SYGNAŁ

Hebrajskie słowo nes najprawdopodobniej odnosi się do słupa lub pala ustawionego na jakimś podwyższeniu; występuje zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym. Nie oznacza więc sygnału, którym przekazywano wiadomości, np. „sygnału unoszącym się dymem” (Sdz 20:38, 40) ani „sygnału ogniowego” (Jer 6:1); w odniesieniu do takich sygnałów używano innych słów hebrajskich. Omawiany słup mógł natomiast oznaczać miejsce, przy którym mieli się zebrać ludzie lub wojska (Iz 5:26; 13:2; 18:3; 30:17; 31:9; Jer 4:6, 21; 50:2; 51:12, 27; por. Ps 60:4, przyp. w NW). Oto przykład: Izraelici kiedyś narzekali na mannę i brak wody, za co Jehowa ich ukarał, posyłając pomiędzy nich jadowite węże. Gdy okazali skruchę, polecił Mojżeszowi zrobić wizerunek węża i zawiesić go na słupie sygnałowym (nes). „Mojżesz niezwłocznie wykonał miedzianego węża i umieścił go na słupie sygnałowym; a jeśli wąż kogoś ukąsił, ten zaś utkwił wzrok w miedzianym wężu, to pozostawał przy życiu” (Lb 21:5-9). Ów słup sygnałowy najwyraźniej stał w ustalonym miejscu, niewątpliwie na podwyższeniu, żeby Izraelici pokąsani przez węże mogli go widzieć.

Podobnie w 537 r. p.n.e. Jerozolima, o której przepowiedziano, że zostanie odbudowana, stała się „sygnałem” wzywającym ostatek Żydów rozproszonych po różnych krajach, by powrócili do tego spustoszonego miasta i odbudowali świątynię (Iz 11:11, 12; por. 49:22; 62:10, 11). Jednakże proroctwo to nie dotyczy wyłącznie VI w. p.n.e. W Izajasza 11:10 napisano: „I w owym dniu korzeń Jessego będzie stał jako sygnał dla ludów”. Apostoł Paweł odniósł te słowa do Chrystusa Jezusa, który ma rządzić narodami (Rz 15:8, 12). Ponadto sam Jezus mówił o sobie jako o ‛korzeniu Dawida’, syna Jessego (Obj 22:16). A zatem „sygnałem” tym jest Chrystus Jezus jako Król ustanowiony na niebiańskiej górze Syjon (por. Heb 12:22; Obj 14:1).