Rozwijanie i przejawianie panowania nad sobą

„Owocem ducha jest (...) panowanie nad sobą.” — Gal. 5:22, 23, NW.

1. Z czym można porównać panowanie nad sobą? Dlaczego?

PRAWDZIWA perła ma znaczną wartość. Spotyka się ją rzadko i dlatego jest tym pilniej poszukiwana. Nie zdobywa się jej jednak bez wysiłku. Istnieje opinia, że najcenniejsze, prawdziwe perły morskie występują w Zatoce Perskiej. Poławiacz pereł dokonuje tam dziennie dwadzieścia pięć do trzydziestu zanurzeń ku ławicom ostryg, a wypływając na powierzchnię przynosi za każdym razem jakiś tuzin muszli. Miejscowi Arabowie posługują się przy ich poławianiu statkami przybrzeżnymi, liczącymi czterdziestu do pięćdziesięciu ludzi załogi, z których co najmniej połowa nurkuje. Niemniej jednak w pewnej encyklopedii znajdujemy następującą informację: „Plon w postaci prawdziwych, pięknych pereł jest bardzo mały. Na przykład w roku 1947 załoga jednej łodzi, chociaż otwierała tygodniowo około 35 000 małży, zdobyła zaledwie 21 pereł. Z tej liczby tylko trzy były szlachetne i posiadały wartość handlową.” (The Encyclopedia Americana, wydanie z roku 1956, tom 21, str. 455) Do takiej rzadko spotykanej, drogocennej perły można przyrównać zaletę, jaką jest panowanie nad sobą. Jakże trudno napotkać ją w obecnych „dniach ostatnich”! Ileż ludzi jest „bez panowania nad sobą”! — 2 Tym. 3:1-3, NW.

2. Wyjaśnij, co to jest panowanie nad sobą.

² Słowo, które przy tłumaczeniu Chrześcijańskich Pism Greckich bywa oddawane przez „panowanie nad sobą”, brzmi w oryginale egkrateia i oznacza: „wstrzemięźliwość, panowanie nad sobą, umiarkowanie”. (Słownik grecko-polski Z. Abramowiczówny, PWN, 1960; tom II, strona 16) Nieco szerszą definicję tego pojęcia daje pewien słownik grecko-angielski: „Wewnętrzna dyscyplina, panowanie nad sobą; powściągliwość, umiar w korzystaniu z przyjemności; opanowanie i poskromienie namiętności.” (A New Greek and English Lexicon Jamesa Donnegana, strona 423) Według Słownika języka polskiego pod redakcją W. Doroszewskiego (tom VI, strona 80) panować nad sobą znaczy: „nie okazywać, nie zdradzać swych uczuć, zachowywać równowagę psychiczną, zimną krew”. Można też powiedzieć, że panowanie nad sobą oznacza władzę woli nad siłami psychicznymi i fizycznymi, kontrolowanie własnych odruchów, uczuć czy pragnień.a Chrześcijanie mogą sobie przyswoić tę upragnioną cechę, panowanie nad sobą, ponieważ posiadają świętego ducha Bożego, a „owocem ducha jest (...) panowanie nad sobą [egkrateia]”. (Gal. 5:22, 23, NW) Ale podobnie jak poszukiwacze prawdziwych pereł muszą dla ich zdobycia niemało się napracować, tak też napełnieni duchem chrześcijanie muszą ciężko pracować, aby rozwinąć, a następnie przejawiać ten cenny jak perła przymiot — panowanie nad sobą.

3. Jak ważne jest panowanie nad sobą w życiu chrześcijańskim?

³ Życie Chrystusa nazwano kiedyś samym „zwierciadłem umiaru” czyli panowania nad sobą. Wstrzemięźliwość albo panowanie nad sobą odgrywa też niemałą rolę w życiu jego naśladowców. Ukazuje to choćby fakt, że apostoł Paweł, gdy dziewiętnaście stuleci temu stawiono go przed namiestnika Feliksa, mówił mu „o sprawiedliwości i panowaniu nad sobą [egkrateia], i o przyszłym sądzie”. Panowanie nad sobą było tematem tak ważnym, że apostoł Paweł postanowił omówić go nawet stanąwszy przed rzymskim namiestnikiem Feliksem. — Dzieje 24:24-27, NW.

4, 5. (a) Do przeciwstawienia się czemu uzdolni chrześcijanina panowanie nad sobą w obliczu coraz bliższego końca tego systemu rzeczy? (b) Jakie istnieją współczesne dowody na to, że świadkowie Jehowy przejawiali panowanie nad sobą w czasie prześladowań?

⁴ Dziewiętnaście stuleci temu panowanie nad sobą było ważnym dla chrześcijanina czynnikiem, i podobnie jest dzisiaj. W miarę zbliżania się końca tego systemu rzeczy nastaną czasy coraz trudniejsze, dla wielu połączone ze wzmożonym napięciem nerwów, przejmującym niepokojem, a nawet ciężkim zmartwieniem. Podczas gdy inni załamią się pod ich naporem, chrześcijanie z pomocą ducha Bożego — wyrażającego się w panowaniu nad sobą — zdołają zachować równowagę. Przejawiając opanowanie, chrześcijanie potrafią znieść i też znoszą codzienne kłopoty życiowe oraz przetrzymują srogie burze prześladowania. Pokazali już nieraz, że jest to możliwe. Rzecz oczywista, iż stawienie czoła ostrym sprzeciwom i gwałtownym prześladowaniom wymaga różnych przymiotów chrześcijańskich. Ale niewątpliwie i panowanie nad sobą jest bardzo potrzebne. W czasach starożytnych chrześcijanie przejawiali panowanie nad sobą w rozlicznych sytuacjach, nawet w obliczu śmierci, kiedy inni łatwo by odstąpili od swych zasad. Te oczywiste fakty historyczne nie wymagają tu dowodów.b Należy jednak zaznaczyć, że również w dobie obecnej panujący nad sobą chrześcijanie nie zachwiali się w wierze pomimo niesłychanego nacisku.

⁵ Profesor Ebenstein z Uniwersytetu w Princeton, autor książki zatytułowanej The Nazi State (Państwo nazistowskie), napisał o świadkach Jehowy: „Kiedy ci świadkowie nie zaprzestali walki w obronie swych przekonań religijnych, została przeciw nim rozpętana kampania terroru, która przewyższyła wszystko, czego się dopuszczono wobec innych ofiar nazizmu w Niemczech. (...) Cierpienia świadków Jehowy w obozach były nawet gorsze niż zadawane Żydom, pacyfistom czy komunistom. Chociaż ta sekta jest niewielka, to jednak każdy jej członek wydaje się twierdzą, którą wprawdzie można zburzyć, lecz nigdy zdobyć.” Ponadto niejaki Richard Mathison w związku z prześladowaniami świadków Jehowy podaje w książce pt. God Is a Millionaire (Bóg jest milionerem): „Całe to prześladowanie znosili dzielnie. (...) Zwolennicy tradycyjnych przekonań mogliby się chyba niejednego nauczyć z nieugiętej odwagi tej prześladowanej mniejszości. W czasie wojny koreańskiej przedstawiciele wygodnego protestantyzmu, wychowankowie naszych szkół wojskowych i innych co lepszych uczelni masowo łamali się pod naporem ostrych i przymilnych form ateistycznego prania mózgu. Pentagon zajął się bliżej tym zagadnieniem i doszedł do takiej żenującej konkluzji: Tych kilku świadków Jehowy, którzy wskutek wojny dostali się do więzienia, (...) co do jednego oparło się naukowo opracowanym metodom psychologicznym, zmierzającym do nawrócenia ich na ateizm — lepiej niż niejeden patriotycznie wychowany absolwent (amerykańskiej akademii wojskowej) West Point.” Oczywiście więc panowanie nad sobą należy do cech niezbędnych dla chrześcijanina, który by chciał przetrwać gwałtowne prześladowania. Jednocześnie potrzebne jest ono sługom Jehowy również w innych okolicznościach i w licznych sprawach życia codziennego. Ale jak można zdobyć tę tak wartościową perłę?

JAK POSIĄŚĆ TEN OWOC DUCHA

6, 7. (a) Co jest przede wszystkim wymagane od ciebie, jeśli pragniesz rozwinąć i przejawiać panowanie nad sobą? (b) Czym muszą się odznaczać modlitwy chrześcijanina o panowanie nad sobą?

⁶ „Jeżeli (...) wy, którzy jesteście źli, umiecie swym dzieciom dawać dobre dary,” dowodził pewnego razu Jezus Chrystus, „o ileż więcej Ojciec niebieski udzieli Ducha Świętego tym, którzy go o niego proszą!” (Łuk. 11:13, Kow) Co za piękne zapewnienie! Naprawdę, chrześcijanie, którzy szczerze modlą się do Jehowy o Jego ducha — wyrażającego się w panowaniu nad sobą — nie doznają rozczarowania, ponieważ „wysłuchuje On wszystkich naszych próśb zgodnych z Jego wolą”. (1 Jana 5:14, 15, BT) Zatem jako chrześcijanin, pragnący rozwijać i okazywać panowanie nad sobą, proś Jehowę przez Chrystusa o udzielenie ci ducha Bożego, abyś mógł przejawiać tę cenną zaletę. (Jana 14:6, 14) A ponieważ do wytrwania w panowaniu nad sobą potrzeba będzie ciągłych wysiłków, więc zważaj na upomnienie, żeby ‚nieustannie się modlić’, ‚w modlitwie nie ustawać’ i być ‚wstrzemięźliwym, by móc oddawać się modlitwie’. (1 Tes. 5:17; Rzym. 12:12; 1 Piotra 4:7, Kow) Wszystko to są przewyborne rady!

⁷ Modlitwy chrześcijanina o ducha Jehowy i panowanie nad sobą muszą być nacechowane szczerością i pokorą. Jeśli w którymś z nas, w jego sercu, tkwi coś, co zakłóca mu spokój, niech się modli do Jehowy, jak to czynił w starożytności Dawid, usilnie błagając: „Zbadaj mnie, Boże, i poznaj me serce; doświadcz i myśli me poznaj, i zobacz, czy zdążam drogą nieprawą, a drogą odwieczną mię prowadź.” (Ps. 139 [138]:23, 24, BT) Taka pokorna, żarliwa modlitwa o pomoc Jehowy zostanie z pewnością wysłuchana.

8, 9. (a) Co poza modlitwą jest konieczne do osiągnięcia i utrzymania równowagi? (b) Jaką rolę odgrywają pod tym względem zebrania chrześcijan?

⁸ Chrześcijanin, który sobie jak perłę ceni panowanie nad sobą, musi jednak oprócz modlenia się pracować wytrwale nad pozyskaniem i utrzymaniem równowagi. Droga do tego wiedzie przez codzienne czytanie i studiowanie Biblii. Jozue otrzymał taką zachętę: „Niech nie odstępują księgi zakonu [Prawa, BT; NW] tego od ust twoich, ale rozmyślaj w nich we dnie i w nocy, abyś strzegł i czynił wszystko, co napisano w nim; albowiem natenczas poszczęścią się drogi twoje i natenczas roztropnym będziesz.” (Joz. 1:8) Wynikiem częstego zastanawiania się nad prawem Bożym będzie opanowanie, równowaga, jak również roztropność — pod warunkiem, że zastosujesz pouczenie biblijne. A ci, którzy ustawicznie stawiają sobie przed oczy Jehowę, nie zachwieją się. — Ps. 16:8.

⁹ Poza tym zrozumienie nauk, praw i zasad biblijnych nie przychodzi nikomu automatycznie. Bóg nie współdziała z pojedynczymi osobami, z pominięciem swej ziemskiej organizacji. (Mat. 24:45-47) Po wylaniu ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. naśladowcy Chrystusa spotykali się w domach: nie tylko po to, by wspólnie przyjmować posiłki i cieszyć się miłym towarzystwem, lecz by wychwalać Jehowę. Przeprowadzali zebrania zborowe, na których współwyznawcy mogli się wzajemnie zachęcać i wspierać duchowo. (Hebr. 10:24, 25; Mat. 18:20; Dzieje 2:46, 47) Tak samo jest dzisiaj. Obecność na chrześcijańskich zebraniach umożliwia otrzymanie duchowych pouczeń, które są nieodzowne przy rozwijaniu owoców ducha Bożego, włącznie z panowaniem nad sobą. Na takich zgromadzeniach można też zaobserwować skutki oddziaływania tych przymiotów.

10. W jaki sposób regularny udział w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej przyczynia się do równowagi?

¹⁰ Niezmiernie ważny jest również regularny udział w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej. Przyczynia się on do zrównoważenia. Gdy jako głosiciel natkniesz się na pytania i zarzuty, a taktownie uporasz się z nimi, tym samym rozwiniesz dojrzałość i umocnisz panowanie nad sobą. Doświadczenie zdobyte w służbie kaznodziejskiej pomoże ci zachować spokój i wewnętrzną dyscyplinę. Mając takie doświadczenie i korzystając z pomocy Jehowy, zdołasz nawet w chwili rozdrażnienia zastosować się do rady: „Mowa wasza niech będzie zawsze uprzejma, zaprawiona solą, abyście wiedzieli, jak macie odpowiadać każdemu.” — Kol. 4:6.

11. Jaką pomocą jest usposobienie duchowe?

¹¹ Studiowania Słowa Bożego i zajmowanie się sprawami Królestwa pomaga nadto w rozwijaniu usposobienia duchowego. Problemy wyłaniające się w życiu można rozwiązać lub przynajmniej złagodzić przez zwrócenie się do Słowa Bożego, a następnie zastosowanie się do niego. Człowiek patrzący z duchowego punktu widzenia jest zrównoważony; panuje nad sobą i jest szczęśliwy. Napełniaj więc umysł systematycznie myślami Bożymi. W razie powstania problemów zadbaj o to, żeby je rozważyć w świetle zasad biblijnych, i zastosuj te zasady. W ten sposób zdobędziesz i utrzymasz w posiadaniu tę drogocenną perłę, jaką jest panowanie nad sobą. — 1 Kor. 2:6-16.

12, 13. Co w związku z panowaniem nad sobą można powiedzieć o przyzwyczajeniach?

¹² Dbałość o umiar we wszystkim i pielęgnowanie dobrych nawyków także będzie pomocą w panowaniu nad sobą. Nadzorca chrześcijański ma być „umiarkowany w przyzwyczajeniach”. Ale nie tylko on jeden w zborze powinien tak postępować. Apostoł Paweł dodał: „Niewiasty podobnie powinny (...) znać umiar w przyzwyczajeniach.” (1 Tym. 3:2, 11, NW) A do Tytusa apostoł ten napisał: „Niech starcy znają umiar w przyzwyczajeniach.” (Tytusa 2:2, NW) Zatem umiar i dobre przyzwyczajenia są dla chrześcijan koniecznością! Pracuj nad tym, żeby być „umiarkowany w przyzwyczajeniach” i upewnij się, czy wszystkie twe nawyki są właściwe. To pomoże ci lepiej panować nad sobą.

¹³ Ale uwaga! Twoją równowagę potrafią zakłócić inni ludzie. Może w tej chwili masz pożyteczne, chrześcijańskie zwyczaje, lecz spójrz na swe otoczenie. „Złe towarzystwo psuje pożyteczne zwyczaje.” (1 Kor. 15:33, NW) Nieodpowiednie towarzystwo może cię wyprowadzić ze społeczności chrześcijańskiej i spowodować, że zaczniesz miłować ten świat. Nigdy nie dopuść do tego, gdyż „świat przemija wraz z pożądliwością swoją”. Przy doborze przyjaciół ze wszech sił stosuj wewnętrzną dyscyplinę. — 1 Jana 2:15-17.

14. Jak powinieneś się odnosić do swego otoczenia, jeśli chcesz coraz lepiej panować nad sobą?

¹⁴ A jak zamierzasz traktować tych, wśród których postanowiłeś się obracać? Jeżeli pragniesz rozwijać panowanie nad sobą, to w obcowaniu z nimi musisz okazywać wyrozumiałość, wczuwając się czasem w ich położenie. (Mat. 7:12) Wątpliwości rozstrzygaj na korzyść innych. Będzie to o wiele lepsze niż przypuszczanie, że czyjeś przeoczenie, na przykład niezwrócenie na ciebie uwagi przy pewnej sposobności, było rozmyślnym afrontem. Zachowaj pogląd zrównoważony. Daj dowód opanowania i okaż wnikliwość. Przyczyni się to do twego dobra. Zapamiętaj sobie: „Kto w sprawie okazuje wnikliwość, znajdzie dobro; a szczęśliwy jest ten, kto pokłada ufność w Jehowie.” — Prz. 16:20, NW.

15. Jak należy się ustosunkować do karności?

¹⁵ Jeżeli jako chrześcijanin chcesz dalej rozwijać panowanie nad sobą, przyjmuj pokornie upomnienia. Skarcenie może dojść do twej świadomości przy czytaniu Biblii i innych publikacji chrześcijańskich, skoro w trakcie czytania starasz się wyłowić wskazówki, które powinny być zastosowane w twym życiu. Możesz je też otrzymać za pośrednictwem jakiegoś chrześcijańskiego nadzorcy, który i kolei sam przyjmuje skarcenie dostosowane do jego potrzeb. Dlaczego miałbyś odrzucać takie lub inne biblijne czy chrześcijańskie napomnienie? Przecież wszystkie one pochodzą w końcu od Boga, „bo kogo Pan miłuje, tego karci”. (Hebr. 12:6, Kow) Ale rozważywszy już sposoby nabycia cennej perły, jaką jest panowanie nad sobą, oceńmy jej wartość praktyczną.

PANUJ NAD SWYM NASTROJEM, JĘZYKIEM I MYŚLAMI

16. (a) Do czego można przyrównać człowieka nie panującego nad swym nastrojem? (b) Czyje usposobienie jest godne uwagi?

¹⁶ W starożytności miasto nie otoczone murem albo miasto, w którego murach nieprzyjaciele uczynili wyłom, było w gruncie rzeczy bezbronne. Tak samo rzecz się ma z człowiekiem, który nie potrafi zapanować nad swym nastrojem. W księdze Przypowieści 25:28 powiedziano: „Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jak miasto rozwalone, bez muru.” Człowiekowi takiemu brak dobrego zrównoważenia. Brak mu także rozwagi, gdyż ta sama księga Przypowieści (zwana też księgą Przysłów) 19:11 stwierdza: „Rozwagą człowieka — panować nad gniewem.” (BT) Człowiek ów powinien wspomnieć na Chrystusa, który powiedział o sobie: „Jestem łagodny i pokorny sercem.” Jezus oświadczył ponadto, że pokorni są szczęśliwi. (Mat. 11:29; 5:5, BT) Kiedy więc czujesz, że lada chwila możesz wybuchnąć gniewem, zastanów się nad jego słowami i pójdź za jego przykładem. — Hebr. 12:1-3.

17. Czy ludzie niedoskonali mogą panować nad swym nastrojem? Poprzyj tę odpowiedź przykładem.

¹⁷ Pomyślisz może jednak, że Jezusowi, człowiekowi przecież doskonałemu, było stosunkowo łatwo panować nad swym duchem, podczas gdy z niedoskonałymi ludźmi sprawa przedstawia się zupełnie inaczej. Ale czy naprawdę? Abraham i Lot byli tylko niedoskonałymi, a jednak prawymi ludźmi. (1 Mojż. 15:6; 2 Piotra 2:7) Cóż uczynili, kiedy pomiędzy ich pasterzami zaczęło dochodzić do kłótni? „Rzekł tedy Abram do Lota: Niech proszę nie będzie swaru między mną i między tobą, także między pasterzami moimi i między pasterzami twoimi, ponieważeśmy bracia.” Rozeszli się, lecz pozostali w dobrych stosunkach, mając się za „braci”. (1 Mojż. 13:5-12) A czy chrześcijanie nie są duchowymi braćmi? Z całą pewnością! Dlatego również nie powinni rozwiązywać jakichkolwiek nieporozumień w złości, lecz będąc całkowicie opanowani. Jakże niechrześcijańskie byłoby odmienne zachowanie!

18. Kogo chrześcijanie powinni, a kogo nie powinni sobie brać za wzór, jeśli chodzi o działanie pod wpływem nastrojów?

¹⁸ Być może przypominasz sobie dwóch cielesnych braci, synów Jakuba, którzy zaprzepaścili lepsze błogosławieństwo, ponieważ byli ludźmi gwałtownymi, łatwo ulegającymi porywom gniewu. Leżąc już na łożu śmierci i błogosławiąc swoim synom, Jakub powiedział o nich: „Symeon i Lewi, bracia, narzędziami gwałtu były ich miecze. Do ich zmowy się nie przyłączę (...). Przeklęty ten ich gniew, gdyż był gwałtowny, i ich zawziętość, gdyż była okrucieństwem! Rozproszę ich więc w Jakubie, i rozdrobnię ich w Izraelu.” (1 Mojż. [Rodz.] 49:5-7, BT) Ci nieopanowani synowie Jakuba działali pochopnie, w złości. Brakowało im dyscypliny wewnętrznej, podczas gdy Abraham i Lot umieli nad sobą zapanować. Chrześcijanie oczywiście powinni unikać postępowania Symeona i Lewiego, natomiast iść za przykładem Abrahama i Lota.

19. Do czego doprowadza usposobienie niepohamowane? Jakiej rady Pisma świętego należy więc przestrzegać?

¹⁹ Niepohamowane usposobienie burzy stosunki przyjacielskie z innymi, a to jest dowodem braku mądrości. „Wszystkiego ducha swego wywiera głupi,” powiadają Przypowieści 29:11, „ale mądry na dalszy czas go zawściąga.” Trafnie wypowiedział się w tej sprawie również starożytny Zbieracz: „Lepszy jest człowiek cierpliwego ducha, niż ducha wyniosłego. Nie bądź porywczy w duchu twym do gniewu; bo gniew w zanadrzu głupich odpoczywa.” (Kazn. 7:8, 9) Mądrości nie dostaje temu, kto myśli tylko o sobie. Nadto „porywczy człowiek dopuszcza się głupstwa”. (Prz. 14:17) Dlatego nie brażaj się szybko. Wznieś się ponad mało ważne zadrażnienia. „Nie mów: Oddam złem. Oczekuj na Pana, a wybawi cię.” (Prz. 20:22) Szukaj sposobu, aby zażegnać nawet cudzy gniew, pamiętając, że „odpowiedź łagodna uśmierza gniew; ale słowa przykre wzruszają popędliwość”. (Prz. 15:1) Również wtedy, gdy ktoś ciebie boleśnie dotknie, postaraj się szybko naprawić sytuację. Weź sobie do serca słowa apostoła Pawła: „Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym.” — Efez. 4:26; Mat. 5:23, 24

20. Co apostoł Jan powiedział o człowieku, który nienawidzi swego brata? Jak więc powinni postępować chrześcijanie?

²⁰ Chrześcijanie nie mogą sobie pozwalać na utratę panowania nad sobą i popadanie w złość, na okazywanie nienawiści zamiast miłości, ani na chowanie takiej wrogości w głębi serca. (Prz. 26:24-26) Gdyby w ten sposób postępowali, byliby w ciemności. Apostoł Jan napisał: „Kto miłuje brata swego, w światłości mieszka i nie ma w nim zgorszenia. Kto zaś nienawidzi brata swego, w ciemności jest i w ciemności chodzi, i nie wie, dokąd idzie, gdyż ciemność zaślepiła oczy jego.” (1 Jana 2:9-11) Bez względu na to, gdzie jesteś albo w jakich warunkach, pozostań opanowany. Na przykład w domu nie bądź szorstkim mężem, gderliwą żoną, ani grymaśnym, nadąsanym dzieckiem. (Kol. 3:18-20) Nieopanowane nastroje wywołują gniew i rozgoryczenie. Kto natomiast — zamiast być przykrym w obejściu — jest uprzejmy, kto zamiast krytykować, okazuje wyrozumiałość i jest łagodnie usposobiony, a nie rozdrażniony, ten w tej mierze zdobędzie uznanie w niebie.

21, 22. Na jakie biblijne rady należy zwrócić uwagę, chcąc panować nad językiem?

²¹ Rzecz jasna, że chcąc panować nad swym nastrojem, musisz zapanować nad językiem. Uczeń Jakub napisał: „Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak, bracia moi, być nie powinno. Czy źródło wydaje z tego samego otworu wodę słodką i gorzką? Czy drzewo figowe, bracia moi, może rodzić oliwki, albo winna latorośl figi? Tak też słony zdrój nie może wydać słodkiej wody.” (Jak. 3:10-12) Jakub mówi tu wyraźnie o języku, a wniosek, jaki można wyciągnąć z tych słów, jest oczywisty: Chrześcijanie muszą swój język okiełznać.

²² W życiu chrześcijanina nie ma miejsca na mowę plugawą, plotkowanie ani obmowy. „Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych,” napisał apostoł Paweł w Liście do Efezjan, „ale tylko dobre, które może budować, gdy zajdzie potrzeba, aby przyniosło błogosławieństwo tym, którzy go słuchają. (...) Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością. (Efez. 4:29-31) Wystrzegaj się nieczystej mowy. Czuwaj też nad tym, co mówisz o innych. (Ps. 15:1-3) Nie rozpowszechniaj, ani nawet nie wysłuchuj plotek. Kiedy jakieś historie są powtarzane, często dochodzi do ich wyolbrzymienia. Plotka może w ten sposób przerodzić się w obmowę, a w sprawie obmowy powiedziano Izraelitom: „Nie będziesz chodził jako obmówca między ludem twoim.” (3 Mojż. 19:16) Zważaj na swoje słowa. Pod tym względem i pod każdym innym panuj nad swym językiem.

23. Jak chrześcijanie mogą zapanować nad swymi myślami? Jakich myśli należy unikać?

²³ Ale jeśli chcesz wystrzegać się plotkowania, oszczerstw i mowy plugawej, musisz zapanować nad swymi myślami. Jeżeli przyjdzie ci do głowy coś niestosownego lub nieczystego, musisz się wziąć w karby. Skieruj uwagę na inne myśli, zastanów się nad tym, co sprawiedliwe, czyste, miłe, o czym się dobrze mówi, co prawe i godne pochwały. (Filip. 4:8, 9) Módl się do Jehowy o lepsze panowanie nad sobą. Oznacza to również unikanie materialistycznego sposobu myślenia i zadręczania się niepotrzebnymi troskami. Przecież Jezus powiedział, że „nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie”. (Łuk. 12:15) Po cóż więc się niepokoić? Jehowa zna nasze potrzeby w zakresie jedzenia, picia czy ubioru. Chrystus słusznie oświadczył: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane.” (Mat. 6:25-34) Co za dobra rada! Pójdź za nią, przejawiając panowanie nad sobą, a będziesz naprawdę szczęśliwy.

PANUJ NAD SOBĄ W JEDZENIU, PICIU I KORZYSTANIU Z ROZRYWEK

24. (a) Jakie skutki może wywołać jedzenie, chociaż nie dochodzi do wyraźnego obżarstwa? (b) Co może wyniknąć z braku opanowania w piciu napojów alkoholowych?

²⁴ Z jednej strony nie powinniśmy być przesadnie zainteresowani zdobywaniem jadła i napoju, a z drugiej strony skoro już te dary posiądziemy, powinniśmy dalej przejawiać opanowanie. Księga Przypowieści 23:20, 21 ostrzega: „Nie bywaj między pijanicami wina ani między żarłokami mięsa; bo pijanica i żarłok zubożeje, a ospały w łatach chodzić będzie.” Oczywiście nie chodzi tu wyłącznie o wyraźne, prawdziwe obżarstwo. Nawet zwykłe przejadanie się może prowadzić do ospałej, nieowocnej działalności kaznodziejskiej oraz do senności na zgromadzeniach chrześcijańskich. Zatem przejawiaj umiar w jedzeniu. A ze wszystkich sił unikaj pijaństwa. Opilstwo poniża człowieka. Co więcej, chrześcijanin, który się upija, może się dla innych stać przyczyną zgorszenia i przynosi ujmę całej społeczności ludu Jehowy. Pijaństwo łatwo może całkowicie zrujnować człowiekowi życie, ponieważ nałogowy i zatwardziały pijak musi być wykluczony ze zboru chrześcijańskiego. Niewątpliwie drogo płaci wtedy za brak opanowania! — 1 Kor. 6:9, 10.

25. O czym chrześcijanin powinien pamiętać przy szukaniu i zażywaniu odprężenia?

²⁵ Jeżeli chrześcijanin chce się podobać Bogu, nie może zapominać o panowaniu nad sobą, nawet gdy odpoczywa. Kiedy ma czas na odprężenie, musi i w tym zachowywać umiar. Sport, na przykład, powinien być utrzymany na właściwym dla niego miejscu. „Ćwiczenie cielesne przynosi niewielki pożytek,” pisał apostoł Paweł, „pobożność natomiast do wszystkiego jest przydatna, ponieważ ma obietnicę żywota teraźniejszego i przyszłego.” (1 Tym. 4:8) Prawdziwy chrześcijanin w poszukiwaniu odprężenia nie będzie się poddawał niedoskonałym skłonnościom upadłego ciała, ale będzie wybierał taki rodzaj zabawy czy rozrywki, który by miał na niego wpływ budujący. Ponadto, będzie się również kierował rozsądkiem, nie przeznaczając na to późnych godzin, ponieważ może to przynieść szkodę jego zdrowiu i obniżyć skuteczność w służbie. Dlatego na przykład w sobotę wieczór pójdzie do łóżka wcześnie, aby w niedzielę rano wyruszyć do służby kaznodziejskiej rześki i wypoczęty. Po cóż bez zastanowienia trwonić energię w poszukiwaniu rozrywki, tylko po to, by przez brak opanowania udaremnić jej cel? Postępuj mądrze. Znaj umiar, przejawiaj panowanie nad sobą także na tym odcinku.

26. Dlaczego panowanie nad sobą jest warte wszelkich wysiłków, włożonych w zdobycie i przejawianie go?

²⁶ Zatem jest rzeczą oczywistą, że jak wybornej, naturalnej perły, tak i panowania nad sobą nie można osiągnąć ani dalej rozwinąć bez rzetelnych wysiłków. Zasługuje ono jednak na każdy wysiłek, jaki byś przedsięwziął, aby je pozyskać i przejawiać. Pomyśl tylko, jaka to cenna i ważna zaleta. Rozwijając i przejawiając w tych ostatecznych dniach dyscyplinę wewnętrzną, będziesz się podobał Jehowie. A jeśli zostaniesz Jemu wierny, będziesz szczęśliwym odbiorcą Jego błogosławieństw już obecnie, a tym bardziej w obiecanym przez Niego nowym porządku rzeczy. (2 Piotra 3:11-13) Dzisiaj, kiedy jest tak dużo pracy w dziele wychwalania Jehowy i ogłaszania dobrej nowiny o Królestwie, panowanie nad sobą naprawdę ma żywotne znaczenie dla twego chrześcijańskiego postępu.

[Przypisy]