Jak usługują nam chrześcijańscy pasterze

W WIELU miejscach na ziemi można się przypatrzyć, jak pasterze troszczą się o trzodę. Prowadzą swe owce, chronią je i zaspokajają ich potrzeby. Interesuje to chrześcijańskich starszych, ponieważ w zakres ich działalności wchodzi praca pasterska. Właśnie na nich spoczywa obowiązek ‛pasienia zboru Boga i zważania na całą trzodę’ (Dzieje 20:28).

Jeżeli należysz do zboru chrześcijańskiego, to jaką korzyść możesz odnieść z usługiwania tych duchowych pasterzy? Jak powinieneś reagować na ich wysiłki podejmowane dla twojego dobra? Dlaczego zbór potrzebuje ich pomocy?

Przed czym nas chronią?

W starożytności lwy i inne dzikie zwierzęta polowały na pojedyncze owce, co było zagrożeniem dla trzody. Pasterze musieli zapewnić jej ochronę (1 Samuela 17:34, 35). Szatan Diabeł „krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). Toczy zaciekłą walkę z całą ziemską organizacją Jehowy, jak również z każdym sługą Bożym z osobna. Do czego zmierza? Chce zniechęcić lud Jehowy, a nawet odciągnąć go od ‛przestrzegania przykazań Bożych i obstawania przy świadczeniu o Jezusie’ (Objawienie 12:17).

Jehowa oskarżył pasterzy sprawujących władzę w starożytnym Izraelu o zaniedbywanie Jego owiec, gdyż pozwolili, by stały się „żerem dla wszelkiego zwierzęcia polnego” (Ezechiela 34:8). Jednakże chrześcijańscy starsi z całego serca pragną chronić osoby należące do zboru, by żadna nie odpadła wskutek jakiegoś zaniedbania ani wskutek wpływu Szatana, świata czy odstępczych „wilków” (Dzieje 20:29, 30). Jak ci pasterze pomagają wszystkim członkom trzody zachować czujność i trzeźwą rozwagę? Na przykład wygłaszają w Sali Królestwa dobrze przygotowane wykłady biblijne. Prowadzą też zachęcające i budujące rozmowy przed zebraniami i po ich zakończeniu. Ponadto skutecznie niosą pomoc, osobiście odwiedzając „owce” w ich domach (porównaj Psalm 95:7). Ale na czym polega taka wizyta pasterska? Jak powinna wyglądać? I komu się ją składa?

Na czym polega wizyta pasterska?

Nie jest to zwykła wizyta towarzyska, podczas której rozmawia się o błahostkach. Pewien starszy zauważył: „Większość głosicieli bardzo się cieszy, gdy odczytuje się jakiś werset lub przypomina postać biblijną. Oczywiście nie chodzi o to, by starszy wygłaszał monolog. Odwiedzani głosiciele zazwyczaj chętnie się dzielą swoimi przemyśleniami na temat Biblii, umacniając w ten sposób swą wiarę. Starszy może wziąć ze sobą Strażnicę lub Przebudźcie się!, aby omówić jakiś budujący artykuł. Chyba właśnie taka dyskusja o sprawach duchowych odróżnia wizytę pasterską od towarzyskiej”.

Inny doświadczony nadzorca powiedział: „Zanim starszy uda się do kogoś z wizytą pasterską, powinien poświęcić trochę czasu na zastanowienie się nad potrzebami tej osoby. Co mogłoby ją zbudować? Podczas takiej wizyty nie może zabraknąć szczerych pochwał, gdyż dodają one sił do trwania”. A zatem wizyta pasterska to coś więcej niż tylko przyjacielskie odwiedziny, które mógłby złożyć każdy członek zboru.

Dlaczego starsi nas odwiedzają?

Kiedy starszy odwiedza współwyznawców, jest przygotowany do udzielenia zachęt i umocnienia ich wiary (Rzymian 1:11). Jak więc reagujesz, gdy jeden lub dwóch starszych zamierza ci złożyć wizytę? Pewien nadzorca podróżujący zaznaczył: „Jeżeli wizyty pasterskie składa się tylko wówczas, gdy coś jest nie w porządku, to zapowiedziane odwiedziny nieraz nasuwają pytanie: ‚Co ja przeskrobałem?’” Życzliwi duchowi pasterze biorą wzór z Jehowy, który troszczył się o psalmistę i ‛pokrzepiał jego duszę’ zawsze, a zwłaszcza w sytuacjach trudnych i stresujących (Psalm 23:1-4).

Wizyta pasterska ma służyć ‛budowaniu, a nie burzeniu’ (2 Koryntian 13:10). Dla odwiedzanej osoby prawdziwą zachętą będą słowa uznania za jej wytrwałość, gorliwość i lojalną służbę. Pewien starszy zauważył: „Podczas wizyty pasterskiej nie jest dobrze sprawiać wrażenia, że się przyszło po to, by ujawniać i omawiać problemy. Oczywiście sam głosiciel może być skłonny wspomnieć o swych kłopotach. A jeśli owca potyka się lub odosabnia od reszty trzody, starszy powinien udzielić jej pomocy”.

Niewątpliwie chrześcijańscy pasterze otoczą szczególną troską osoby, które opisano następującymi słowami: „Będę szukał zaginionych, rozproszone sprowadzę z powrotem, zranione opatrzę, chore wzmocnię” (Ezechiela 34:16). Być może którąś owcę rzeczywiście należy odszukać, przyprowadzić, opatrzyć i wzmocnić. Pasterze w starożytnym Izraelu zaniedbali te obowiązki. Aby się z nich wywiązać, trzeba się zbliżyć do owcy i zająć jej potrzebami. W gruncie rzeczy tak właśnie powinna wyglądać każda wizyta pasterska.

Zdrowe owce potrzebują opieki

Czy zatem powinniśmy wnioskować, że współcześni duchowi pasterze nie muszą poświęcać specjalnej uwagi zdrowym owcom? Kiedy coś złego przydarzy się literalnej owcy, pasterz łatwiej może udzielić jej pomocy, jeśli cieszy się jej zaufaniem. W książce Alles für das Schaf. Handbuch für die artgerechte Haltung (Wszystko o owcach — podręcznik prawidłowej hodowli) nadmieniono, iż „owce z natury stronią od ludzi i nie zawsze łatwo jest pozyskać ich zaufanie”. Udzielono też praktycznych rad, jak można tego dokonać: „Regularnie rozmawiaj ze zwierzętami. Przywykną do twego głosu i poczują się bezpieczne. Często zachodź do owiec na pastwisko”.

Jeżeli więc pasterza i owce ma łączyć więź oparta na zaufaniu, potrzebne są osobiste kontakty. Zasada ta znajduje też potwierdzenie w zborze chrześcijańskim. Jeden starszy zauważył: „Kiedy nadzorca jest znany z tego, że regularnie odwiedza owce, łatwiej mu złożyć wizytę tej, która boryka się z problemami”. Dlatego duchowi pasterze mają troszczyć się o owce i karmić je nie tylko na Sali Królestwa. Jeśli to możliwe, powinni zapoznawać się z owcami przez składanie im wizyt pasterskich w domach. Pewien chrześcijanin wspomina, że gdy był nowo zamianowanym starszym, zatelefonował do niego nadzorca przewodniczący z prośbą, by odwiedził i pokrzepił brata, który właśnie stracił córkę w tragicznym wypadku samochodowym. Ów starszy przyznaje: „Czułem się okropnie, bo jeszcze nigdy nie byłem u tego brata i nawet nie wiedziałem, gdzie mieszka! Na szczęście dojrzały nadzorca zaproponował, że pójdzie tam ze mną”. Starsi rzeczywiście wspierają się wzajemnie podczas wizyt pasterskich.

Po wcześniejszym wspólnym przygotowaniu starszy może złożyć wizytę razem ze sługą pomocniczym, który ubiega się o „wspaniałą pracę” nadzorcy (1 Tymoteusza 3:1, 13). Słudzy pomocniczy niezwykle sobie cenią możliwość przyglądania się, jak starsi pomagają owcom podczas wizyt pasterskich. Taka współpraca zbliża starszych i sług pomocniczych do wszystkich członków zboru, co zacieśnia więź miłości i jedności chrześcijańskiej (Kolosan 3:14).

Rezerwowanie czasu na wizyty pasterskie

Kiedy w pewnym gronie starszych dokonywanie wizyt pasterskich pozostawiono prowadzącym zborowe studium książki, w kilku grupach w ciągu sześciu miesięcy odwiedzono wszystkich głosicieli, a w pozostałych — żadnego. Jeden nadzorca wyciągnął z tego następujący wniosek: „Wygląda na to, że niektórzy z własnej inicjatywy wykonują sporo pracy pasterskiej, a drudzy potrzebują zachęt współstarszych”. Dlatego niekiedy grona starszych podejmują starania, by w określonym czasie złożyć wizyty pasterskie wszystkim głosicielom.

Oczywiście zarówno starsi, jak i wszyscy inni głosiciele mogą odwiedzać współwyznawców, nie czekając na specjalne ustalenia. Pewien nadzorca przed dokonaniem wizyty pasterskiej telefonuje do danej osoby i mówi: „Odwiedzam co miesiąc jedną rodzinę. Czy w przyszłym miesiącu mógłbym wstąpić do was na jakąś godzinkę? Jaki termin by wam odpowiadał?”

Błogosławieństwa wynikające z wizyt pasterskich

W miarę nasilania się nacisku ze strony tego zdeprawowanego systemu pokrzepiające wizyty wyrozumiałych starszych są tym bardziej potrzebne. Jeżeli cała trzoda otrzymuje w ten sposób zachęty i pomoc, każda owca czuje się bezpiecznie i pewnie.

Bracia ze zboru, w którym pasterze regularnie odwiedzali wszystkich głosicieli Królestwa, donoszą: „Głosiciele bardzo polubili wizyty pasterskie. Nierzadko ktoś będący pod wrażeniem takiej budującej rozmowy podchodzi do starszego i pyta, kiedy znów go odwiedzi. Wizyty pasterskie ożywiły ducha zboru”. Inne doniesienia wskazują, że gdy pasterze usługują w taki życzliwy sposób, w zborze panuje większa miłość i jedność oraz serdeczna atmosfera. Jakież to błogosławieństwo!

Chrześcijańscy pasterze odwiedzają owce, mając na uwadze ich pomyślność duchową. Pragną zachęcać i umacniać współwyznawców. Jeżeli podczas wizyty wyjdzie na jaw poważny problem, wymagający udzielenia rady, najlepiej przełożyć rozmowę o tym na inny raz, zwłaszcza gdy starszemu towarzyszy sługa pomocniczy. Tak czy inaczej, stosownym zakończeniem wizyty pasterskiej jest modlitwa.

Czy któryś duchowy pasterz chciałby cię odwiedzić w najbliższym czasie? Z radością więc oczekuj jego zachęt. Przyjdzie, gdyż pragnie ci usługiwać i wzmacniać cię w postanowieniu trwania na drodze prowadzącej do życia wiecznego (Mateusza 7:13, 14).

[Ramka na stronie 26]

Sugestie w sprawie wizyt pasterskich

◻ Ustalenie terminu: Zazwyczaj dobrze jest konkretnie się umówić. Jeżeli nadzorca zamierza poruszyć jakiś poważny problem, należałoby wcześniej powiadomić o tym głosiciela.

◻ Przygotowanie: Bierz pod uwagę osobowość oraz sytuację danego głosiciela. Pomyśl, za co go szczerze pochwalić. Postaw sobie za cel, że udzielisz mu „daru duchowego”, który by go zachęcił i umocnił jego wiarę (Rzymian 1:11, 12).

◻ Kogo ze sobą zabrać: Innego starszego lub zdolnego sługę pomocniczego.

◻ Podczas wizyty: Powinieneś być odprężony, serdeczny, nastawiony pozytywnie i elastyczny. Zapytaj o członków rodziny, jak się miewają, i tak dalej. Uważnie słuchaj. Jeżeli wyjdzie na jaw poważny problem, najrozsądniej będzie umówić się na specjalną wizytę pasterską.

◻ Długość odwiedzin: Trzymaj się ustalonego czasu i pożegnaj gospodarza, gdy wizyta jeszcze go cieszy.

◻ Zakończenie wizyty: Stosowna i nader cenna jest modlitwa (Filipian 4:6, 7).

[Ilustracja na stronie 24]

Duchowi pasterze również zapewniają ochronę

[Ilustracje na stronie 26]

Wizyty pasterskie to wspaniałe okazje do udzielania duchowych zachęt