Prorok Elizeusz dał nam pod tym względem dobry przykład. Gromada Syryjczyków przybyła, aby go wziąć do niewoli. Jednak Jehowa dla ochrony Elizeusza poraził ich przejściowo ślepotą. Król Izraela chciał tych Syryjczyków na miejscu zabić, lecz Elizeusz zganił go za to, mówiąc: „Nie bij [nie zabijesz, Wu]. Azażeś je wziął przez miecz twój, albo przez łuk twój, żebyś je miał pobić? Połóż chleb i wodę przed nie, aby jedli i pili i wrócili się do Pana swego.” Przez to osiągnięto więcej niż gdyby odpłacono złem za zło, ponieważ sprawozdanie podaje dalej: „I nie ważyły się więcej wojska syryjskie [łotrzy syryjscy, Wu] wpadać do ziemi Izraelskiej.” — 2 Król. 6:14-23.

25. Co powinniśmy obecnie czynić, aby móc właściwie usłuchać rady Piotra (1 Piotra 3:15) i jaką żywimy nadzieję?

²⁵ Może się jednak zdarzyć, że zamiast pytania postawionego nam przez człowieka dobrej woli, który chętnie chciałby zasięgnąć od nas informacji, usłyszymy surowe żądanie urzędnika państwowego. Co w takich wypadkach powinniśmy uczynić, mówi nam apostoł Piotr: (Bądźcie) „zawsze gotowi podjąć obronę przed każdym, kto się od was domaga uzasadnienia nadziei, jaką macie w sobie lecz czyńcie to w łagodnym usposobieniu i z głębokim szacunkiem.” (1 Piotra 3:15, NW) Postępujemy jak najrozsądniej, gdy się z góry na wypadek takiej sytuacji uzbrajamy, studiując OBECNIE Słowo Boże i wykonując służbę, która została w nim nakazana przez Boga. Obecnie jest jeszcze na to dogodny czas. Biblia wskazuje, że Szatan Diabeł w bliskiej przyszłości przedsięweźmie ostatni atak na lud Boży. Rozsądek mówi nam, że nigdy nie będziemy mogli użyć wszystkiego, co nam świat obecnie ofiarowuje. Chrześcijanie znajdują się w stanie wojennym. Widownia tego świata się zmienia. Przed nami wspaniały nowy świat. Tę nadzieję i myśl o jej bliskim spełnieniu się przypominają nam słowa apostoła, które są teraz bardziej na czasie niż kiedykolwiek przedtem: „Radujcie się ze znajdującej się przed wami nadziei. W ucisku wytrwajcie. W modlitwie nie ustawajcie.” — 1 Kor. 7:29-31; Rzym. 12:12, NW.

26. W jaki sposób rozsądek prowadzi do pokoju w zborze chrześcijańskim?

²⁶ Rozsądek prowadzi do pokoju. Dzięki niemu osiąga pokój nie tylko jednostka, lecz — co ważniejsze — również cały zbór chrześcijański. Z uwagi na bliskie stosunki między poszczególnymi jednostkami nasze postępowanie oddziałuje na zbór. Ten bliski stosunek opisano w Rzymian 12:4, 5 (NT) następującymi słowami: „Albowiem jak w jednym ciele wiele członków mamy, lecz nie wszystkie członki mają jedną i tę samą czynność, tak my wielu jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy jedni drugich osłonkami.” Rozsądek pomaga zborowi zachować ten doskonały pokój i doskonałą jedność, które opisano w 1 Koryntian 1:10 (NW): „Otóż napominam was, bracia, przez imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, żebyście wszyscy mówili zgodnie i żeby nie było wśród was rozdziałów, ale żebyście stosownie zjednoczeni, byli tego samego zdania i mieli ten sam tok myśli.” — 1 Kor. 12:26, NW.

27. W jakich dziedzinach rozsądek prowadzi do pokoju?

²⁷ Rozsądek prowadzi do wewnętrznego pokoju, do pokoju z Bogiem, do pokoju z naszymi bliźnimi, do pokoju w naszej służbie kaznodziejskiej i jeśli to zależy od nas, również do pokoju z ludźmi, którzy nie są wierzącymi chrześcijanami. W Biblii nakazano bowiem: „Jeśli to możliwe, o ile od was zależy, żyjcie z wszystkimi ludźmi w pokoju.” — Rzym. 12:18, Kow.

28. Komu chrześcijanie pragną się podobać i jakie mają perspektywy?

²⁸ Chrześcijanie pragną się podobać Jehowie Bogu. W Przypowieściach 16:7 znajdujemy zasadę: „Gdy się podobają Panu drogi człowieka, i nieprzyjaciół jego do zgody [pokoju, Wu] z nim przywodzi.” Jeżeli kierujemy się rozsądkiem i kroczymy drogami Jehowy, to przezwyciężymy zło. Co nam wtedy pozostanie oprócz dobra? Rozsądek należy do mądrości pochodzącej z góry. Kierowany Słowem Bożym prowadzi nas do szczęśliwego stanu jakiego pragnął Paweł dla chrześcijan, gdy mówił: „A teraz bracia, weselcie się; pracujcie nad swym udoskonaleniem; przyjmijcie upomnienia. Bądźcie jednej myśli i żyjcie w pokoju, a Bóg miłości i pokoju będzie z wami.” — 2 Kor. 13:11, Kow; Jak. 3:17.

Czy jesteś wyłącznie oddany Bogu?

„CZASAMI, gdy wracam z obiadu, idę do kościoła, aby się choć trochę skupić. Ostatecznie w niedzielę nigdy mi się nie udaje być na nabożeństwie — po prostu mam za wiele pracy — a kilka minut rozmyślania jest, jak mi się wydaje w pewnej mierze pomocą.” Tymi słowami skomentował pewien londyński pracownik umysłowy obserwowany w ostatnim czasie wzrost liczby odwiedzających w porze obiadowej londyńskie kościoły, w których od niedawna regularnie śpiewane są pieśni chóralne, prowadzi się dyskusje i wygłasza krótkie kazania. To, co ten człowiek powiedział, było z pewnością zgodne z poglądami wielu ludzi, którzy obecnie próbują wtłoczyć Boga w swoje życie, w którym — jak mówią — ma się po prostu za dużo zajęć i w którym tak wiele spraw współzawodniczy o pierwsze miejsce, że dla Boga pozostają w końcu jedynie skąpe resztki wielbienia, miłości i oddania. Czy i tobie tak się sprawy układają? Jak można w dzisiejszych czasach służyć Bogu? Jak można umocnić i pogłębić swą miłość do Niego będąc Mu coraz bardziej oddanym? To nie są nierozsądne spekulatywne pytania, ponieważ cała twoja przyszłość zależy od tego, czy jesteś wyłącznie oddany Bogu.

PRZYKAZANIE WYŁĄCZNEGO ODDANIA

Pismo święte wykazuje jasno i wyraźnie, jakim miernikom musimy odpowiadać i jakie warunki spełniać, aby służyć Bogu w sposób godny przyjęcia. Rozpatrzmy bliżej słowa drugiego przykazania, które Mojżesz otrzymał od samego Jehowy Boga. Sprawozdanie 2 Mojżeszowej 20:5 brzmi: „Ja jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny.” Niewątpliwie byłoby rzeczą opaczną rozumieć przez zawiść czy zazdrość, o której tu Stwórca mówi, światową zazdrość, która apostoł Paweł zalicza do „uczynków ciała”. (Gal. 5:20) W 2 Mojżeszowej 34:14 (Wu) czytamy: „PAN [Jehowa, NW] Zawistny imię jego, Bóg zawistny jest.” Rzecz ciekawa, że w Webster’s New International Dictionary podano jako objaśnienie pod hasłem „zawistny”, na pierwszym miejscu „wymagać wyłącznego oddania”, a dopiero na drugim miejscu bardziej znane znaczenie „podejrzliwość wobec cudzych pobudek, wierności i miłości”. Monsignore Knox podaje 2 Mojżeszową 20:5 (ang.), że Bóg jest „zazdrosny w swej miłości”. Gdy Biblia używa zawistny, zazdrosny w związku z Bogiem, wtedy chodzi o żądanie wyłącznego oddania, a Przekład Nowego Świata Pisma