achituba, wodza domu prawdziwego Boga”; przypuszczalnie ojciec Cadoka (1Kn 9:10, 11; Neh 11:11).

3. Założyciel kapłańskiego domu patriarchalnego, którego głową za dni Jojakima był Chelkaj (Neh 12:12, 15). Imię Merajot, określające ten ród po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej, może być formą imienia Meremot, które nosił jeden z kapłanów towarzyszących Zerubbabelowi w drodze do Jerozolimy w 537 r. p.n.e. (Neh 12:1, 3).

(od rdzenia oznaczającego: „być gorzkim”).

Syn Lewiego, brat Gerszona (Gerszoma) i Kehata (Rdz 46:11; 1Kn 6:1, 16). Ponieważ jest wymieniany jako trzeci z synów Lewiego, mógł być najmłodszy. Był jednym z 70 członków domu Jakuba, „którzy przybyli do Egiptu” (Rdz 46:8, 11, 26, 27). Miał dwóch synów, Machliego i Musziego (Wj 6:19; 1Kn 6:19), i dał początek jednemu z trzech głównych rodów lewickich — Merarytom (Lb 26:57).

(„[od; należący do] Merariego”).

Jeden z trzech głównych rodów Lewitów, wywodzący się od Merariego, syna Lewiego, poprzez Machliego i Musziego (Wj 6:16, 19; Lb 3:20; 26:57, 58). Podczas pierwszego spisu Izraelitów na pustkowiu doliczono się wśród Merarytów 6200 osób płci męskiej od miesiąca wzwyż; 3200 mężczyzn było między 30 a 50 rokiem życia i wchodziło w skład grona usługujących, „by pełnić służbę w namiocie spotkania” (Lb 3:33, 34; 4:42-45). Za naczelnika Meraryci mieli Curiela, a obozowali od pn. strony przybytku (Lb 3:35). Podczas wędrówki po pustkowiu jako pierwszy opuszczał obóz trójplemienny oddział Judy. Następnie wyruszali „niosący przybytek” Gerszonici i Meraryci, za nimi trójplemienny oddział Rubena, a potem Lewici z rodu Kehata (Lb 10:14-21). Meraryci mieli nadzór nad ramami, poprzeczkami, podstawami z gniazdem i słupami przybytku, nad „wszelkimi jego sprzętami i wszelką służbą przy nim”, a także nad słupami wokół dziedzińca wraz z ich podstawami z gniazdem, palikami i linkami namiotowymi (Lb 3:36, 37). Do transportowania tych ciężkich przedmiotów otrzymali cztery wozy i osiem sztuk bydła. Na pustkowiu razem z Gerszonitami pełnili służbę pod nadzorem Itamara, syna kapłana Aarona (Lb 7:6-8).

W trakcie podziału Ziemi Obiecanej pod nadzorem Jozuego Merarytom przypadło 12 miast, po cztery na terytoriach plemion Rubena, Gada i Zebulona. Jedno z nich, Ramot w Gileadzie (na terytorium Gada), było „miastem schronienia” (Joz 21:7, 34-40; 1Kn 6:63, 77-81).

W czasach Dawida 220 Merarytów z Asajaszem na czele pomagało innym Lewitom przenieść Arkę Przymierza z domu Obed-Edoma do Jerozolimy (1Kn 15:1-6, 25). Kiedy Arka spoczęła na swoim miejscu, Dawid powierzył pewnym Merarytom „stanowiska, by kierowali śpiewem w domu Jehowy” (1Kn 6:31, 44-47). Inni zostali odźwiernymi (1Kn 26:1, 10, 19).

Podczas reformy przeprowadzonej przez judzkiego króla Ezechiasza niektórzy Meraryci pomagali oczyścić świątynię (2Kn 29:12, 15). Później, w VII w. p.n.e., Meraryci Jachat i Abdiasz zostali ustanowieni nad pracownikami, którzy na polecenie króla Jozjasza dokonywali napraw w świątyni (2Kn 34:12, 13).

Meraryci byli wśród Lewitów, którzy w 537 r. p.n.e. wrócili z niewoli babilońskiej (1Kn 9:14). Potem (w 468 p.n.e.) pewni członkowie tego rodu towarzyszyli Ezdraszowi w podróży z Babilonu do Jerozolimy (Ezd 8:1, 18, 19, 31, 32).

(prawdopodobnie: „podwójny bunt”).

Nazwa odnosząca się do Babilonu, ewentualnie do części terytorium Babilonii (Jer 50:21, 23, 24; zob. przyp. w Bp). Może nawiązywać do wyrażenia nar marratu z babilońskich inskrypcji, uważanego za określenie miejsca nad Zatoką Perską, gdzie wpadają do niej Tygrys i Eufrat. Najwyraźniej chodzi tu o grę słów z wykorzystaniem hebrajskiego czasownika maráh („być buntowniczym”). Nazwa Merataim, wyprowadzona ze słowa maráh, jest formą liczby podwójnej i przypuszczalnie miała wskazywać na wielką buntowniczość Babilonu. Od czasów swego założyciela, Nimroda, Babilon występował przeciw Jehowie (Rdz 10:8-10).

(„bunt”).

Syn Ezry wymieniony w rodowodzie plemienia Judy. Pojął za żonę Egipcjankę Bitię, córkę faraona, z którą miał synów (1Kn 4:1, 17, 18). Jego małżonką mogła też być „żydowska żona” wymieniona w wersecie 18.

1. Jeden z naczelników kapłanów, którzy w 537 r. p.n.e. towarzyszyli Zerubbabelowi w drodze z Babilonu do Jerozolimy (Neh 12:1-7). Meremot mógł też być założycielem kapłańskiego domu patriarchalnego „Merajota”, wzmiankowanego w następnym pokoleniu (Neh 12:15). Oba te imiona zapisane literami hebrajskimi wyglądają dość podobnie.

2. Wybitny kapłan z czasów Ezdrasza i Nehemiasza, będący synem Urijasza. Kiedy w 468 r. p.n.e. Ezdrasz wraz z ostatkiem Żydów wrócił z Babilonu do Jerozolimy, Meremot należał do kapłanów, do których ręki ‛zaczęto odważać w domu Jehowy srebro i złoto oraz sprzęty’ (Ezd 8:31-34). Pochodził od Hakkoca, którego część potomków nie mogła potwierdzić swego rodowodu (Ezd 2:61, 62). Najwyraźniej jednak nie dotyczyło to gałęzi rodu, do której należał Meremot, gdyż wykonywał on zadania kapłana. Brał też udział w naprawie muru Jerozolimy, przeprowadzanej pod nadzorem Nehemiasza (Neh 3:3, 4, 21).

3. Kapłan (lub przodek kapłana), który w czasach Nehemiasza wraz z innymi potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę” (Neh 9:38 do 10:5).

4. Izraelita należący do „synów Baniego”, którzy wzięli niegdyś cudzoziemskie żony, lecz w czasach Ezdrasza odprawili je „wraz z synami” (Ezd 10:25, 34, 36, 44).

Jeden z siedmiu książąt, których rady zasięgał Aswerus, gdy Waszti okazała się nieposłuszna (Est 1:14; zob. MEMUCHAN).

(„kłótnia”).

1. Miejsce na pustkowiu w pobliżu obozowiska Izraelitów w Refidim. Właśnie tam Jehowa w cudowny sposób dostarczył wody, gdy Mojżesz laską uderzył skałę przy Horebie. Po tym wydarzeniu Mojżesz nazwał to miejsce „Massa” (czyli „próba”) i „Meriba” (czyli „kłótnia”), co upamiętniło, że Izraelici kłócili się tam z Mojżeszem oraz że wystawili Boga na próbę w związku z brakiem wody (Wj 17:1-7).

2. Później nazwę „Meriba” otrzymało też pewne miejsce w pobliżu Kadesz — ponieważ także tam Izraelici kłócili się z Mojżeszem i Jehową z powodu braku wody (Lb 20:1-13). W przeciwieństwie do miejsca nieopodal Refidim, gdzie Izraelici rozłożyli się obozem niecałe dwa miesiące po wyjściu z Egiptu (Wj 16:1; 17:1; 19:1), to Meriba nie zostało nazwane Massa. Pismo Święte niekiedy odróżnia je od pierwszego Meriba, mówiąc o „wodach Meriba” (Ps 106:32) lub o „wodach Meriba w Kadesz” (Lb 27:14; Pwt 32:51). Niemniej w Psalmie 81:7 wzmianka o tym, że Jehowa sprawdzał Izraela u „wód Meriba”, może odnosić się do Meriba obok Refidim (por. Pwt 33:8).

Mojżesz i Aaron nie uświęcili Jehowy podczas cudownego dostarczenia wody w Meriba w okolicy Kadesz i dlatego utracili przywilej wejścia do Ziemi Obiecanej. Wydarzyło się to najprawdopodobniej w 40 roku wędrówki Izraelitów po pustkowiu (Lb 20:1, 9-13, 22-28; 33:38, 39).