JUDY, LIST
Natchniony list zaliczany do Chrześcijańskich Pism Greckich, napisany przez Judę, który był bratem Jakuba, a więc najwyraźniej również przyrodnim bratem Jezusa Chrystusa (zob. JUDA 10). List został zaadresowany do „powołanych, którzy są umiłowani w związku z Bogiem, Ojcem, i zachowani dla Jezusa Chrystusa”, i najwidoczniej miał trafić do wszystkich chrześcijan (Judy 1).
W czasie, gdy Juda pisał swój list, sytuacja wyglądała bardzo poważnie. Pomiędzy chrześcijan wkradli się niemoralni, zezwierzęciali ludzie, którzy ‛obracali niezasłużoną życzliwość Boga w usprawiedliwienie rozpasania’. Dlatego Juda wbrew początkowemu zamiarowi nie napisał o wybawieniu, którego ‛się wspólnie trzymają’ chrześcijanie powołani do niebiańskiego Królestwa Bożego. Pod wpływem ducha Bożego udzielił natomiast współwyznawcom zachęt, by pomóc im oprzeć się demoralizującym wpływom w obrębie zboru. Zachęcił ich, by ‛podjęli ciężką walkę o wiarę’, dając odpór osobom prowadzącym się niemoralnie, trwając w czystym wielbieniu i szlachetnych uczynkach oraz „modląc się w duchu świętym” (Judy 3, 4, 19-23). Na przykładzie zbuntowanych aniołów, mieszkańców Sodomy i Gomory, Kaina, Balaama oraz Koracha dobitnie wykazał, iż przyszły sąd Jehowy nad bezbożnikami jest tak pewny, jak to, że tamtych niewiernych aniołów i niegodziwych ludzi dosięgła kara. Poza tym zdemaskował nikczemność tych, którzy próbowali skalać chrześcijan (Judy 5-16, 19).
Informacje zawarte tylko w Liście Judy. Choć List Judy jest bardzo krótki, zawiera pewne informacje, których nie ma nigdzie indziej w Biblii. Tylko tu czytamy o sporze archanioła Michała z Diabłem o ciało Mojżesza oraz o proroctwie wypowiedzianym setki lat wcześniej przez Henocha (Judy 9, 14, 15). Nie wiadomo, czy Juda otrzymał te informacje w bezpośrednim objawieniu, czy też przez godny zaufania przekaz (ustny lub pisemny). Gdyby w grę wchodziła ta druga ewentualność, wyjaśniałoby to podobną wzmiankę o tym proroctwie zawartą w apokryficznej Księdze Henocha (która jak się przypuszcza, powstała między II a I w. p.n.e.). Informacja zawarta w natchnionym liście i apokryficznej księdze mogła pochodzić ze wspólnego źródła.
Miejsce i czas spisania. Juda napisał swój list najprawdopodobniej w Palestynie, gdyż nie ma dowodów na to, że kiedykolwiek ją opuścił. Przybliżoną datę powstania listu można określić na podstawie jego treści. Juda nie wspomina ani o oblężeniu Jerozolimy przez Cestiusza Gallusa (66 n.e.), ani o zdobyciu tego miasta przez Rzymian pod wodzą Tytusa (70 n.e.), więc przypuszczalnie pisał przed 66 r. Gdyby do tego czasu spełniła się choć część proroctwa Jezusa o zburzeniu Jerozolimy (Łk 19:43, 44), Juda z pewnością wspomniałby o wykonaniu tego Bożego wyroku wśród innych ostrzegawczych przykładów. Poza tym Juda najwyraźniej zacytował wypowiedź z Listu 2 Piotra dotyczącą szyderców, którzy mieli się pojawić „w czasie ostatnim” (por. 2Pt 3:3 z Judy 18), toteż można wnioskować, iż napisał swój list później, czyli ok. 65 r.
Autentyczność. Autorzy wczesnych katalogów biblijnych (II-IV w. n.e.) uważali list spisany przez Judę za kanoniczny. Należeli do nich Klemens Aleksandryjski, Tertulian, Orygenes, Euzebiusz z Cezarei, Cyryl Jerozolimski, Atanazy, Epifaniusz, Grzegorz z Nazjanzu, Filaster, Hieronim i Augustyn. List ten wymieniono też w kanonie Muratoriego (ok. 170 n.e.).
[Ramka na stronie 1040]
GŁÓWNE MYŚLI LISTU JUDY
Zwięzłe, dobitne ostrzeżenie przed niegodziwcami, którzy wkradli się do zboru
List powstał prawdopodobnie ok. 65 r. n.e., przeszło 30 lat po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa
Sytuacja wymagająca od chrześcijan wytrwałości (w. 1-4)
Do zboru wśliznęli się bezbożni ludzie, którzy niezasłużoną życzliwością Bożą próbują usprawiedliwiać rozpasanie
Chrześcijanie muszą podjąć ciężką walkę o wiarę
Postawy, czyny i ludzie, których należy się wystrzegać (w. 5-16)
Nie należy zapominać, iż po wyzwoleniu z Egiptu Izraelici, którzy potem okazali brak wiary, zostali zgładzeni
Aniołów, którzy opuścili wyznaczone im stanowisko, spotkała kara
Dopuszczający się rażącej niemoralności mieszkańcy Sodomy i Gomory ponieśli karę ognia wiecznego
Mimo tych przykładów niektórzy próbują wprowadzić podobne praktyki do zboru
Michał nie pozwalał sobie na rzucanie obelg nawet wtedy, gdy rozmawiał z Diabłem; tymczasem ludzie ci „mówią obelżywie o chwalebnych”
Naśladują zły przykład Kaina, Balaama i Koracha
Są niebezpieczni jak skały ukryte pod wodą; niczym bezwodne obłoki i obumarłe, wykorzenione drzewa nie wydają żadnych dobrych owoców
O Bożym sądzie nad takimi bezbożnymi grzesznikami prorokował Henoch
Ludzie ci szemrają, wciąż się uskarżają, myślą tylko o sobie i zwodzą drugich pochlebstwami
Jak chrześcijanie mogą się strzec takich złych wpływów (w. 17-25)
Muszą pamiętać, że apostołowie zapowiedzieli pojawienie się takich ludzi „w czasie ostatnim”
Chrześcijanie powinni się od nich wyraźnie różnić: mają budować się na fundamencie wiary, modlić się w duchu świętym, trwać w miłości Bożej i oczekiwać objawienia się miłosierdzia Jezusa
Mają też pomagać drugim: okazywać miłosierdzie wątpiącym i wybawiać ich, wyrywając z ognia