Potrzeba rozsądku i zrozumienia dla drugich
1 W Liście do Tytusa 3:2 apostoł Paweł zachęca nas, żebyśmy byli „ustępliwi, okazujący wszelką łagodność wszystkim ludziom”. Dotyczy to zarówno zachowania wobec przedstawicieli władzy, bo w zasadzie o tym mówi Paweł w liście, jak i rozmów z ludźmi, którym dajemy świadectwo. Ustępliwość przejawia się umiejętnością rozsądnego dostosowywania się do każdej sytuacji bez jakiejkolwiek sztywności czy surowości.
2 Być rozsądnym i ustępliwym wcale nie jest równoznaczne z wdawaniem się w kompromisy co do samej prawdy ani też nie oznacza nie podejmowania żadnych wysiłków w celu odparcia zarzutów. Wprost przeciwnie, zawsze staramy się zręcznie i umiejętnie zbić zarzuty, jak dalece to jest możliwe, unikając przy tym nalegania na domownika, żeby nas wysłuchał, gdy twierdzi, że zna nasze dzieło lub gdy wprost dziękuje i nie życzy sobie dalszej rozmowy na ten temat. — Joz. 24:15.
3 Gdy ktoś mówi, że jest zajęty, można powiedzieć: „Chcieliśmy tylko zachęcić panią do zwrócenia uwagi na Pismo święte i na to, co ono mówi o naszych czasach. Chętnie możemy pozostawić pani do przeczytania tę oto ewangelię, fragment Pisma świętego, który mogłaby pani przeczytać sobie w wolnej chwili”. Jeśli przyjmie ewangelię, można zapytać: „Kiedy można by panią jeszcze odwiedzić i porozmawiać krótko na ten temat?” Co osiągamy w ten sposób? Przede wszystkim krótko przedstawiliśmy cel naszej wizyty, a ponadto daliśmy dowód, że bierzemy pod uwagę słowa naszego rozmówcy. Gdyby nawet nie udało nam się zdziałać nic więcej, to takim okazaniem względów możemy pozostawić dobre wrażenie, co też jest bardzo ważne. Nasz rozmówca może się wtedy zgodzić na ponowne odwiedzenie go lub może się okazać bardziej skłonny do wysłuchania dobrej nowiny, gdy następnym razem odwiedzi go ktoś z naszych braci. Twoja gotowość do ustąpienia obecnie może wydać plon w przyszłości.
4 Przypuśćmy, że ktoś jest naprawdę zajęty. Oczywiście moglibyśmy uprzejmie zaproponować, żeby zechciał poświęcić chwilę czasu na wysłuchanie nas i on może się na to zgodzić. Ale czy byłoby rzeczą rozsądną nie ustąpić, gdy ktoś prosi, żeby w tej chwili uznać go za wytłumaczonego? Wiemy, że my sami nie bylibyśmy zachwyceni, gdyby ktoś przyszedł do nas akurat wtedy, kiedy jesteśmy bardzo zajęci, przygotowując się do wyjścia na zebranie zborowe, i gdyby usilnie nalegał, że chce koniecznie porozmawiać z nami o swej religii. Czy byłbyś uprzejmy wobec kogoś, kto nie chciałby uwzględnić twoich warunków? A co by było, gdybyś się zgodził na krótką rozmowę, a on przeciągałby swoją wizytę?
5 Coraz częściej spotykamy w pracy od drzwi do drzwi ludzi, którzy już kiedyś zetknęli się ze świadkami Jehowy i którzy po prostu nie chcą z nami rozmawiać. W takim wypadku zrobimy dobrze, gdy będziemy pamiętać o słowach zapisanych w Mateusza 10:13. A jeżeli jesteśmy uprzejmi i okazujemy względy drugim, to nawet gdyby nasz rozmówca był nieuprzejmy, może go to odtąd lepiej usposobić do dzieła świadków Jehowy. Byłoby to piękne osiągnięcie, które mogłoby utorować drogę świadectwu wygłoszonemu kiedy indziej.
6 Z pewnością nie jest nam przyjemnie, gdy ktoś nas „wypycha” za drzwi lub trzaska nam drzwiami przed nosem, nie licząc się wcale z naszymi uczuciami. Dlatego dobrze jest, byśmy ze swej strony byli rozsądni i nie nalegali na drugich, żeby od razu przyjmowali nasze poglądy. Jeżeli przedstawimy sprawę jak najjaśniej i najprościej, jeżeli zawsze będziemy mieć na uwadze właściwe metody nauczania i jeżeli umiejętnie zastosujemy odpowiedni wstęp, to możemy być pewni, że osobom o usposobieniu owiec dużo łatwiej będzie zrozumieć prawdę i przychylnie zareagować na dobrą nowinę o Królestwie Bożym.