Czy służysz z ochotą?
1 Dano nam niezwykłą sposobność — przywilej występowania w charakterze świadków Jehowy Boga. Zastanówmy się jeszcze raz, co to oznacza? Zostało nam powierzone Słowo Boga, Jego orędzie do ludzkości. To orędzie mówi jasno, że Królestwo Boże jest jedynym rządem, który potrafi się uporać z problemami całej ludzkości. Orędzie to wyjawia też, w jaki sposób ludzie wszelkiego rodzaju mogą sobie zaskarbić życie wieczne jako poddani tego Królestwa. Jakaż praca mogłaby być ważniejsza od publicznego dzielenia się tą dobrą nowiną od Boga? Jaka praca mogłaby przysporzyć więcej trwałych korzyści? Żadna!
2 A czy my jako jednostki rzeczywiście cenimy sobie ten PRZYWILEJ? Czy świadczy o tym nasz sposób korzystania z życia?
3 Jehowa chce mieć sług chętnych, których pobudza do służby serdeczne docenianie (Ps. 110:3). Jego powzięte z miłości do nas postanowienia, pobudzają nas do czynu (1 Jana 4:8-10). Tak, właśnie te postanowienia powinny wzbudzać w nas pragnienie brania udziału w doniosłej pracy świadczenia i nauczania tej dobrej nowiny o Królestwie Bożym. Jezus Chrystus zapowiedział, że to dzieło ma trwać dopóty, dopóki nie „przyjdzie koniec” (Mat. 24:14). Koniec tego systemu rzeczy jest najwyraźniej bardzo bliski, ale jeszcze nie nastąpił. A zatem czy każdy z nas poświęca tej pracy taką uwagę, na jaką ona zasługuje?
PEŁNI ZAPAŁU W WIELBIENIU
4 Tym, którzy się oddają na pełnienie służby dla Jehowy, nie wyznacza się żadnego kwantum godzin, które by powinni spędzić na opowiadaniu drugim dobrej nowiny. Musimy się jednak mieć na baczności, żeby to nie stało się dla nas sidłem. Jezus powiedział wyraźnie, że Jehowa szuka takich, którzy wielbią Go „w duchu” (Jana 4:23, 24). To znaczy, że szuka takich, którzy są pełni zapału w wielbieniu, odzwierciedlają ducha właściwego wielbieniu prawdziwego Boga. W odpowiedzi na pytanie pewnego człowieka, który chciał się dowiedzieć, na jakich warunkach można uzyskać życie wieczne, Jezus wskazał, że przede wszystkim trzeba być CAŁĄ DUSZĄ oddanym służbie dla Jehowy (Łuk. 10:25-28). Ta odpowiedź Jezusa dodaje nam otuchy, ponieważ wynika z niej, że Bóg nie ocenia nas na podstawie tego, co mogą zdziałać inni; każdy daje z siebie odpowiednio do tego, czym jest jako dusza; niektórzy mają więcej sił lub lepsze zdrowie niż drudzy. To jednak jest dla nas próbą, gdyż wyjawia, co naprawdę mamy w sercu, czy nasz sposób korzystania z życia świadczy o takiej miłości do Boga, do jakiej się przyznajemy.
5 Warto też zwrócić uwagę na fakt, że o ludziach, którzy przeżyli „wielki ucisk”, jest w księdze Apokalipsy powiedziane, iż ‛dniem i nocą pełnią świętą służbę dla Boga’ (Apok. 7:9, 10, 14, 15, NW). Nie są nimi kierujący się samą ciekawością obserwatorzy. Nie są to jedynie uczestnicy zebrań zborowych. W każdym szczególe swego życia biorą pod uwagę swoją więź z Bogiem. Czy można to również powiedzieć o tobie?
6 Z całą pewnością chcielibyśmy, żeby tak było. Jednakże niejeden z nas po przeanalizowaniu swojego postępowania w świetle coraz jaśniej tłumaczonych nam wymagań Bożych dochodzi do wniosku, że pod pewnymi względami musi nad sobą popracować. Co już w tym kierunku zrobiliśmy? Nie jest to sprawa, którą można by odłożyć na później. Nie możemy sobie pobłażać, licząc na to, że nasze słabości jakoś nam ujdą, bo to właśnie one mogą zadecydować o naszym upadku. Przykładajmy się więc całą duszą do tego, co czynimy, bez względu na to, czy chodzi o walkę z własnymi skłonnościami i słabościami, czy też o udział w niepowtarzalnej działalności ratowania życia.
7 Gdy trzeba pokonywać trudności, otuchy dodaje świadomość, że nie tylko my toczymy taką walkę. Każdy musi rozwijać gotowość do przezwyciężania trudności i podchodzenia z wiarą do przeszkód. Posłuchajmy, jaką nagrodę przynosi takie nastawienie. Pewna pionierka pisze: „Mój wybór służby pełnoczasowej, w której spędziłam już ponad 3 lata, przyniósł mi niewypowiedziane szczęście i dlatego spoglądam w przeszłość z zadowoleniem. Z pomocą Jehowy pokonałam w swoim życiu wiele trudności. Przede wszystkim chodzi tu o moją przewlekłą chorobę, która osiągnęła punkt krytyczny, gdy byłam w terenie. Czekała mnie poważna operacja, a jej następstwem mogła być utrata słuchu. Na pozór chwilowo się załamałam. Najtrudniej było mi pogodzić się z tym, że w obecnym systemie rzeczy już nie mogłabym pracować pełnoczasowo. Nie chciałam nawet o tym myśleć. Pozostało mi tylko liczyć na pomoc Jehowy i nie zawiodłam się. Stwórcy zawdzięczam możliwość dalszego służenia Mu. Mam 22 lata i chcę służyć Jehowie całym sercem i całą duszą. Wydaje mi się, że nie służyłabym w ten sposób, gdybym nie była w terenie. Nie wiem, co mnie czeka w najbliższej przyszłości, ale pragnę pozostać w służbie pełnoczasowej przez czas nieograniczony. Błagam Jehowę w modlitwie, żeby moje pragnienie się ziściło. Praca w terenie jest piękną pracą, chociaż wymaga prawdziwego poświęcenia, wytrwałości oraz wiary i samozaparcia. (...) Chciałabym, żeby ten duch panował wszędzie. Bardzo krzepi mnie świadomość, że wśród obecnie żyjących są tacy, którzy z całym oddaniem krzewią prawdziwe wielbienie. Jestem szczęśliwa, że znalazłam się wśród pionierów. Chciałabym się podzielić z innymi braćmi swoją radością, ale tego nie da się przelać na papier. Trzeba to przeżyć samemu, będąc pionierem”.
8 Z całą pewnością w dziedzinie przekazywania drugim Słowa Życia jest jeszcze do wykonania sporo pracy. Dlatego każdy z nas powinien sobie zadać pytanie: Czy służę z ochotą?