OGÓREK

(hebr. kiszszuʼáh).

Ogórki wraz z arbuzami, porami, cebulą i czosnkiem należały do egipskich produktów, za którymi bardzo tęsknili utyskujący Izraelici i mieszany tłum (Lb 11:5). Niektórzy bibliści uważają ogórki za zbyt pospolite, by mogły budzić takie pragnienie, toteż sugerują, iż chodziło o melony (Cucumis melo). Jednakże świadectwo pokrewnych języków oraz pierwszych przekładów wskazuje, że Izraelici mieli na myśli ogórki.

Ogórek rośnie jako długie, płożące się pnącze o żółtych lub białawych kwiatach. Owoc ogórka siewnego (Cucumis sativus) ma gładką, zieloną lub niebieskawozieloną skórkę oraz zielonkawobiały miąższ z pestkami. Dobrze nawodnione brzegi Nilu i nawilżana rosą ziemia w Palestynie w połączeniu z gorącym słońcem zapewniają idealne warunki wzrostu tej roślinie, powszechnie uprawianej w tamtych rejonach.

W warzywnikach lub winnicach zwykle wznoszono chatkę bądź budkę, w której mógł się schronić strażnik pilnujący plonów przed złodziejami oraz wałęsającymi się zwierzętami. Była to nietrwała konstrukcja, składająca się z czterech prostych słupów wbitych w ziemię i połączonych poprzeczkami. Dach i ściany robiono z gałęzi, niekiedy ze splecionych cienkich gałązek, a główne elementy konstrukcji wiązano ze sobą elastycznymi witkami. Po zakończeniu okresu wegetacyjnego roślin budki te były porzucane, a z nadejściem jesiennych wiatrów i deszczów niszczały lub nawet całkowicie się zawalały. Dlatego o zniszczonym Syjonie dobitnie powiedziano, iż ‛pozostał jak szałas w winnicy, jak budka strażnicza na polu ogórków’ (Iz 1:8).

Na polach uprawnych stawiano też słupy, pale bądź inne przedmioty mające odstraszać zwierzęta i właśnie do takiego niemego, martwego „stracha na wróble w polu ogórkowym” przyrównał prorok Jeremiasz wizerunki sporządzane przez bałwochwalcze narody (Jer 10:5).