Podstawa do polegania na proroctwie

JEŻELI czytasz Biblię, niewątpliwie przyznasz, że zawarte w niej proroctwa — o ile są prawdziwe — są wprost cudowne i mają nader doniosłe znaczenie. Zgodzisz się z tym, że zasługują na wielką uwagę i jak najdokładniejsze studium. Jezus i jego apostołowie odnosili się do proroctwa z pełnym zaufaniem i jednakowo wierzyli we wszystkie proroctwa Pisma świętego. (Jana 17:17; 2 Tym. 3:16; 2 Piotra 1:19, 20) Słowo prorockie było czynnikiem kierującym całym ich życiem. Nie wszyscy mają taką wiarę; ty jednak, czytelniku, możesz ją pozyskać — opartą na silnych podstawach, prawdziwą wiarę, która nie ma nic wspólnego ze ślepą łatwowiernością. (Hebr. 11:1) Jak można osiągnąć to niewzruszone zaufanie do proroctwa?

² O prawdziwości proroctwa najlepiej się można przekonać na podstawie próby czasu i okoliczności. Biblia zachęca do przeprowadzania takich badań. (1 Jana 4:1; Izaj. 45:11) W tym celu oczywiście potrzebny jest pewien miernik, pewien zespół wymagań, które dane proroctwo musi spełnić. Biblia sama ustala reguły, podług których można sprawdzić proroctwo; czytamy o nich w 5 Mojżeszowej 18:20-22 i 13:1-3: Po pierwsze, musi ono być wypowiedziane w imieniu Jehowy i na Jego zlecenie, po drugie, musi się urzeczywistnić, a po trzecie, musi być zgodne z przykazaniami Bożymi i tym samym wspierać prawdziwe wielbienie.

³ W niniejszym krótkim artykule rozpatrzymy jedno z przekazanych nam proroctw w świetle dowodów przemawiających za jego wiarogodnością. Jesteśmy przeświadczeni, że początkowo będziesz wprost zaskoczony, potem jednak zostaniesz przekonany jego dokładnością, jawnie potwierdzającą, że powstało z natchnienia od Boga. Zachęci cię to również do studiowania dalszych proroctw Biblii, o których stwierdzisz, że są tak samo godne zaufania, a ponadto dodają otuchy i pokrzepienia, ułatwiając w tych niepewnych czasach zachowywanie równowagi.

PRZED NARODZENIEM WYZNACZONY NA WŁADCĘ ŚWIATA

⁴ Odszukajmy teraz 44 rozdział proroctwa Izajasza, wiersze od 24 do 28. Znajdziemy tu słowa Izajasza, wypowiedziane w imieniu Jehowy i na Jego rozkaz: „Tak mówi Jahwe [oboczna forma imienia Jehowa], (...) który (...) potwierdza mowę sługi swego (...) To Ja mówię Jeruzalem: Będziesz zaludnione, i miastom Judzkim: Będziecie odbudowane. Ja podniosę je z ruin. To Ja mówię otchłani wód: Wyschnij! i wysuszam twoje rzeki. Ja mówię o Cyrusie: mój pasterz, i spełni on wszystkie moje pragnienia, mówiąc do Jeruzalem: Niech cię odbudują, i do świątyni: Wznieś się z fundamentów!” — BT.

⁵ Co w tym proroctwie jest szczególnie godne uwagi? Pomyślmy tylko, że zostało ono wypowiedziane i spisane, kiedy Jeruzalem było w pełnym rozkwicie i stanowiło siłę, z którą się musiał liczyć każdy naród, który by dążył do panowania nad światem. Babilon był jeszcze daleki od zajęcia miejsca trzeciego mocarstwa światowego w historii biblijnej. Wydawało się wówczas, że istnieniu Jeruzalem znacznie bardziej zagraża Asyria. Proroctwo tymczasem zapowiadało pojawienie się Persa imieniem Cyrus, i to w przybliżeniu 150 lat przed jego narodzeniem; wskazywało też, że jego naród stanie się z kolei czwartą potęgą świata. Nadmieniało, że Jeruzalem i tamtejsza świątynia ulegnie zburzeniu, a Żydzi dostaną się do niewoli Babilonu, przyszłej trzeciej potęgi światowej, że jednak później Cyrus pokona Babilon i uwolni Żydów, przy czym Jeruzalem i świątynia zostaną za poparciem Cyrusa odbudowane. — Zobacz też Izajasza 39:3-7.

⁶ W następnym wierszu tego proroctwa Cyrus zostaje nazwany „pomazańcem” Bożym. (Izaj. 45:1) Cyrus urodził się prawdopodobnie około roku 600 przed naszą erą. Jeruzalem zostało zburzone przez Babilończyków jeszcze przed jego narodzeniem; podobnie kapłani świątyni Jehowy byli wówczas już uprowadzeni na wygnanie. W jakim więc znaczeniu mógł on być określony jako „pomazaniec”? Nigdy nie został namaszczony przez arcykapłana Jehowy świętym olejkiem, aby w jakimkolwiek charakterze pełnić służbę dla Jehowy. Namaszczenie jednak było oznaką zamianowania, czyli wprowadzenia na urząd, i stąd wyznaczenie Cyrusa przez Jehowę długi czas naprzód słusznie mogło być określone mianem namaszczenia albo pomazania. Na przykład powołanie proroka Elizeusza oraz króla Hazaela i wyznaczenie ich do spełnienia szczególnego zlecenia Jehowy także zostało nazwane pomazaniem, aczkolwiek nie byli dosłownie namaszczeni świętym olejkiem. — 1 Król. 19:15, 16, 19; 2 Król. 8:13.

⁷ Przejdźmy teraz do rozdziału 45 proroctwa Izajasza, gdzie czytamy: „Tak mówi Jahwe [Jehowa] o swym pomazańcu Cyrusie: Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. Ja pójdę przed tobą i nierówności wygładzę. Skruszę miedziane podwoje i żelazne zawory połamię. Przekażę ci skarby i bogactwa głęboko ukryte, ażebyś wiedział, że Ja jestem Jahwe, Bóg Izraela.” — BT.

⁸ Tutaj u Izajasza 45:1-3 Jehowa Bóg mówi o Cyrusie Persie, jak gdyby już był na świecie. Zgadza się to w pełni z tym, o czym czytamy w liście do Rzymian 4:17, że Bóg „istniejącymi mianuje te rzeczy, których jeszcze nie ma”. (Db). Obiecuje ująć Cyrusa za prawicę, aby go poprowadzić, czyli udzielić jego wojskom nieprzezwyciężonej siły.

⁹ Zanim Cyrus mógł skupić uwagę na powaleniu Babilonu, trzeciego mocarstwa światowego, co Jehowa przewidział jako główne zadanie Cyrusa, musiał on najpierw podbić szereg innych narodów. Opanował więc przede wszystkim państwo medskie, wobec którego Persja do tej pory pozostawała w zależności. Kiedy król Krezus z Lidii zobaczył, że jego sprzymierzeniec Astiages, król Medów, został obalony, pospiesznie zawarł sojusz z Egiptem, Babilonem i Spartą, aby wspólnie obronić się przed Cyrusem. Pomimo tego Cyrusowi udało się w roku 546 p.n.e. zająć stolicę Lidii, Sardes, po czym stopniowo dokonał całkowitego podboju Azji Mniejszej. Teraz mógł Cyrus zwrócić uwagę na Babilon. Pokonał w otwartej bitwie naczelnego władcę Babilonii, króla Nabonida, a następnie ruszył przeciw samemu Babilonowi.

BABILON POTĘŻNĄ TWIERDZĄ

¹⁰ W związku ze spełnieniem proroctwa o upadku Babilonu warto zwrócić specjalną uwagę na okoliczność, że uchodził on za twierdzę nie do zdobycia. Nabuchodonozor, najpotężniejszy król Babilonu, nie szczędził wydatków ani wysiłków, by swoją stolicę uczynić najwspanialszym miastem ówczesnego świata. Przy tym mieszkańcy Babilonu faktycznie wierzyli, że ich miasto jest niezdobyte. Według pewnego napisu szczycił się Nabuchodonozor: „Wielki mur zbudowałem z zaprawy murarskiej i cegły, którego na podobieństwo góry nie da się poruszyć. Fundamenty jego osadziłem głęboko w łonie podziemia, szczyt wzniosłem na wysokość góry.” Główną obroną Babilonu były jednak nie tyle jego mury, ile rzeka Eufrat. Wody Eufratu napełniały głęboką i szeroką fosę. Wzdłuż obu brzegów rzeki, która przepływała przez całe miasto, biegły bulwary nadbrzeżne, także oddzielone od miasta potężnym murem. Mur ten przebijały bramy o miedzianych podwojach, a od każdej z nich schodziło się po skarpie do wody. Nietrudno więc zrozumieć, dlaczego różni jeńcy w Babilonie mogli zupełnie stracić nadzieję na wyzwolenie. — Izaj. 14:17.

¹¹ W przeciwieństwie do tego trzymanych w Babilonie jeńców żydowskich napełniała promienna nadzieja, bo im oswobodzenie przyobiecał sam Bóg prawdziwego proroctwa. Z jakąż łatwością spełnił Jehowa swoje proroctwo! Wojska Cyrusa po prostu zmieniły bieg Eufratu, najpoważniejszej osłony Babilonu, wobec czego główne koryto rzeczne zostało w pewnej mierze osuszone. Jehowa następnie czuwał nad tym, żeby położone wzdłuż Eufratu dwuskrzydłe wrota pozostały otwarte owej nieszczęsnej dla Babilonu nocy, podczas której Balsazar z tysiącem swoich dostojników na hulaszczej uczcie wychwalał babilońskich bożków z drewna i kamienia. — Dan. 5:1-4.

¹² Miedziane podwoje nie zostały literalnie pokruszone, ani też żelazne zawory, na które te bramy zamykano, nie zostały dosłownie połamane, lecz Jehowa niewidzialnie tak pokierował sprawami, jak gdyby wrota i zawory rzeczywiście spotkał tego rodzaju koniec. Na nic się nie zdały potężne mury Babilonu. Armie Cyrusa nie potrzebowały zdobywać tych murów, aby się dostać do miasta. Jehowa szedł przed Cyrusem, wygładzając „nierówności”, czyli usuwając wszelkie przeszkody.

¹³ Kiedy wojska Cyrusa całkowicie zawładnęły miastem, pałacem królewskim i zamkiem, oczywiście wpadły w jego ręce również wszystkie bogactwa, nawet te, które były głęboko ukryte w ciemnych zakamarkach. Należały do nich także skarby narodów, które Babilon ograbił, jak na przykład święte naczynia zabrane ze świątyni Jehowy w Jeruzalem. Ponadto sam Babilon był w istocie cennym nabytkiem, bo krzyżowały się tam wówczas wielkie drogi handlowe między Wschodem a Zachodem, z czym wiązało się istnienie ogromnych składów. Niemałe bogactwa zawierały też skarby nagromadzone w świątyniach fałszywych bogów babilońskich, gdyż z religii czerpano tam wielkie zyski. Herodot podaje, że każda rodowita mieszkanka Babilonu była zobowiązana raz w życiu wejść do świątyni Mylitty (Isztary), bogini płodności wyobrażającej żeński pierwiastek rozrodczy, którą określano mianem „królowej niebios” i „matki bogów”. Tam musiała dziewczyna czekać w bezpośredniej bliskości bogini i w końcu pójść w objęcia pierwszego lepszego obcego, który jej rzucił srebrną monetę. Nie było to więc nic innego, jak tylko prostytucja praktykowana w imię religii.a

SPEŁNIENIE ZA SPRAWĄ JEHOWY

¹⁴ Jehowa podał jasno do wiadomości, którego Persa użyje tak jednoznacznie, jak niegdyś Mojżeszowi rzekł w związku z budową Przybytku: „Otom wezwał po imieniu Bezeleela, syna Uriego, syna Hura, z pokolenia Judy.” (2 Mojż. 31:1, 2, Wk) Całe postępowanie Jehowy z Cyrusem nie zmierzało do wywyższenia człowieka, lecz przyczyniało się do chwały samego Boga prawdziwego proroctwa, suwerennego Władcy wszechświata, i służyło Jego zamierzeniu co do oswobodzenia narodu Izraelskiego. Dalsze słowa, jakie skierował do Cyrusa, brzmiały: „Z powodu sługi mego, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem ciebie twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż mnie nie znałeś. Ja jestem Jahwe i nie ma innego. Poza mną nie ma boga [elohim]. Przypaszę ci broń, chociaż mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze mnie nie ma niczego. Ja jestem Jahwe i nie ma innego. Ja tworzę światło i stwarzam ciemności, sprawiam pomyślność [dla pojmanego ludu izraelskiego] i stwarzam niedolę [dla Babilonu]. Ja, Jahwe, czynię to wszystko.” — Izaj. 45:4-7, BT.

¹⁵ U podstaw osiągnięć Cyrusa nie leżało jego osobiste męstwo, bo oto Jehowa — choć, jak sam powiada, nieznany Cyrusowi — przypasał mu broń, aby wykonał wolę Bożą wobec Babilonu, jak również wobec Jego ludu, i pozyskał sobie przez to ‚imię pełne zaszczytu’. Tylko dlatego, że Jehowa Bóg go wybrał i dodał mu sił, mógł on potem zgodnie z napisem na słynnym Cylindrze Cyrusa powiedzieć: „Ja jestem Cyrus, król całej ziemi, król wielki, król potężny, król Babilonii, król Sumeru i Akadu, król czterech stron [świata].”b

¹⁶ Skoro Jehowa w ten sposób użył Cyrusa, słusznie mógł wezwać swoje niebiosa do zlania sprawiedliwych wpływów lub sił, a ziemię do otworzenia się i wydania stosownych wydarzeń, które by sprowadziły wybawienie dla jego pojmanego ludu: „Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość i niech obłoki z deszczem ją wyleją! Niechajże ziemia się otworzy, niechaj zbawienie wyda owoc i razem wzejdzie sprawiedliwość. Ja, Jahwe, jestem tego Stwórcą.” (Izaj. 45:8, BT) W ustalonym przez Niego czasie Jego niebiosa i Jego ziemia wykonały ten rozkaz, dzięki czemu proroctwo znalazło Swoje spełnienie.

DOBRODZIEJSTWA PRZEWIDZIANE DLA WIELBICIELI BOGA PROROCTWA

¹⁷ Kiedy Izraelici dostali się w niewolę Babilonu, nie byli w stanie o własnych siłach wyzwolić się stamtąd. Jedynym Orędownikiem, do którego mogli się zwrócić w tej sprawie, był Jehowa: „Nawróćcie się do mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem [El], i nikt inny! Przysięgam na siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na mnie przysięgać będzie, mówiąc: Jedynie u Jahwe jest sprawiedliwość i moc! Do niego przyjdą zawstydzeni wszyscy, którzy się przeciw Niemu zżymali. W Jahwe uzyska swe prawo i chwały dostąpi wszystko plemię Izraela.” (Izaj. 45:22-25, BT) Izraelici rzeczywiście dostąpili chwały, bo wszystko, co Jehowa dla nich uczynił, stanowiło jasny dowód, że wielbiąc go jako prawdziwego Boga i polegając na Jego proroctwie znajdowali się na właściwej drodze!

¹⁸ Zatem to, co się działo w związku z Cyrusem, daje mocną podstawę do polegania na proroctwie. Dowodzi, że posłuch wobec proroctw Bożych sprowadza błogosławieństwa. Dla owych wiernych Żydów, którzy zważali na słowo prorocze, stało się to na pewno dobrodziejstwem. Zachowało ich od zupełnego zwątpienia i przygnębienia. Z proroctwa dowiedzieli się, jakie wydarzenia niesie przyszłość, a zarazem służyło ono też jako ostrzeżenie. Dla tych, którzy na nim polegali, było drogowskazem wiodącym ich ku pomyślności.

¹⁹ Wziąwszy sobie proroctwo głęboko do serca, możemy oczekiwać błogosławieństw, a także uniknąć nieszczęsnego w skutkach błędu Babilończyków, którzy zaufali materializmowi i swej potędze militarnej. Przykład ten wskazuje nam, że w tak niebezpiecznych czasach jak obecne, mądrze, rozsądnie i słusznie jest wielbić Boga i od Niego oczekiwać wyzwolenia; ponadto, że od siły zbrojnej nie należy się spodziewać ochrony, choćby nawet jej urządzenia obronne niczym mury Babilonu sięgały aż do nieba i wydawały się tak potężne, że żadna moc ziemska nie zdoła ich przezwyciężyć.

²⁰ Otuchy dodaje nam również okoliczność, że Cyrus nazwany został pomazańcem Jehowy. Jako pomazany lub zamianowany przez Jehowę był mesjaszem (po hebrajsku) lub Chrystusem (po grecku, LXX). Tym samym w dziele, które Cyrus wykonał dla Jehowy Boga, stał się on pierwowzorem lub proroczą figurą obiecanego Mesjasza, czyli Chrystusa — Nasienia „Niewiasty” Bożej. Obalenie Babilonu przez wojska Cyrusa, to znaczy odebranie mu pozycji mocarstwa światowego, było więc proroczym obrazem zburzenia przez Mesjasza, czyli Chrystusa, Babilonu Wielkiego w naszym dwudziestym wieku, co przepowiedziane zostało w ostatniej księdze Biblii, w rozdziałach 17 i 18 Objawienia.

²¹ Walka przeciw starożytnemu Babilonowi nie toczyła się tylko w imię wyzwolenia Żydów. Była to również bitwa między bogami, co bardziej szczegółowo zamierzamy omówić w następnym wydaniu. (B-21)

[Przypisy]

[Pytania do studium]

1. (a) Co przyzna czytelnik Biblii w odniesieniu do jej proroctw? (b) Czy można wierzyć proroctwom?

2. Jakie warunki musi spełniać proroctwo, aby można było na nim polegać?

3. Czego się spodziewamy po czytelniku, który rozpatrzy proroctwo omawiane w niniejszym artykule?

4. O czym dowiadujemy się z proroctwa Izajasza 44:24-28?

5. Co w związku z tym proroctwem zasługuje na szczególną uwagę?

6. (a) Kiedy urodził się Cyrus oraz w jakim znaczeniu mógł być nazwany pomazańcem? (b) Kto jeszcze był podobnie „pomazany” bez faktycznego namaszczenia olejkiem?

7. Co według słów proroctwa Izajasza 45:1-3 Jehowa zamierzał uczynić dla Cyrusa?

8. (a) Dlaczego Jehowa Bóg mówi tu o Cyrusie Persie tak, jak gdyby ten już żył? (b) Jak Jehowa chciał ‚ująć prawicę’ Cyrusa?

9. Jak Persom pod wodzą Cyrusa wiodło się w podboju narodów, które musiały upaść przed Babilonem?

10. Dlaczego Babilon pozornie był nie do zdobycia?

11. Jak spełniło się proroctwo Izajasza o ‚podwojach bram’ Babilonu?

12. Jak ‚skruszone’ zostały miedziane podwoje i ‚połamane’ żelazne zawory?

13. (a) Jakie skarby dał Jehowa Cyrusowi? (b) Jak Babilon według Herodota bogacił się na prostytucji świątynnej?

14. (a) Kogo Jehowa wezwał imiennie już za dni Mojżesza? (b) W jakim celu Jehowa tak wyróżnił Cyrusa w myśl słów proroctwa Izajasza 45:4-7?

15. Jak Jehowa ‚przypasał broń’ Cyrusowi i dał mu ‚imię pełne zaszczytu’?

16. Do czego wezwał Jehowa swe niebiosa i ziemię oraz w czyim interesie?

17. (a) Co Jehowa poprzysiągł w kwestii wielbienia? (b) Czego dowiodło wybawienie Izraelitów o ich formie wielbienia?

18. Dlaczego wydarzenia związane z osobą Cyrusa wzmacniają nasze zaufanie do proroctw?

19. Czego powinniśmy się nauczyć z błędu Babilończyków, polegających na sile zbrojnej?

20. (a) Czyim pierwowzorem był Cyrus jako „pomazaniec”? (b) Co obrazował upadek Babilonu za sprawą Cyrusa?

21. Czy w walkę przeciw Babilonowi uwikłani byli tylko ludzie?