ukazują się podczas burzy w postaci smug świetlnych, zwanych dzisiaj ogniami św. Elma. Statek aleksandryjski, którym więzień Paweł w drodze do Rzymu płynął z Malty do Puteoli, miał figurę dziobową „Synowie Zeusa”. Prawdopodobnie po jednej stronie dziobu znajdowały się rzeźba (lub symbol) oraz imię Kastora, a po drugiej — Polluksa (Dz 28:11).

Twarde, kostne twory w jamie ustnej, służące do chwytania i rozdrabniania pokarmu, a w wypadku zwierząt również do walki.

Kiedy Hiob, wierny sługa Boży, cierpiał i był bliski śmierci, oznajmił: „Uchodzę zaledwie o skórę mych zębów” (Hi 19:20). Przypuszczalnie mówił po prostu, że omal nie umarł — uszedł śmierci o włos, ‛o skórę zębów’, której tak naprawdę nie ma.

Zgrzytanie zębami często jest w Biblii synonimem gniewu (Hi 16:9; Dz 7:54) lub cierpienia i rozpaczy (Mt 8:12; 13:42, 50; 22:13; 24:51; 25:30). Zgrzytaniu zębami mogą towarzyszyć ostre słowa oraz gwałtowne czyny wymierzone w osobę będącą obiektem czyjegoś gniewu.

W Amosa 4:6 wyrażenie „czystość zębów” występuje razem z „niedostatkiem chleba” — oznacza zatem głód.

Zęby symbolizują też niszczycielską siłę jakiegoś państwa lub narodu (Dn 7:5, 7, 19; Jl 1:6; Obj 9:8). Dawid przyrównał niegodziwych wrogów prawego do rozwścieczonych lwów i błagał Boga, żeby uderzył ich w szczękę i połamał im zęby. Byliby wtedy niezdolni do wyrządzania krzywdy (Ps 3:7; 58:6). O fałszywych prorokach izraelskich powiedziano, że są chciwi i nienasyceni — „kąsają swymi zębami” i „uświęcają wojnę” przeciwko każdemu, na kim nie mogą żerować (Mi 3:5; por. Eze 34:2, 3; Mt 7:15; Dz 20:29).

Przed zagładą Jerozolimy ludzie mawiali: „Ojcowie jedli niedojrzałe winogrona, a synom ścierpły zęby” (Jer 31:29; Eze 18:2-4). W ten sposób próbowali zrzucić z siebie winę za nieszczęścia, jakie spadły na ich naród z powodu jego niegodziwości — twierdzili, że wszystko to ściągnęli na nich ojcowie.

Hebrajski odpowiednik wyrazu „zgładzenie” dosłownie znaczy „odcięcie”. Odnosił się do stosowanej w Izraelu kary śmierci za przekroczenie Prawa Mojżeszowego. Niektórzy rabini uważają, że chodziło jedynie o wykluczenie kogoś ze społeczności Izraela, ale ich opinie nie są zgodne.

Z analizy wersetów biblijnych opisujących przewinienia, za które przewidziano „odcięcie”, wynika, że chodzi o karę śmierci wymierzoną albo przez władze, albo przez samego Boga. Karą tą objęto najcięższe przestępstwa. Należały do nich okazanie braku szacunku Jehowie (Królowi i Bogu Izraela), bałwochwalstwo, składanie ofiar z dzieci, spirytyzm i bezczeszczenie rzeczy świętych oraz takie obrzydliwe praktyki, jak kazirodztwo, sodomia czy homoseksualizm. W niektórych wypadkach w związku z takimi czynami wyraźnie wymieniono karę śmierci, a zatem omawiany wyraz hebrajski istotnie oznacza ‛zgładzenie’ lub ‛wytracenie’ (Wj 31:14; Kpł 7:27; 18:6, 22, 23, 29; 20:3-6; 22:3, 4, 9; 23:28-30; Lb 4:15, 18, 20; 15:30, 31; zob. też Wj 30:31-33, 38).

Gdy pisarz Listu do Hebrajczyków powiedział: „Każdy, kto zlekceważył Prawo Mojżeszowe, umiera bez współczucia na podstawie świadectwa dwóch lub trzech” (Heb 10:28), niewątpliwie miał na myśli słowa z Liczb 15:30: „Dusza, która czyni coś rozmyślnie (...), dusza ta zostanie zgładzona [dosł. „odcięta”] ze swego ludu”. A Jezus tak powiedział o karze czekającej symboliczne „kozy”: „Ci odejdą w wieczne odcięcie [gr. kòlasin, dosł. „odrąbanie; przycięcie”], prawi zaś do życia wiecznego” (Mt 25:46). Wyraźnie przeciwstawiono tu sobie życie i śmierć.

Jehowa Bóg jako Władca Wszechświata ma prawo nakazać swym sługom, żeby w określonym czasie zgromadzili się w wyznaczonym miejscu. Czyni to dla ich dobra. W starożytności zgromadzenia Jego ludu odbywały się z rozmaitych okazji. Niewątpliwie miały jednoczący charakter, gdyż pozwalały wszystkim obecnym usłyszeć te same informacje w tym samym czasie. Przynosiły wiele korzyści duchowych i często były niezwykle radosne.

Słowa hebrajskie i greckie. W językach biblijnych jest kilka wyrazów odnoszących się do zgromadzenia. W tekście hebrajskim często występuje słowo ʽedah. Wywodzi się ono od rdzenia jaʽád („wyznaczyć; przeznaczyć”) i wskazuje na grupę osób przybyłych na umówione spotkanie (por. 2Sm 20:5; Jer 47:7). Bywa też używane w stosunku do narodu izraelskiego, który jest nazywany „zgromadzeniem” (Kpł 8:4, 5; Sdz 21:10), „zgromadzeniem Izraela” (Wj 12:3; Lb 32:4; 1Kl 8:5) oraz „zgromadzeniem Jehowy” (Lb 27:17).

Z tego samego rdzenia co ʽedah wywodzi się wyraz moʽéd („wyznaczony czas; umówione miejsce”) (1Sm 13:8; 20:35). W Pismach Hebrajskich został użyty 223 razy, m.in. w wyrażeniu „namiot spotkania” (Wj 27:21). Odnosi się też do „okresowych świąt” (Kpł 23:2, 4, 37, 44). Występuje