Stara sydońska nazwa góry Hermon, zwanej przez Amorytów Senirem (Pwt 3:9). Pojawia się w tekstach ugaryckich znalezionych w Ras Szamra na wybrzeżu pn. Syrii, co potwierdza dokładność Biblii. Być może nazwa Sirion, podobnie jak Senir, odnosiła się do jakiejś części tego masywu górskiego (por. 1Kn 5:23). W Psalmie 29:6 Sirion wymieniono razem z Libanem. Dlatego niektórzy uważają, że określenie to dotyczy pasma Antylibanu (zob. HERMON).

Potomek Judy poprzez Jerachmeela i Szeszana; syn Eleasy i ojciec Szalluma (1Kn 2:3-5, 25, 34, 40). Żył prawdopodobnie w czasach sędziów.

W Piśmie Świętym hebrajskie słowo menaʽanʽím („sistra”, lm.) występuje tylko raz i pochodzi prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego „potrząsać”, tzn. poruszać w przód i w tył (2Sm 6:5). Właśnie w ten sposób gra się na sistrum, będącym rodzajem metalowej grzechotki, toteż wielu leksykografów i historyków muzyki opowiada się za takim tłumaczeniem tego hebrajskiego terminu, co znajduje odzwierciedlenie w niektórych przekładach (Da, NŚ, Ro, Vg).

Sistrum składało się zazwyczaj z niewielkiego metalowego kabłąka osadzonego na rączce. Sądząc po zachowanych starożytnych egzemplarzach oraz po ilustracjach na zabytkach egipskich i innych, cały instrument miał ok. 20—45 cm długości. Ramiona kabłąka łączyło kilka metalowych poprzeczek, luźno umocowanych, które przy potrząsaniu głośno brzęczały. Pręty te mogły mieć różną długość, dzięki czemu wydawały rozmaite tony. Niekiedy zawieszano na nich kółeczka, które dźwięczały podczas potrząsania. Jedyna biblijna wzmianka o sistrum odnosi się do bardzo radosnej uroczystości, lecz z tradycji żydowskiej wynika, że używano go również przy smutnych okazjach.

(„oskarżenie”).

Studnia, którą słudzy Izaaka wykopali w pobliżu Geraru i Rechobot. Ponieważ pokłócili się o nią z pasterzami z Geraru, nazwano ją Sitna (Rdz 26:19-22). Przypuszczalnie leżała gdzieś w Wadi Ruhajba (Nachal Szunera), ok. 30 km na pd. zach. od Beer-Szeby. Jej dokładne położenie nie jest jednak znane.

(hebr. ʼagmòn).

Podobna do trawy roślina porastająca mokradła. Ma okrągłe, często puste w środku łodygi z trzema rzędami liści przypominających źdźbła trawy i małymi brązowymi lub zielonkawymi kwiatami. Słowo ʼagmòn może obejmować różne gatunki sitowia oraz podobne rośliny z rodziny turzycowatych.

W starożytności sitowia używano do rozpalania ognia w piecu (Hi 41:20). „Sitowie” wspomniane w Hioba 41:2 może się odnosić do powrósła uplecionego ze skręconych łodyg tej rośliny lub uprzędzionego z jej włókien.

Inne biblijne wzmianki o sitowiu mają znaczenie przenośne. Jehowa nie znajdował upodobania w postach odstępczych Izraelitów, którzy zwieszali przy tym głowy „jak sitowie” (Iz 58:5). W Izajasza 9:14 „sitowie” przypuszczalnie oznacza fałszywych proroków („ogon”), którzy mówili tylko to, co chcieli usłyszeć przywódcy narodu izraelskiego („głowa” lub „latorośl”) (Iz 9:15; zob. też 19:15, gdzie „sitowie” zapewne odnosi się do ogółu Egipcjan).

(„[Jehowa] jest moim schronieniem; [Jehowa] jest moją kryjówką”).

Lewita żyjący w czasie niewoli Izraelitów w Egipcie; syn Uzziela, stryjeczny brat Mojżesza (Wj 6:18, 20, 22).

Nazwa żydowskiego miesiąca księżycowego — trzeciego w kalendarzu religijnym, a dziewiątego w świeckim — używana po niewoli babilońskiej (1Kn 27:5; 2Kn 31:7; Est 8:9). Miesiąc ten obejmował częściowo maj i częściowo czerwiec. Dokładne znaczenie nazwy Siwan nie jest znane.

Siwan przypadał na końcówkę wiosny i zwiastował letnie upały. Był to czas żęcia pszenicy, a także początek pory suchej, która trwała aż do połowy października, czyli do miesiąca księżycowego Bul (Wj 34:22; Prz 26:1). Zapewne właśnie w miesiącu Siwan w odpowiedzi na modlitwę proroka Samuela Jehowa zesłał nietypową dla tej pory roku ulewę, co wzbudziło w Izraelitach ogromny lęk (1Sm 12:16-19). Poza tym dojrzewały wtedy „wczesne figi”, których zawiązki pojawiały się na drzewach pod koniec zimy (Jer 24:2; Iz 28:4). A na wybrzeżu Morza Śródziemnego trwał sezon jabłek (PnP 2:3; por. Jl 1:10-12).

Szóstego Siwan obchodzono Święto Tygodni, czyli Pięćdziesiątnicę, kiedy to składano w ofierze pierwociny ze zbiorów pszenicy; był to 50 dzień od ofiarowania pierwocin jęczmienia (Wj 34:22; Kpł 23:15-21). Tego dnia w 33 r. n.e. ok. 120 uczniów zebranych w górnej izbie w Jerozolimie zostało napełnionych duchem Bożym, a spośród rzesz przybyłych do miasta na to święto aż 3000 osób dało się ochrzcić (Dz 1:15; 2:1-42).

W miesiącu Siwan król Asa zorganizował wielką uroczystość z okazji wyrugowania religii fałszywej z Jerozolimy, Judy i innych terenów (2Kn 15:8-10). A 23 Siwan perski król Aswerus wysłał