7. Beniaminita, którego syn Sallu był naczelnikiem domu patriarchalnego w Jerozolimie po niewoli babilońskiej (1Kn 9:3, 7, 9). Zapewne tożsamy z Meszullamem wymienionym w Nehemiasza 11:7.

8. Beniaminita i naczelnik domu patriarchalnego; po niewoli babilońskiej mieszkał w Jerozolimie (1Kn 9:3, 7-9).

9. Pierwszy z wymienionych synów namiestnika Zerubbabela; daleki potomek króla Dawida (1Kn 3:1, 19).

10. Głowa kapłańskiego domu patriarchalnego Ezdrasza za czasów następcy Jeszui, Jojakima (Neh 12:12, 13). Być może tożsamy z omówionym w poz. 18 lub 19.

11. Głowa kapłańskiego domu patriarchalnego założonego przez Ginnetona; żył w czasach piastowania urzędu przez Jojakima (Neh 12:12, 16). Być może tożsamy z omówionym w poz. 18 lub 19.

12. Odźwierny za czasów Jojakima, Ezdrasza i Nehemiasza (Neh 12:25, 26).

13. Jeden z naczelników ludu zgromadzonego nad rzeką Ahawa przed podróżą do Jerozolimy z Ezdraszem w 468 r. p.n.e. Meszullam należał do kilku osób wysłanych przez Ezdrasza w celu znalezienia Lewitów i netynejczyków, którzy także chcieliby wyruszyć w tę podróż (Ezd 8:15-20). Możliwe, że tożsamy z omówionym w poz. 16, 17, 20 lub 21.

14. Lewita, który być może sprzeciwił się zachęcie do odprawienia cudzoziemskich żon, jakie mieli Izraelici, gdy Ezdrasz przybył do Jerozolimy. Fragment ten może też znaczyć, że sprzeciwił się jedynie sposobowi, w jaki postanowiono to uczynić (Ezd 10:10-15, przyp. w NW; por. przyp. w Bp).

15. Jeden z synów lub dalszych potomków Baniego, którzy przychylnie zareagowali na wezwanie Ezdrasza do odesłania cudzoziemskich żon i synów (Ezd 10:29, 44).

16. Syn Berechiasza; pod kierownictwem namiestnika Nehemiasza naprawiał dwa odcinki muru Jerozolimy (Neh 3:4, 30). Meszullam wydał za mąż swą córkę za Jehochanana, syna Tobiasza Ammonity, co doprowadziło do podziałów wśród Izraelitów (Neh 4:3; 6:17-19; zob. poz. 13).

17. Syn Besodejasza; współpracował przy odbudowie Bramy Staromiejskiej podczas naprawy murów za czasów Nehemiasza (Neh 3:6; zob. poz. 13).

18. Jeden z mężczyzn stojących po lewicy Ezdrasza, gdy ten czytał Prawo zebranym tłumom w siódmym miesiącu 455 r. p.n.e. Prawdopodobnie był kapłanem (Neh 8:2, 4; zob. poz. 10 i 11).

19. Kapłan (lub przodek kapłana), który potwierdził pieczęcią zawarcie przymierza wierności przedłożonego przez Lewitów (Neh 9:5, 38; 10:1, 7, 8; zob. poz. 10 i 11).

20. ‛Naczelnik ludu’, którego potomek, jeśli nie on sam, również potwierdził wspomnianą powyżej umowę (Neh 10:1, 14, 20; zob. poz. 13).

21. Jeden z uczestników pochodu zorganizowanego przez Nehemiasza po ukończeniu odbudowy muru Jerozolimy (Neh 12:31, 33; zob. poz. 13).

(żeńska forma imienia Meszullam).

Córka „Charuca z Jotby”, żona króla judzkiego Manassesa i matka króla Amona (2Kl 21:19, 20).

Spośród przeszło 100 pierwiastków znanych człowiekowi ponad 75 procent stanowią metale. W Biblii wymieniono złoto, srebro, miedź, żelazo i ołów. Pierwsze wzmianki o metalach znajdują się w Rodzaju 2:11 i 4:22.

Metale to substancje nieprzezroczyste, o charakterystycznym połysku; są topliwe, kowalne i zazwyczaj dobrze przewodzą ciepło i prąd elektryczny. Mają też szczególne właściwości chemiczne. Więcej informacji o poszczególnych metalach i omówienie biblijnych wzmianek o nich zawierają hasła dotyczące metali wspomnianych powyżej, a także hasło RAFINACJA, RAFINER.

Metale można obrabiać m.in. przez odlewanie, kucie lub rycie (Iz 41:7). Pierwszym wymienionym w Biblii człowiekiem „wykuwającym wszelkie narzędzia z miedzi i z żelaza” był Tubal-Kain (Rdz 4:22). W starożytności z metalu wykonywano właśnie narzędzia, a także przedmioty domowego użytku, broń, zbroje, instrumenty muzyczne, ozdoby i posążki. Oprócz wyrobu nowych przedmiotów dokonywano też napraw (2Kn 24:12). Niektórzy specjalizowali się w obróbce złota (Neh 3:8, 31, 32), srebra (Sdz 17:4; Dz 19:24) czy miedzi (2Tm 4:14). Czasami tacy rzemieślnicy tworzyli związki lub cechy (Neh 3:31; Dz 19:24-28). Ich zawód wymagał zdolności artystycznych.

Być może Izraelici umieli obrabiać metale przed przybyciem do Egiptu albo właśnie tam się tego nauczyli. Już po opuszczeniu tego kraju potrafili wykonać lanego cielca i miedzianego węża (Wj 32:4; Lb 21:9). Jeszcze większych umiejętności wymagało wykonanie różnych metalowych przedmiotów przeznaczonych do służby w przybytku. Becalel i jego pomocnicy pracujący przy obróbce metali korzystali ze wsparcia ducha Jehowy (Wj 31:2, 3; 35:30-35).

Później, gdy Izraelici byli uciskani przez Filistynów, nie mogli mieć pośród siebie żadnego rzemieślnika zajmującego się obróbką metalu. Miało im to uniemożliwiać wyrób broni (1Sm 13:19-22). Zapewne z tego samego powodu po pierwszym najeździe na Jerozolimę Nebukadneccar uprowadził do niewoli rzemieślników, m.in. wykonujących przedmioty z metalu (2Kl 24:14, 16; Jer 24:1; 29:1, 2).

(„uzda Ammy” [prawdopodobnie: „uzda łokcia” (miary długości)]).

Miejsce odebrane Filistynom przez króla Dawida (2Sm 8:1). Ponieważ żaden punkt o takiej nazwie nie jest znany, Meteg-Amma może być przenośnym określeniem jednego z głównych miast filistyńskich. Analogiczne doniesienie z 1 Kronik 18:1 mówi o „Gat oraz jego zależnych miejscowościach”. W przekładzie American Standard Version człon „Amma” z 2 Samuela 8:1 najwyraźniej wywiedziono od hebrajskiego słowa „matka” i przetłumaczono Meteg-Amma na „uzdę miasta macierzystego”. Podobną myśl zawiera przekład Kruszyńskiego, w którym zamiast nazwy Meteg-Amma występuje wyrażenie „cugle stolicy”, oraz Biblia warszawska, gdzie czytamy: „zwierzchnictwo nad ich stolicą”.

(„mąż Boży”).

Potomek Kaina poprzez Henocha. Metuszael był synem Mechujaela i ojcem Lamecha (ale nie tego Lamecha, który był ojcem Noego) (Rdz 4:17, 18).

(prawdopodobnie: „człowiek pocisku”).

Syn wiernego proroka Henocha; ojciec Lamecha i dziadek Noego (Rdz 5:21-29; 1Kn 1:1-4; Judy 14, 15). Metuszelach był potomkiem Adama poprzez Seta i należał do ósmego pokolenia od czasu pojawienia się rodziny ludzkiej (Łk 3:37, 38). Żył 969 lat, najdłużej ze wszystkich ludzi opisanych w Biblii, a jego imię stało się synonimem długowieczności. Zmarł w r. 2370 p.n.e., tym samym, w którym rozpoczął się potop. Ale Pismo Święte mówi, że Metuszelach „umarł”, a nie że zginął w potopie z wyroku Bożego (Rdz 5:27; zob. DŁUGOŚĆ ŻYCIA).

Ze względu na swą nazwę Meunici są uważani za arabski lud z miasta Maan i jego okolic, leżącego jakieś 30 km na wsch. pd. wsch. od Petry.

Król judzki Uzzjasz (829-778 p.n.e.) z pomocą Jehowy pokonał Meunitów (2Kn 26:1, 7). Część meunickich jeńców prawdopodobnie została wtedy niewolnikami świątynnymi i dlatego ich potomkowie są później wymieniani wśród netynejczyków, którzy powrócili z niewoli babilońskiej (Ezd 2:1, 2, 43, 50; Neh 7:52; por. Ps 68:18).

Za panowania Ezechiasza (745-717 p.n.e.) Symeonici pobili Meunitów mieszkających w namiotach w pobliżu Gedoru (1Kn 4:24, 39-41; zob. AMMONIMICI).

(hebr. száchaf).

Jeden z ptaków drapieżnych i padlinożernych, które Bóg zabronił Izraelitom spożywać (Kpł 11:13, 16; Pwt 14:12, 15).

Chociaż w angielskiej Biblii króla Jakuba tę hebrajską nazwę ptaka przetłumaczono na „kukułka”, to jednak obecnie przyjmuje się, że określa ona mewę. Zdaniem niektórych leksykografów nazwa ta pochodzi od rdzenia oznaczającego „być szczupłym, smukłym”, co może nawiązywać do kształtnej sylwetki mewy i jej stosunkowo wąskiego ciała w porównaniu z długimi, spiczastymi skrzydłami. Inni sądzą, że hebrajskie száchaf brzmieniem przypomina przenikliwy skrzek tego hałaśliwego ptaka. Również dawniejsi tłumacze (LXX, Vg) rozumieli, że chodzi o mewę. Hebrajska nazwa száchaf może być ogólnym określeniem ptaków morskich mających błony pławne i podobnych do mew. Należą do nich mewy właściwe, rybitwy, brzytwodzioby i wydrzyki.

Mewy (rodzina Laridae) świetnie latają i pływają, a poza tym umieją odpoczywać oraz spać na wodzie. Na przemian machają skrzydłami, szybują, kołują lub opadają lotem ślizgowym w celu zdobycia pożywienia, na które składają się ryby, owady i wszelkie odpadki (z których oczyszczają przystanie i porty). Mewa srebrzysta potrafi chwycić małża lub innego mięczaka, wzbić się z nim ponad skały i tam go upuścić; gdy w ten sposób rozbije muszlę, raczy się jej zawartością. Chociaż mewy chętnie jedzą padlinę, są bardzo czyste.

W Palestynie — na wybrzeżu Morza Śródziemnego oraz wokół Jeziora Galilejskiego — spotyka się różne gatunki mew, m.in. mewę srebrzystą (Larus argentatus) i rozmaite odmiany mewy śmieszki (Larus ridibundus). Ptaki te są na ogół białe, choć grzbiet i skrzydła z wierzchu mogą mieć perłowoszare. Mają silny, lekko zakrzywiony dziób. Zwykle mieszkają w koloniach, zakładając gniazda na występach skalnych lub nad brzegami wód. Mewy mogą być wielkości gołębia, ale niektóre osiągają aż ok. 75 cm długości; rozpiętość ich skrzydeł dochodzi do 1,5 m. Są bardzo ruchliwe i niezmordowane — latają nawet podczas sztormu. Dzięki licznym, zachodzącym na siebie piórom (u pewnej dużej mewy naliczono ich