BÓSTWO SZCZĘŚCIA, BÓSTWO PRZEZNACZENIA

Odstępczy Żydzi w czasach Izajasza wielbili „bóstwo szczęścia” (hebr. gad) i „bóstwo przeznaczenia” (hebr. mení). Czciciele tych bożków zastawiali przed nimi stół z potrawami i napojami. Jehowa zapowiedział takim ludziom, że przeznaczy ich pod miecz (Iz 65:11, 12).

Asyryjczycy i Babilończycy często przygotowywali posiłki dla swych bogów. Mieszkańcy Charanu składali śluby „panu szczęścia” i liczyli, że je przyjmie. W komentarzu do Izajasza 65:11 Hieronim napisał, że „we wszystkich miastach, a zwłaszcza w Egipcie i w Aleksandrii, bałwochwalcy kultywowali prastary zwyczaj i ostatniego dnia ostatniego miesiąca roku stawiali na stole najrozmaitsze potrawy oraz kielich zmieszanego słodkiego wina, aby zapewnić pomyślność zbiorom w mijającym roku oraz urodzaj w nadchodzącym” (Corpus Christianorum, Series Latina, LXXIII A, S. Hieronymi presbyteri opera, Pars 1, 2A, Turnhout 1963, s. 754).