„Nie boję się śmierci!”

DZIEWIĘCIOLETNI Christopher Heslop i jego 14-letni brat Matthew, Świadkowie Jehowy, wraz z wujkiem, ciocią i dwoma kuzynami spędzili październikowe przedpołudnie na pełnieniu chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej od domu do domu w okolicy Manchesteru w Anglii. Po południu wyjechali na wycieczkę krajoznawczą do Blackpool, pobliskiego uzdrowiska nadmorskiego. Wszyscy sześcioro znaleźli się w grupie 12 osób, które zginęły na miejscu w katastrofie samochodowej nazwanej przez policję „prawdziwą masakrą”.

Wieczorem w przeddzień tej tragedii rodzina Heslopów prowadziła w sąsiedztwie studium biblijne. Akurat omawiano temat śmierci. „Christopher”, powiedział jego ojciec David, „zawsze był rozsądnym chłopcem. Tego wieczora rzeczowo mówił o nowym świecie i swojej nadziei na przyszłość. W trakcie dyskusji powiedział nagle: ‛Chociaż śmierć sprawia ból, ale pięknie jest być Świadkiem Jehowy, bo ma się pewność, że kiedyś znowu zobaczymy się tu na ziemi’. Nikomu z obecnych nie przyszło wtedy do głowy, jak pamiętne okażą się te słowa”.

Relację o wypadku zamieszczoną w dzienniku Manchester Evening News opatrzono nagłówkiem: „Nie boję się śmierci — powiedziało dziecko, które zginęło w wypadku”. W artykule przytoczono dokładnie słowa Christophera. Jak 9-letnie dziecko mogło się wypowiedzieć z takim przekonaniem? Jakie wierzenia wpojono Christopherowi?

Zmartwychwstanie — niezawodna nadzieja

„Najbardziej uderzającą cechą nauk głoszonych przez pierwszych chrześcijan było kierowanie uwagi na zmartwychwstanie” — powiedziano w New Bible Dictionary. Czytamy tam ponadto: „Pierwsi kaznodzieje byli przekonani, iż Chrystus powstał z martwych, i — co za tym idzie — pewni, że we właściwym czasie wierzący też zmartwychwstaną. To ich wyróżniało spośród wszystkich innych nauczycieli starożytnego świata”.

Obecnie prawdziwych chrześcijan wyróżnia to samo. Nie nabijają sobie głowy grecką filozofią, która mylnie przypisuje człowiekowi posiadanie „nieśmiertelnej duszy”. Czerpią natomiast siłę z wypowiedzi Jezusa: „Wszyscy, którzy są w grobowcach pamięci, usłyszą jego głos i wyjdą”. Właśnie to stanowi podstawę wiary chrześcijańskiej: zmartwychwstanie tych, którzy pozostają w pamięci u Boga, do życia na rajskiej ziemi (Jana 5:28, 29; zobacz też Dzieje Apostolskie 17:31; 1 Koryntian 15:14).

David Heslop i jego żona Ailene uczyli obu synów tej podstawowej prawdy biblijnej i w rezultacie teraz sami czerpią z tego pociechę. „Oczywiście, bardzo często myślimy o zmartwychwstaniu”, mówi David, „i gdy czujemy się przygnębieni, a od czasu do czasu nam się to zdarza, od razu zaczynamy myśleć o przyszłości i uznajemy swoją stratę jako coś chwilowego”. Ailene dodaje: „To tak, jakby ktoś, kogo kochamy, wyemigrował. Nie wiadomo, jak długo będzie poza domem, ale wyczekujemy jego powrotu, żeby go znowu ujrzeć”.

Szczere zaproszenie

Czy chciałbyś, Drogi Czytelniku, żywić taką wiarę? Nie jest to zbyt trudne.

W pierwszym artykule tej serii wspomniano o ankiecie przeprowadzonej niedawno w Anglii. Ciekawe, że gdy zapytano ludzi, którzy nie chodzą do kościoła, gdzie by się wybrali, gdyby na nowo postanowili bywać w jakimś miejscu kultu, 27 procent (najwięcej) wymieniło Salę Królestwa Świadków Jehowy.

A na pytanie: „Do kogo byś się zwrócił, gdybyś bardzo chciał dowiedzieć się czegoś o Biblii, wierze chrześcijańskiej itd.?” 19 procent odpowiedziało: do Świadków Jehowy.

Obojętne, gdzie mieszkasz, Świadkowie Jehowy z przyjemnością pomogą Ci ugruntować się w wierze na podstawie nauk wyłuszczonych w Twojej Biblii. Wszystkie ich zebrania w Salach Królestwa, jak również proponowane przez nich domowe studia biblijne, są wolne od opłat. Dlaczego nie miałbyś uczynić pierwszego kroku i zwrócić się do nich? Wkrótce znajdziesz pociechę nie tylko w zdobytej wiedzy o śmierci i zmartwychwstaniu, lecz także w nadziei na życie w nowym, sprawiedliwym świecie, w którym „nie będzie już śmierci” (Objawienie 21:4).

[Ramka na stronie 11]

Powrót ze śmierci?

Znane są wypadki przywrócenia do życia ze stanu „śmierci klinicznej”. Niektórzy twierdzili potem, że mieli niezwykłe przeżycia w „innym życiu”. Medycyna potrafi to wyjaśnić. W londyńskim dzienniku „The Independent” czytamy: „Wydaje się, że takie halucynacje mają miejsce, gdy człowiek znajdzie się na krawędzi śmierci, ponieważ te same obszary mózgu są pobudzane przez znajdujący się w krwiobiegu dwutlenek węgla, gdy jego poziom jest wysoki, lub tlen, gdy jego poziom jest niski”. Gdy ktoś potem odzyska przytomność, może mu się wskutek tych halucynacji wydawać, że umarł i powrócił do życia.