2. Co oznacza greckie słowo oddane przez „wielkoduszność” i zwłaszcza kto jest wzorem w przejawianiu tej zalety?

² Grecki wyraz przetłumaczony na „wielkoduszność” oznacza dosłownie „wielkość ducha”. W pewnym leksykonie zdefiniowano wielkoduszność jako „opanowanie, które w obliczu prowokacji powstrzymuje przed natychmiastowym odwetem lub ukaraniem” (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words [Słownik objaśniający wyrażenia ze Starego i Nowego Testamentu] pod redakcją W. E. Vine’a, tom 3, strona 12). Człowiek wielkoduszny przejawia panowanie nad sobą i jest nieskory do gniewu.

10, 11. Dlaczego Jehowa był tak wielkoduszny wobec narodu izraelskiego?

¹⁰ Inna definicja wielkoduszności dotyczy zwłaszcza stosunków Boga z Jego ludem. Przymiot ten określono jako „cierpliwe znoszenie krzywdy lub prowokacji połączone z nietraceniem nadziei na poprawę napiętych stosunków” (Insight on the Scriptures [Wnikliwe badanie Pism], leksykon biblijny wydany przez Towarzystwo Strażnica, tom 2, strona 262). Wskazuje to na jeszcze jedną przyczynę wielkoduszności Boga wobec Izraelitów. Raz po raz odwracali się od Jehowy i popadali w niewolę narodów pogańskich, On jednak wielkodusznie ich wyzwalał i dawał im możność okazania skruchy (Sędziów 2:16-20).

¹¹ Większość królów izraelskich wciągała swych poddanych w fałszywy kult. Czy Bóg od razu odrzucił ten naród? Nie, Jehowa nie rezygnował szybko z nadziei na poprawę nadwerężonych stosunków. Był nieskory do gniewu. W swej wielkoduszności nieraz dawał im szansę okazania skruchy. Księga 2 Kronik 36:15, 16 (BT) informuje: „Bóg ich ojców, Jahwe, bez wytchnienia wysyłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym ludem i nad swym mieszkaniem. Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników, lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew Jahwe na Jego naród do tego stopnia, iż nie było już ocalenia”.