i łacińskiej Wulgaty Jachzejasz i inni raczej popierali Ezdrasza, niż mu się sprzeciwiali. Dlatego w niektórych przekładach w Ezdrasza 10:15 powiedziano, że Jonatan i Jachzejasz „występowali w tej sprawie w imieniu innych” (przyp. w NW, zob. też przyp. w Bp i Wk).

Kapłan, którego potomek mieszkał w Jerozolimie w okresie po niewoli babilońskiej (1Kn 9:12). W Nehemiasza 11:13 prawdopodobnie występuje pod imieniem Achzaj.

Trucizna wydzielana przez różne węże i inne stworzenia (Lb 21:4-9; Pwt 8:15; Dz 28:3-6). W odniesieniu do jadu gadów użyto m.in. hebrajskiego słowa chemáh (Pwt 32:24), które oznacza też „złość”, „furię” itp. (Pwt 29:28; Eze 19:12). Pochodzi ono od rdzenia „rozpalić” (Pwt 19:6) i może nawiązywać do stanu zapalnego lub uczucia pieczenia wywołanych przez ukąszenie jadowitego węża. Inne hebrajskie słowo (roʼsz lub rosz) oznacza „truciznę”, czyli „jad” kobr, „zatrutą wodę” albo „roślinę trującą” (Pwt 32:32, 33; Hi 20:16; Jer 8:14; 9:15; 23:15; Lam 3:19; zob. KOBRA; ROŚLINA TRUJĄCA; ŻMIJA ROGATA).

Mogłoby się wydawać, że jad służy zwierzętom jedynie do obrony lub zabijania, jednak na ciekawą rzecz zwrócił uwagę H. Munro Fox: „Wiemy, że niekiedy trucizna odgrywa pewną rolę w funkcjonowaniu organizmu zwierzęcia, które ją wytwarza. W wielu wypadkach właśnie to może być podstawową przyczyną produkowania jadu, całkiem niezależną od funkcji obronnej. Na przykład trująca wydzielina węży pomaga im w trawieniu pokarmu” (Marvels & Mysteries of Our Animal World, The Reader’s Digest Association, 1964, s. 259).

Znaczenie przenośne. Do śmiertelnego jadu węża przyrównano kłamliwe, oszczercze wypowiedzi niegodziwców, którzy szargają innym opinię (Ps 58:3, 4). O oszczercach powiedziano, że „jad żmij jest pod [lub „za”] ich wargami” (Ps 140:3; Rz 3:13). Gruczoły jadowe żmii znajdują się za jej górną szczęką i osadzonymi w niej zębami jadowymi. Gdy ludzie niestosownie wykorzystują swój język do szerzenia oszczerstw, głoszenia fałszywych nauk czy do innej szkodliwej mowy, staje się on ‛pełen śmiercionośnego jadu’ (Jak 3:8).

(prawdopodobnie skrócona forma imienia Jedajasz: „Jah zna [wie]”).

Potomek Judy poprzez Jerachmeela. W rodowodach występuje jako syn Onama, a ojciec Jetera i Jonatana (1Kn 2:3, 25, 26, 28, 32).

Syn Nebo; jeden z Izraelitów, którzy pojęli cudzoziemskie żony, ale po namowach Ezdrasza je odesłali (Ezd 10:43, 44).

(od rdzenia oznaczającego: „znać; wiedzieć”).

1. Jeden z naczelników Izraela; jego potomek, jeśli nie on sam, potwierdził pieczęcią przysięgę wierności za czasów namiestnika Nehemiasza (Neh 10:1, 14, 21).

2. Ostatni wymieniony w Pismach Hebrajskich członek arcykapłańskiego rodu Aarona. Jaddua był potomkiem Jeszui w piątym pokoleniu, być może więc żył w czasach „królowania Dariusza Persa” (Neh 12:10, 11, 22; zob. DARIUSZ 3).

Twardy, wytrzymały, zazwyczaj zielony kamień ozdobny, wykorzystywany do wyrobu biżuterii oraz rzeźbionych ozdób; po hebrajsku jaszeféh. Określenie to obejmuje dwa rodzaje minerałów: nefryt i jadeit. Powszechniej spotykaną odmianą jest nefryt. Bywa on przeświecający lub nieprzezroczysty i może mieć takie kolory, jak: ciemnozielony, czarny, szary, żółty i biały. Jadeit jest bardziej ceniony z powodu rzadkości występowania oraz atrakcyjniejszego zabarwienia. Ze względu na swój skład szczególnie dobrze nadaje się do grawerowania.

Piękny jadeit z wyrytą nazwą jednego z 12 plemion izraelskich zdobił „napierśnik sądu”, noszony przez arcykapłana Aarona; znajdował się na trzecim miejscu w czwartym rzędzie kamieni (Wj 28:2, 15, 20, 21; 39:9, 13, 14). Jadeit wymieniono również wśród cennych klejnotów, które przystrajały „okrycie” króla Tyru (Eze 28:12, 13).

(prawdopodobnie skrócona forma imienia Jaazaniasz: „Jehowa nadstawił ucha”).

Meronotyta, który pomagał Nehemiaszowi odbudowywać mur Jerozolimy w 455 r. p.n.e. Wygląda na to, że Jadon pochodził z okolic Micpy (Neh 3:7).

Według Flawiusza imię Jadon nosił prorok, o którym czytamy w 13 rozdz. 1 Królów (Dawne dzieje Izraela, VIII, VIII, 5).

(„kozica”).

Żona Chebera Kenity, a więc nie-Izraelitka; zabiła Syserę, dowódcę armii kananejskiej.

Jael mieszkała z mężem w namiotach w pobliżu Kedeszu; między Cheberem a Kananejczykami uciskającymi Izraelitów panował pokój (Sdz 4:10, 11, 17, 21; zob. KEDESZ 3). Kiedy Sysera został pokonany przez Izraelitów, uciekł do neutralnego obozu Chebera, gdzie Jael zaprosiła go do swego namiotu. Przykryła go kocem, a gdy poprosił