Wykonywanie dzieła Jehowy według Jego upodobania

„Ilu nas jest dojrzałych, bądźmy tegoż usposobienia; a (...) w tej mierze, w jakiej uczyniliśmy postęp, nadal kroczmy naprzód według tego samego ustalonego porządku” (Filip. 3:15, 16, NW).

1, 2. W jakich dwóch gałęziach działalności mają uczestniczyć chrześcijanie oddani Bogu w dobie obecnej? Jakie wersety wskazują na to?

NA CZYM polega dzieło Jehowy, powierzone tym, którzy oddali się Jemu, aby czynić Jego wolę i podążać śladami Jezusa Chrystusa, Jego Syna? Praca ta ma dwojaki charakter, a przepowiedział ją, jak i nakazał właśnie Jezus Chrystus.

² Oto jego słowa: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec” (Mat. 24:14, NW). Toteż udział w głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie stanowi dziś z całą pewnością ważny składnik dzieła Jehowy. Jezus rzekł ponadto swoim pierwszym naśladowcom: „Idźcie więc i czyńcie uczniami ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mat. 28:19, 20, NW). Chrześcijanie muszą nie tylko głosić, ale także nauczać ludzi tego, co sami poznali. Powinni pomagać innym w pełnieniu nakazów, jakie Jezus dał swoim apostołom i ówczesnym uczniom.

3. Na co wskazuje Biblia, jeśli chodzi o sposób wykonywania dzieła Bożego?

³ Jak należy wykonywać dzieło Jehowy Boga? Czy każdy chrześcijanin ma pracować tak, jak mu się podoba, czyli jak sam uzna za właściwe? W żadnym wypadku! Sposób postępowania w tej dziedzinie nakreśla nam Słowo Boże. Zasada taka została sformułowana już bardzo dawno, za dni Mojżesza, gdyż w Księdze Powtórzonego Prawa 12:8 czytamy: „Nie będziecie postępować na wzór tego, co my tu teraz czynimy, gdy każdy działa wedle własnego uznania” (Poz). Przeciwnie, mamy się stosować do nakazu z Księgi Powtórzonego Prawa 6:18: „Czyń, co jest prawe i dobre w oczach Jahwe, aby ci się dobrze powodziło”. Apostoł Paweł wskazuje, że ta zasada obowiązuje również w zborze chrześcijańskim: „Upominam was, bracia, (...) abyście byli zgodni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli” (1 Kor. 1:10). A w Liście do Filipian 3:15, 16 apostoł podkreśla, że harmonia w myślach, mowie i pracy jest cechą dojrzałych chrześcijan. Jedność celu i środków jest istotnym warunkiem wykonywania dzieła Jehowy Boga według Jego upodobania.

DZIEŁO BOŻE NA PIERWSZYM MIEJSCU

4. (a) Jakie miejsce powinno dzieło Boże zajmować w naszym życiu? (b) Jakie sprawy słusznie mogą wymagać od nas pewnych nakładów?

⁴ Zatem na czym konkretnie polega takie wykonywanie dzieła Jehowy? Przede wszystkim musimy dać mu pierwszeństwo w naszym życiu. Jezus powiedział z naciskiem: „Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość” (Mat. 6:33). Dysponujemy tylko określoną ilością czasu, określonym zasobem energii, czyli sił fizycznych i psychicznych, i ograniczoną miarą dóbr tego świata. Sporo przy tym jest spraw, którym słusznie musimy poświęcić czas. Na przykład ojciec winien troszczyć się o swoją rodzinę tak pod względem duchowym, jak też materialnym, oraz organizować dla niej w pewnym zakresie wypoczynek. Wszystko to należy do jego podstawowych obowiązków. (Porównaj z tym List 1 do Tymoteusza 5:8).

5. (a) Jak chrześcijanin może stawiać dzieło Jehowy na pierwszym miejscu, jeśli popatrzeć na to pod kątem pracy zarobkowej? (b) Jak na tym skorzystał pewien ojciec?

⁵ Jednakże nawet w sferze takich obowiązków są obszary, na których chrześcijanie mają pewną swobodę wyboru. Chcąc stawiać Królestwo Boże na pierwszym miejscu w naszym życiu, możemy na przykład szukać okazji do podjęcia takiej pracy zarobkowej, żeby nam pozostało jak najwięcej czasu na dzieło głoszenia i pozyskiwania uczniów oraz na dbanie o duchowe dobro rodziny. Pewien ojciec, zatrudniony w charakterze technika laboratoryjnego, zrezygnował z tej posady i usamodzielnił się, podejmując różnego rodzaju prace dorywcze, dzięki czemu mógł poświęcić więcej czasu staraniom o duchowy rozwój swoich czterech synów i córki. Z jakim skutkiem? Dzieci również wyrosły na sumiennych, chrześcijańskich pracowników.

6. Jakiego wyboru musimy dokonać w zakresie spożytkowania wolnego czasu?

⁶ Z kolei nasuwa się kwestia czasu wolnego. Wszystkim nam potrzebne jest odprężenie; ale w jakich rozmiarach? Czy jest to dla nas najważniejszy składnik życia? Czy tak dalece oddajemy się jakiejś ulubionej formie rozrywki, że cierpi na tym nasze dobro duchowe? Czy też troszczymy się przede wszystkim o potrzeby duchowe, a dopiero resztę czasu poświęcamy na odpoczynek? Często trzeba po prostu wybrać, gdyż nie ma miejsca na jedno oraz drugie, lecz tylko na jedno albo drugie. Czy uważamy Boże dzieło rozprzestrzeniania „dobrej nowiny” i postępowanie zgodne z jej założeniami za główną treść, jak gdyby „śmietankę” naszego życia, a pozostałe sprawy za drugorzędne, czyli „chude mleko”? Czy też bezmyślnie dopuszczamy do tego, by przyjemności zbierały „śmietankę” naszego czasu, sił i środków, pozostawiając dziełu Bożemu jedynie „chude mleko”? Czy dajemy podstawy do zarzutu, że jesteśmy „rozmiłowani bardziej w rozkoszach doczesnych niż w Bogu”? (2 Tym. 3:4, Romaniuk).

RÓWNOWAGA I GOSPODAROWANIE CZASEM

7, 8. (a) Z kim mamy dzielić się „dobrą nowiną”, jeśli chcemy wykonywać dzieło Jehowy według Jego upodobania? (b) Jak mamy gospodarować czasem?

⁷ Jezus oświadczył, że niczego nie robi od siebie. Ściśle stosował się do wskazówek udzielonych mu przez Ojca (Jana 14:10). Toteż dobrze uczynimy, gdy uważnie zapoznamy się z jego przykładem i będziemy głosić „dobrą nowinę” takimi jak on metodami. Wówczas będziemy wykonywać dzieło Jehowy według Jego upodobania. Jezus nie czekał, żeby ludzie przyszli do niego, ani też nie ograniczał opowiadania „dobrej nowiny” do swoich znajomych. „Obchodził miasta i osiedla, nauczając i głosząc dobrą nowinę o królestwie Bożym” (Łuk. 8:1, Romaniuk). Wzorując się na nim, uczniowie brali inicjatywę w swoje ręce i szli do ludzi z „dobrą nowiną”; częstokroć dawali świadectwo grupom osób na placach targowych i w innych skupiskach (Dzieje 16:13-15; 17:17-21). Dzisiejsi Świadkowie Jehowy trzymają się tych samych zasad. Nie brak im inicjatywy w dzieleniu się „dobrą nowiną” z bliźnimi, bez względu na to, czy chodzi o znajomych, czy obcych. Przy załatwianiu swoich spraw codziennych spotykają różnych ludzi: krewnych i sąsiadów, kolegów w pracy lub szkole; starają się przy tej okazji w stosowny sposób podzielić prawdą biblijną. Ale nie każdy usłyszałby „dobrą nowinę”, gdybyśmy tylko do tego ograniczyli naszą działalność. Niektórych jednostek nigdy byśmy nie spotkali, gdybyśmy nie wstąpili bezpośrednio do ich domów. Z miłości, która się rozciąga na ludzi wszelkiego pokroju, Świadkowie Jehowy podejmują wysiłki, aby dotrzeć z orędziem Królestwa do każdego mieszkańca. Czy twój osobisty wkład w tę działalność odzwierciedla taki zrównoważony, chrześcijański punkt widzenia? (Mat. 5:46-48; 1 Tym. 2:3, 4).

⁸ Z kwestią równowagi ściśle wiąże się gospodarowanie czasem. Słuszne są słowa, że jest ‛wyznaczony czas na wszystkie sprawy pod niebem’ (Kohel. 3:1-8). Skoro uznajemy tę zasadę, to przybywszy na zebranie zborowe, gdzie przemawia chrześcijański kaznodzieja, nie pozwolimy sobie na drzemkę, szepty lub czytanie czegoś nie związanego z omawianym tematem. Podobnie wieczory w dni zebrań nie są porą odpowiednią na dokonywanie odwiedzin ponownych ani zajmowanie się innymi gałęziami działalności chrześcijańskiej, o które można by równie dobrze zadbać kiedy indziej. Wydaje się, że sprawie rozplanowania czasu szczególną uwagę powinni poświęcić starsi. Często może ich kusi, żeby wprost podczas zebrania załatwiać jakieś problemy zborowe. Jednakże przy trochę lepiej opracowanym rozkładzie zajęć na pewno udałoby się zmieścić to gdzie indziej.

WYKONYWANIE DZIEŁA BOŻEGO W POKOJU, Z RADOŚCIĄ

9, 10. (a) Dlaczego powinniśmy pokojowo współpracować w dziele Jehowy? (b) Dlaczego czasami nie przychodzi to łatwo?

⁹ Jezus udzielił apostołom rady: „Zachowujcie pokój między sobą” (Marka 9:50). Czyż zresztą Jehowa nie jest „Bogiem pokoju”, a Jego Syn — „Księciem Pokoju”? (Filip. 4:9; Izaj. 9:5). I czy Jezus nie nazwał szczęśliwymi ludzi usposobionych pokojowo, inaczej mówiąc krzewicieli pokoju? (Mat. 5:9, NW; Benedyktowicz). Oznacza to, że powinniśmy zabiegać o pokój między nami i nie szczędzić wysiłków w dążeniu do tego celu.

¹⁰ Dlaczego czasami trudno o zgodną współpracę? Jednym z powodów jest niewątpliwie fakt, że każdy z nas ma inny charakter. Czy w takim razie nie powinniśmy być gotowi uwzględniać cudzych sposobów myślenia i działania, starając się patrzeć na drugich raczej z wyrozumiałością niż krytycznym okiem? Po drugie z zachowaniem pokoju są nieraz kłopoty po prostu dlatego, że wszyscy gorąco pragniemy, by dzieło Boże było przeprowadzone możliwie jak najskuteczniej, a naturalnie każdy z nas uważa, iż jego pomysł jest najlepszy. Bywa i tak, ale często istnieje kilka możliwych sposobów wykonania określonego zadania. W takim wypadku pokojowa współpraca jest daleko ważniejsza niż przeforsowanie choćby najbardziej wydajnej metody działania.

11. Co powinien być gotów uczynić starszy w interesie pokoju?

12. Dlaczego rozsądne jest wymaganie, żeby dzieło Jehowy pełnić z radością?

¹² Przy wykonywaniu dzieła Jehowy ważna jest jeszcze ta okoliczność, żeby to czynić z radością. Podobnie jak widok nieszczęśliwej żony źle świadczy o mężu, tak przynosi ujmę Bogu służenie Mu bez radości. Słusznie więc apostoł Paweł zaleca: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Filip. 4:4). A jakże wiele powodów do radości mają dziś chrześcijanie! Wszak ‛prawda ich wyswobodziła’ (Jana 8:32, NP), dostąpili przebaczenia grzechów (Dzieje 13:38), pomnaża się ich znajomość prawdy (Dan. 12:4), korzystają z budującego towarzystwa swoich braci (Rzym. 1:11, 12), znaleźli to większe szczęście, które pochodzi z dawania (Dzieje 20:35), zażywają błogosławieństw raju duchowego (2 Kor. 12:4); wiedzą, że zachowaniem prawości rozweselają serce samego Boga, wielkiego Jehowy (Prz. 27:11).

SŁUŻENIE JEHOWIE CZYSTYMI RĘKOMA

13. Pod jakim względem starożytny Izrael często zawodził? Co skutkiem tego nakazał Jehowa?

¹³ Wykonywanie dzieła Jehowy według Jego wytycznych wymaga ponadto, żeby do niego przystępować z czystymi rękoma, to znaczy będąc wzorem cnót. Niemało osób pod tym względem nie stanęło na wysokości zadania. Choćbyśmy do granic możliwości byli zaangażowani w dziele Jehowy, ale nie żyli według biblijnych zasad moralnych, cały wysiłek pójdzie na marne. Jehowa Bóg podkreślił ten fakt już w obcowaniu ze swoim starożytnym ludem izraelskim. Zaznaczył, że brzydzi się rozlicznymi szczegółami formalnego wielbienia, a następnie oświadczył: „Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło!” (Izaj. 1:13-16).

14. Dlaczego można powiedzieć, że apostoł Paweł prowadził się wzorowo? Jaki przy tym uwzględniał starożytny nakaz?

¹⁴ Bóg Jehowa jest święty, czysty i sprawiedliwy. Od sług swoich oczekuje, aby również byli święci i czyści: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1 Piotra 1:16). Wszyscy jesteśmy niedoskonali, toteż zachowanie świętości i czystości wymaga ciężkiej walki. Niekiedy chyba czujemy to samo, co apostoł Paweł, gdy pisał, że nie czyni tego, czego chce, lecz niestety to, czego wcale nie chce (Rzym. 7:19). Nigdy jednak nie przestał walczyć z odziedziczonymi słabościami, napisał bowiem: „Poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego” (1 Kor. 9:27). Żydom powracającym ze starożytnego Babilonu nakazano: „Oczyśćcie się wy, którzy niesiecie naczynia Jahwe!” Wprawdzie polecenie to odnosiło się przede wszystkim do czystości religijnej, niemniej zasada w nim zawarta ma zastosowanie również do moralnej strony życia (Izaj. 52:11).

15. Jaki istnieje dodatkowy powód, by zważać na swoje postępowanie?

¹⁵ Zachowywanie przez nas czystości jest jak najbardziej pożądane nie tylko ze względu na to, żeby nie zbrukać głoszonego orędzia, ale również dlatego, by nie stać się dla nikogo kamieniem obrazy. Jezus ostrzegł, że zgorszenie choćby najmniejszego z jego braci ma niezwykle poważne następstwa (Łuk. 17:1, 2). Paweł był w tym zakresie bardzo ostrożny, o czym świadczą jego słowa: „Nikomu w niczym nie dajemy powodu do zgorszenia, aby nie wyszydzono naszego posługiwania. W każdej okoliczności okazujemy, że jesteśmy sługami Boga, a mianowicie — we wszelkiej cierpliwości (...), przez czystość (...) i nieobłudną miłość”. Faktycznie więc wykonywanie dzieła Jehowy według Jego upodobania oznacza dbałość o to, by mieć przy tej pracy czyste ręce dla ustrzeżenia się od ściągnięcia hańby na Jehowę i Jego zbór oraz od zgorszenia kogokolwiek (2 Kor. 6:3-10, Poz).

NIESAMOLUBNE WYKONYWANIE DZIEŁA JEHOWY

16. O co modlił się do Boga król Dawid? Jakie stąd wynikają wnioski?

¹⁶ Co najważniejsze, uczestniczenie w dziele Jehowy nie przyniosłoby nam absolutnie żadnego pożytku, gdybyśmy nie wykonywali go z miłości, niesamolubnie, z czystego serca. Król Dawid docenił tę okoliczność i dlatego się modlił: „Wskaż mi, Panie, Twoją drogę, abym kroczył w Twojej prawdzie, i daj jedność mojemu sercu, aby się lękało Twojego imienia” (Ps. 86:11, Brandstaetter). Służenie Bogu sercem podzielonym oznaczałoby, że do niego uzyskało przystęp samolubstwo. Świadczyłoby o jakichś ukrytych pobudkach. Właśnie dlatego przykazano nam miłować Jehowę Boga całym sercem i umysłem, całą duszą i mocą (Marka 12:29-31).

17. Dlaczego niełatwo jest kontrolować własne pobudki?

¹⁷ Sprostanie temu nie jest rzeczą łatwą. Izraelici stale nie dopisywali pod tym względem. Dlaczego? Ponieważ niedoskonałe serca ludzkie są niezmiernie podstępne, zdradliwe, o czym zresztą czytamy w Księdze Jeremiasza 17:9. A jak następnie wskazuje Jeremiasz, jedynie Bóg Jehowa potrafi w pełni przejrzeć serce. Dlatego też studium Jego Słowa ułatwi nam rozszyfrowanie swoich samolubnych tendencji lub zamysłów i skuteczne ich zwalczanie. Istotnie, upadłe skłonności serca są zawsze gotowe wypaczyć lub zniweczyć nasze dobre czyny. Ukryte, samolubne pobudki kazały w swoim czasie przywódcom religijnym przeciwstawiać się Jezusowi. To samo dzieje się obecnie z duchowieństwem nominalnego chrześcijaństwa. Na pozór służy Bogu, ale w rzeczywistości troszczy się głównie o własne interesy (Mat. 23:13-33).

18. W jaki sposób Paweł uzmysławia nam potrzebę niesamolubnego służenia Jehowie Bogu?

¹⁸ Apostoł Paweł przywiązywał wielką wagę do właściwych pobudek działania. Napisał: „Choćbym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym. I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał całą wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I choćbym rozdał całe mienie swoje, i choćbym ciało swoje wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi to nie pomoże” (1 Kor. 13:1-3, NP).

19. Jakie dalsze rady daje nam Pismo Święte na temat oczekiwanej od nas miłości?

¹⁹ Bardzo stosowna więc okazuje się rada Pawła: „Wszystkie wasze sprawy niech się dokonują w miłości” (1 Kor. 16:14). Ale czy apostoł na tym poprzestaje? Nie. Zdając sobie sprawę, jak zdradzieckie bywają nasze upadłe serca, pisze: „Miłość wasza niech będzie szczera” (Rzym. 12:9, Kow). Jak łatwo jest udawać miłość, która w rzeczywistości nie wypływa z serca przepojonego właściwymi pobudkami! Dlatego właśnie Paweł uznał za niezbędne przez „miłość nieobłudną” wykazywać, że należy do grona sług Bożych (2 Kor. 6:6). Tak, powinna nas wyróżniać „miłość, która wytryska z czystego serca”; apostoł Piotr zaznaczył, że ma to być „nieobłudna miłość bratnia” (1 Tym. 1:5, Kow; 1 Piotra 1:22).

20. Czego w sumie wymaga od nas wykonywanie dzieła na sposób Jehowy? Co nam to w rezultacie zapewnia?

²⁰ Ileż spraw obejmuje wykonywanie dzieła Jehowy według Jego upodobania! Bóg wymaga od nas, byśmy stawiali je na pierwszym miejscu w życiu, byli gotowi pełnić je mądrze, w pokoju, z radością, czystymi rękoma i z czystego serca. Dzięki temu zaznamy już teraz wielu szczęśliwych chwil oraz zdobędziemy Jego uznanie i bezkresne życie w tak bliskim, nowym systemie rzeczy.