Pytania czytelników
● Od czasu do czasu Towarzystwo otrzymuje listy z zapytaniami, czy pewne wyjątkowe okoliczności mogą chrześcijanina zwolnić od obowiązku mówienia prawdy. Odpowiedź jest taka:
Słowo Boże nakazuje: „Mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim.” (Efez. 4:25) Jednakże nakaz ten nie znaczy, jakobyśmy każdemu, kto nas pyta, mieli mówić wszystko, co tylko by chciał wiedzieć. Musimy powiedzieć prawdę temu, kto ma prawo ją znać, natomiast jeśli ktoś nie jest do tego uprawniony, to możemy odpowiedzieć wymijająco. Nie potrzebujemy przy tym wypowiadać kłamstwa.
Tak więc na przykład do karty służby głosiciela siostra powinna podać swój wiek zgodnie z prawdą, aby można było zapisać tam poprawne dane, gdyż to nie wykracza poza obręb prawa do posiadania takich wiadomości. Obawa przed tym jest objawem próżności i niedojrzałości. Nie można też uchylać się od ścisłego poinformowania o tym przewidywanego współmałżonka, jeśli ten uważa tę rzecz za tak ważną, żeby się o nią zapytać. On również ma prawo o tym wiedzieć. Zatem od okoliczności zależy, czy można na temat swego wieku wypowiedzieć się wymijająco, czy nie.
Ta sama zasada znajduje zastosowanie w wypadku pacjenta, cierpiącego na jakąś nieuleczalną chorobę. On ma prawo znać wynik badania lekarskiego i wiedzieć, na co się zanosi w jego życiu. Nie należy odnawiać mu wiadomości tak ważnej dla niego — przecież jakże cenne stają się dla niego dni właśnie dlatego, że pozostaje ich tylko jeszcze niewiele. Oszukiwanie go nie wzbudza w nim zaufania, nie prowadzi do lepszego wzajemnego zrozumienia i miłości, a tego, kto go tak zwodzi, będą wciąż dręczyć wyrzuty sumienia. Jeżeli chory jest oddany Jehowie, to na pewno rozumie, że jego dni są w rękach Boga i dlatego nie ogarnie go paniczny strach przed śmiercią, lecz wzmocni się nadzieją zmartwychwstania. Niejedni z tych, którzy kierując się współczuciem nie udzielili w takim wypadku prawdziwej informacji, stwierdzili później, że było to współczucie chybione.
Trzeba się oczywiście postarać, żeby udzielić tej informacji we właściwym czasie i właściwy sposób, należy upatrzyć odpowiedni moment i uczynić to ze współczuciem, lecz bez niestosownego rozczulenia. Słuszna może się okazać uwaga, że pomimo takiej prognozy nie potrzeba tracić otuchy, gdyż dzisiejsza wiedza medyczna nie jest przecież nieomylna. Miłość, rozwaga i opanowanie pomogą właściwie podjąć rozmowę, a wynikiem może być jeszcze znacznie silniejsze przywiązanie niż poprzednio. Przy tej okazji można też wspomnieć o nadziei zmartwychwstania, o błogosławieństwach, którymi się już teraz cieszą członkowie Społeczeństwa Nowego Świata, i o tych, które jeszcze leżą w przyszłości.
Jak ustosunkować się do mówienia prawdy o swej przeszłości wobec przewidywanego współmałżonka, jeśli na przykład okres przed staniem się świadkiem Jehowy wypada niekorzystnie? Skoro ten temat sam się wyłoni i ktoś zostanie o to zapytany, będzie i tutaj obowiązywać reguła mówienia prawdy, gdyż druga strona ma prawo ją poznać. Kiedy się nie jest zapytanym, można postąpić według swego uznania i sumienia. Jednakże gdy się wydaje, że drugi do takich faktów przywiązałby znaczną wagę, a nie pyta po prostu dlatego, że mu one w ogóle nie przychodzą na myśl, wtedy należy je opowiedzieć z własnej woli, w nadziei, że miłość i wyrozumiałość zakryje wszystko. Jeżeliby z tego miało wyniknąć rozczarowanie, to z pewnością jest o wiele lepiej, żeby się to stało jeszcze przed, a nie po zawarciu związku małżeńskiego. Tutaj znalazłaby zastosowanie znana zasada, podana przez Jezusa: „Wszystko tedy, co byście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie; taki bowiem jest Zakon i Prorocy.” — Mat. 7:12, NT.
Istnieje wszakże wyjątek, o którym chrześcijanin musi stale pamiętać. Jest bowiem żołnierzem Chrystusa i toczy teokratyczny bój, a wobec wrogów Bożych musi stosować wzmożoną ostrożność. Dlatego Pismo Święte wskazuje, że dla ochrony spraw Bożych jest rzeczą właściwą i konieczną zakrywać prawdę przed Jego nieprzyjaciółmi. Biblijnym przykładem tego jest nierządnica Rahab, która na podstawie swej wiary w Boga Jehowę ukryła zwiadowców izraelskich. Ukryła ich zarówno czynem, jak i mową. Z tego, że uczeń Jakub zaleca taką wiarę, wynika, iż jej postępowanie spotkało się z uznaniem Jehowy. — Joz. 2:4, 5; Jak. 2:25.
W Strażnicy pod tytułem „Ostrożni jak węże wśród wilków” wyjaśniono, że takie zachowanie się podpada pod określenie „strategia” i jest zgodne z radą Jezusa, że będąc wśród wilków musimy być „ostrożni jak węże”. Gdyby okoliczności wymagały od chrześcijanina, żeby wystąpił w roli świadka, i gdyby złożył przyrzeczenie co do mówienia prawdy, wówczas — jeśli w ogóle przemówi — musi zeznawać prawdę. Jeżeli będzie miał do wyborni albo mówić i zdradzić swych braci, albo nie wypowiadać się i być skazanym za odmówienie zeznań, to dojrzały chrześcijanin nad własne dobro postawi dobro swoich braci, pamiętając na słowa Jezusa: „Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak kiedy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich.” — Mat. 10:16, NW; Jana 15:13, NT.
● W Daniela 10:13 wspomniano, że Michał jest ‚jednym z przedniejszych książąt’. Czy mamy z tego wnioskować, że w niebie są jeszcze inni przedniejsi książęta oprócz Michała?
Tak; w niebie znajduje się jeszcze jeden Naczelny Książę, sam Jehowa Bóg. O nim to powiedziano w Daniela 8:25, że jest ‚książęciem książąt’. Zobacz też w książce „Bądź wola twoja na ziemi”, strony 204, 205.
Jednak chociaż Jehowa jest jedynym poza Michałem z „przedniejszych książąt” w niebie, to Szatan Diabeł również ma swych przedniejszych książąt, którzy obecnie znajdują się w sąsiedztwie ziemi, gdyż zostali wraz z Szatanem zrzuceni na ziemię przy końcu wojny w niebie, którą opisuje 12 rozdział Objawienia. Ta sprawa jest też wyjaśniona w dotychczas u nas jeszcze nie wydanej książce „Nowe niebiosa i nowa ziemia”.