SIN

1. Pustkowie, na które mniej więcej w miesiąc po opuszczeniu Egiptu przybyli Izraelici po odejściu z Elim i z obozowiska nad Morzem Czerwonym. Później obozowali jeszcze w Dofka, Alusz i Refidim, po czym dotarli na pustkowie Synaj (Wj 16:1; 17:1; Lb 33:9-15). Właśnie na pustkowiu Sin zaczęli szemrać i narzekać z powodu braku mięsa. Tam Jehowa zesłał im przepiórki, które ‛pokryły obóz’, i tam też po raz pierwszy jedli mannę. Wtedy to weszło w życie prawo dotyczące sabatu (Wj 16:2-30).

Nie wiadomo dokładnie, gdzie leżało pustkowie Sin, ale z pewnością było to w pd.-zach. części półwyspu Synaj. Geografowie na ogół wskazują na piaszczystą równinę Dabbat ar-Ramla, położoną u podnóża płaskowyżu Synaj i blisko miejsca utożsamianego z Dofka.

2. Jedno z miast Egiptu, na które miał spaść miecz babilońskiego króla Nebukadneccara (Nebukadreccara) (Eze 30:6, 10, 15, 16). Zostało nazwane „twierdzą egipską”. Niektórzy utożsamiają je dziś z Peluzjum, występującym w łacińskiej Wulgacie. Była to starożytna warownia, która dzięki swemu położeniu broniła kraj przed inwazją od strony Azji. Na ogół Peluzjum umiejscawia się w dzisiejszym Tall al-Farama, ok. 32 km na pd. wsch. od Port Saidu nad Morzem Śródziemnym. U wejścia do Egiptu twierdzę tę napotykały karawany i wojska nadciągające z wybrzeża filistyńskiego. Asyryjski król Asurbanipal wspomina o niej w swych rocznikach. Miejsce, gdzie leżało to starożytne miasto, jest dziś otoczone piaskiem i moczarami.