Owce Jehowy potrzebują czułej opieki

„Wiedzcie, że Jehowa jest Bogiem. (...) Myśmy jego ludem i owcami jego pastwiska” (PSALM 100:3, NW).

1. Jak Jehowa traktuje swych sług?

JEHOWA jest Wielkim Pasterzem. Jeżeli Mu służymy, uznaje nas za swe owce i otacza czułą opieką. Nasz Ojciec niebiański pokrzepia nas i pociesza, wiodąc „ścieżkami sprawiedliwości ze względu na imię swoje” (Psalm 23:1-4). A Wspaniały Pasterz, Jezus Chrystus, tak nas kocha, że oddał za nas swą duszę (Jana 10:7-15).

2. W jakim położeniu znajdują się słudzy Boży?

² Otoczeni tak czułą opieką, chętnie powtarzamy za psalmistą: „Służcie Jehowie z radością. Przybądźcie przed niego z wesołym wołaniem. Wiedzcie, że Jehowa jest Bogiem. To on nas uczynił, a nie my samych siebie. Myśmy jego ludem i owcami jego pastwiska” (Psalm 100:2, 3, NW). Jesteśmy naprawdę rozradowani i czujemy się bezpieczni niczym w solidnej, murowanej zagrodzie dla owiec, zapewniającej ochronę przed groźnymi drapieżnikami (4 Mojżeszowa 32:16; 1 Samuela 24:4, BT; Sofoniasza 2:6, NW).

Ochoczy pasterze trzody

3. Jak do trzody Bożej odnoszą się zamianowani chrześcijańscy starsi?

³ Jako owce Boże, mamy mnóstwo powodów do radości. Przewodzą nam zamianowani starsi. Nie ‛narzucają się nam jako władcy’, nie panoszą się wśród nas ani nie próbują być panami naszej wiary (4 Mojżeszowa 16:13; Mateusza 20:25-28; 2 Koryntian 1:24; Hebrajczyków 13:7). Wręcz przeciwnie, są życzliwymi pasterzami, stosującymi się do rady apostoła Piotra: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz chętnie, ani nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz ochoczo, ani nie jako panoszący się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym, lecz stając się przykładami dla trzody” (1 Piotra 5:2, 3). Z kolei apostoł Paweł powiedział współstarszym: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga, nabyty przez niego krwią jego własnego Syna”. A jakże wdzięczne są owce, że ci mężczyźni zamianowani duchem świętym ‛czule obchodzą się z trzodą’! (Dzieje 20:28-30).

4. Z jakiego stosunku do trzody był dobrze znany Charles T. Russell?

⁴ Jezus dał zborowi „dary w ludziach”, między innymi „pastorów”, czyli pasterzy czule pasących trzodę Jehowy (Efezjan 4:8, 11, Biblia króla Jakuba). Jednym z nich był Charles T. Russell, pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica. Ponieważ w sposób nacechowany miłością i współczuciem opiekował się trzodą podlegającą Naczelnemu Pasterzowi, Jezusowi Chrystusowi, nazywano go pastorem Russellem. Obecnie chrześcijańscy starsi są mianowani przez Ciało Kierownicze Świadków Jehowy; zważa się też na to, aby określeń typu „pastor”, „starszy” czy „nauczyciel” nie używać jako tytułów (Mateusza 23:8-12). Niemniej dzisiejsi starsi rzeczywiście wykonują pracę pasterską, mając na względzie dobro owiec z pastwiska Jehowy.

5. Dlaczego nowi powinni poznać zamianowanych starszych w zborze chrześcijańskim?

⁵ Jako pasterze, starsi mogą ogromnie pomóc nowym w robieniu postępów duchowych. Dlatego w niedawno wydanej książce Wiedza, która prowadzi do życia wiecznego powiedziano na stronie 168: „Zapoznaj się z zamianowanymi starszymi zboru. Mają oni spore doświadczenie w korzystaniu z wiedzy pochodzącej od Boga, gdyż muszą odpowiadać wymaganiom, jakie stawia nadzorcom Biblia (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:5-9). Nie wahaj się porozmawiać z którymś z nich, gdybyś potrzebował pomocy duchowej w przezwyciężeniu jakiejś przywary lub jakiegoś zwyczaju sprzecznego z miernikami Bożymi. Przekonasz się, że starsi biorą sobie do serca napomnienie Pawła: ‚Pocieszajcie swą mową dusze przygnębione, wspierajcie słabych, wobec wszystkich bądźcie wielkodusznie cierpliwi’ (1 Tesaloniczan 2:7, 8; 5:14)”.

Gdy nowi pragną głosić

6. Jakiego trybu postępowania należy się trzymać, jeśli zainteresowany chce zostać głosicielem Królestwa?

⁶ Jeżeli osoba studiująca Biblię ma już pewien zasób wiedzy i od jakiegoś czasu uczęszcza na zebrania, może zapragnąć zostać głosicielem Królestwa, czyli kaznodzieją dobrej nowiny (Marka 13:10). Jeśli wyrazi takie życzenie, Świadek prowadzący studium poinformuje o tym nadzorcę przewodniczącego, który poprosi kogoś ze zborowego komitetu służby i jeszcze jednego starszego o spotkanie z zainteresowanym i ze studiującym z nim głosicielem. Przeprowadzą rozmowę na podstawie materiału ze stron 98 i 99 książki Zorganizowani do pełnienia naszej służby. Jeśli ci dwaj starsi przekonają się, że dana osoba wierzy w podstawowe nauki biblijne i stosuje się do zasad Bożych, powiedzą jej, że może brać udział w publicznej służbie kaznodziejskiej.a Kiedy ktoś taki odda sprawozdanie ze służby polowej, zostanie ono wpisane do „Karty sprawozdań głosiciela zborowego”, założonej na jego nazwisko. Odtąd będzie mógł składać sprawozdanie ze swego udziału w działalności świadczenia wraz z milionami innych, którzy z radością ‛ogłaszają słowo Boże’ (Dzieje 13:5). W zborze poda się komunikat, że osoba ta jest nie ochrzczonym głosicielem.

7, 8. Jak nie ochrzczonemu głosicielowi można udzielić potrzebnej mu pomocy w służbie?

⁷ Nie ochrzczony głosiciel potrzebuje pomocy starszych i innych dojrzałych chrześcijan. Jego postępami duchowymi będzie zainteresowany na przykład prowadzący zborowe studium książki w grupie, do której uczęszcza. Ktoś nowy nie zawsze umie skutecznie głosić od domu do domu (Dzieje 20:20). Zapewne więc chętnie przyjmie pomoc, zwłaszcza od osoby studiującej z nim książkę Wiedza. Udzielenie takiego praktycznego wsparcia jest nader stosowne — przecież Jezus Chrystus także przygotowywał uczniów do działalności (Marka 6:7-13; Łukasza 10:1-22).

⁸ Jeśli chcemy pełnić służbę owocnie, musimy się do niej wcześniej dobrze przygotowywać. Dlatego obaj głosiciele mogą się najpierw spotkać, by przećwiczyć wstępy proponowane co miesiąc w Naszej Służbie Królestwa. Kiedy wyruszą razem do służby polowej, przy pierwszych i ewentualnie przy drugich drzwiach może zacząć osoba mająca większe doświadczenie. Następnie po życzliwych słowach wstępnych mogą już dawać świadectwo wspólnie. Niewykluczone, że po kilku tygodniach takiej współpracy wyłonią się ciekawe odwiedziny, a nawet domowe studium Biblii na podstawie książki Wiedza, która prowadzi do życia wiecznego. Bardziej doświadczony głosiciel mógłby jakiś czas prowadzić to studium, a potem przekazać je nowemu. Ileż radości zaznają obaj, gdy ktoś z docenianiem odniesie się do wiedzy o Bogu!

9. Jakie kroki należy poczynić, gdy głosiciel pragnie zostać ochrzczony?

⁹ W miarę robienia postępów duchowych nie ochrzczony głosiciel może oddać się Bogu w modlitwie i zapragnąć się ochrzcić (porównaj Marka 1:9-11). Powinien o tym poinformować nadzorcę przewodniczącego, a ten dopilnuje, by omówiono z nim pytania ze stron 174-218 książki Zorganizowani do pełnienia naszej służby. Pytania te są podzielone na cztery części, które w czasie trzech spotkań omówią trzej starsi (gdy jest to możliwe). Jeśli są zgodni, że nie ochrzczony głosiciel w rozsądnej mierze pojmuje nauki biblijne i spełnia inne wymagania, powiedzą mu, iż może zostać ochrzczony. Dzięki oddaniu się Bogu i zgłoszeniu do chrztu otrzyma „znak” warunkujący wybawienie (Ezechiela 9:4-6).

Zaspokajanie specjalnych potrzeb

10. Jak będą pogłębiać wiedzę biblijną ci, którzy przestudiowali książkę Wiedza i dali się ochrzcić?

¹⁰ Jeżeli ktoś przestudiuje książkę Wiedza i da się ochrzcić, właściwie nie zachodzi już konieczność prowadzenia formalnego studium drugiej książki, takiej jak Zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu.b Oczywiście osoba nowo ochrzczona będzie się dużo uczyć przez przygotowywanie się do zebrań chrześcijańskich i regularną obecność na nich. Będzie też pogłębiać swą wiedzę, gdy pragnienie prawdy pobudzi ją do czytania i studiowania publikacji chrześcijańskich oraz rozmawiania ze współwyznawcami na tematy biblijne. A co zrobić, gdyby się wyłoniły specjalne potrzeby?

11. (a) Jak Pryscylla i Akwilas dopomogli Apollosowi? (b) Jak można pomóc niedawno ochrzczonej młodej osobie, która planuje wstąpić w związek małżeński?

¹¹ Nawet Apollos, który był „dobrze zaznajomiony z Pismami” i prawidłowo pouczony o Jezusie, odniósł pożytek z tego, że dojrzali chrześcijanie Pryscylla i Akwilas „wzięli go do siebie i dokładniej objaśnili mu drogę Bożą” (Dzieje 18:24-26; porównaj Dzieje 19:1-7). Załóżmy więc, że niedawno ochrzczona młoda osoba zastanawia się nad wstąpieniem w związek małżeński. Bardziej doświadczony chrześcijanin może jej pomóc w znalezieniu odpowiednich informacji w publikacjach Towarzystwa Strażnica. Użyteczne wskazówki na ten temat podano na przykład w części 7 książki Pytania młodych ludzi — praktyczne odpowiedzi.c Głosiciel, który wychowywał tę osobę, może omówić z nią ten materiał, ale już nie w formie regularnego studium.

12. Jak można dopomóc nowo ochrzczonym mającym kłopoty małżeńskie?

¹² Zastanówmy się nad innym przykładem: Nowo ochrzczone małżeństwo ma trudności z wprowadzaniem w czyn zbożnych zasad. Oboje mogą poprosić o radę starszego, który poświęci kilka wieczorów na przeanalizowanie z nimi stosownych wersetów i zwrócenie im uwagi na informacje zawarte w publikacjach Towarzystwa Strażnica. Niemniej starszy nie wznowi z nimi systematycznego studium Biblii.

Jeśli nowy zbłądzi

13. Dlaczego starsi zboru powinni okazać miłosierdzie nowo ochrzczonemu, który pobłądził, lecz okazuje skruchę?

¹³ Starsi naśladują Wielkiego Pasterza, Jehowę, który oznajmia: „Ja sam będę pasł moje owce (...), zranione opatrzę, chore wzmocnię” (Ezechiela 34:15, 16; Efezjan 5:1). Uczeń Juda w tym samym duchu usilnie zachęcał do miłosiernego potraktowania namaszczonych chrześcijan, którzy byli dręczeni wątpliwościami lub popełnili grzech (Judy 22, 23). Od doświadczonych chrześcijan słusznie oczekuje się dużo więcej, toteż osobie nowo ochrzczonej — będącej niejako jagnięciem — która pobłądzi, lecz okazuje skruchę, z pewnością należy okazać miłosierdzie (Łukasza 12:48; 15:1-7). Jeżeli starsi ‛sądzą dla Jehowy’, czule troszczą się o takie owce i korygują je w duchu łagodności (2 Kronik 19:6, NW; Dzieje 20:28, 29; Galatów 6:1).d

14. Co powinien zrobić niedawno ochrzczony głosiciel, jeśli popełnił poważny grzech, i jak można mu pomóc?

¹⁴ Przypuśćmy zatem, że niedawno ochrzczony głosiciel, który wcześniej nadużywał alkoholu, raz czy dwa razy za dużo wypił. Inny być może przezwyciężył głęboko zakorzeniony nałóg tytoniowy, ale raz czy dwa razy uległ pokusie i po kryjomu zapalił. Nawet jeśli nasz nowy współwyznawca w modlitwie prosił Boga o przebaczenie, powinien zwrócić się o pomoc do starszego, aby grzech nie wszedł mu w nawyk (Psalm 32:1-5; Jakuba 5:14, 15). Kiedy powie jednemu ze starszych o swym niedopisaniu, ten postara się skorygować nowego głosiciela w duchu miłości (Psalm 130:3). Niewykluczone, że rada oparta na Biblii wystarczy, by ‛wyprostował ścieżki dla swych stóp’ (Hebrajczyków 12:12, 13). Starszy ten omówi całą sprawę z nadzorcą przewodniczącym zboru i wspólnie się zastanowią, jakiej jeszcze pomocy należałoby udzielić tej osobie.

15. Co może czasem okazać się konieczne, jeśli nowo ochrzczony zgrzeszy?

¹⁵ W niektórych wypadkach to nie wystarczy. Jeżeli sprawa nabierze rozgłosu, stanowi zagrożenie dla trzody lub jeśli wiąże się z innymi trudnymi problemami, grono starszych wyznaczy dwóch nadzorców do jej zbadania. Gdyby ustalili, że jest ona na tyle poważna, iż wymaga rozpatrzenia przez komitet sądowniczy, powiadomią o tym grono. Powoła ono wtedy komitet sądowniczy, by pomóc błądzącemu. Członkowie komitetu powinni go potraktować w sposób nacechowany miłością i starać się skorygować na podstawie Pisma Świętego. Jeżeli zareaguje na ich życzliwe starania, mogą zadecydować, czy byłoby wskazane nie zapraszać go do punktów przedstawianych z podium w Sali Królestwa lub czy należy mu zezwolić na udzielanie komentarzy podczas zebrań.

16. Co mogą zrobić starsi, by pomóc błądzącemu?

¹⁶ Jeżeli błądzący zareaguje pozytywnie, bracia z komitetu sądowniczego (jeden lub dwóch) złożą mu kilka wizyt pasterskich w celu ugruntowania jego wiary i doceniania dla prawych mierników Bożych. Prócz tego warto, żeby od czasu do czasu wyruszyli z nim do służby polowej. Mogą przeprowadzić z tą osobą kilka rozmów na podstawie Pisma Świętego, wykorzystując na przykład stosowne artykuły ze Strażnicy i Przebudźcie się!, ale nie wznowią systematycznego studium Biblii. Dzięki tak troskliwej opiece błądzący może nabyć sił potrzebnych do stawienia w przyszłości oporu słabościom ciała.

17. Jakie kroki należy poczynić, jeśli ochrzczony winowajca nie okazuje skruchy i nie porzuca grzesznego postępowania?

¹⁷ Rzecz jasna okoliczność, iż ktoś niedawno dał się ochrzcić, nie usprawiedliwia zatwardziałego trwania w grzechu (Hebrajczyków 10:26, 27; Judy 4). Każdy ochrzczony winowajca, który nie okazuje skruchy i nie porzuca grzesznego postępowania, będzie usunięty ze zboru (1 Koryntian 5:6, 11-13; 2 Tesaloniczan 2:11, 12; 2 Jana 9-11). Jeśli okaże się to konieczne, grono starszych powoła komitet sądowniczy. Gdy dojdzie do wydalenia ze zboru, należy podać krótkie ogłoszenie: „... został wykluczony(a)”.e

Pomagajcie im ‛przeć do dojrzałości’

18. Skąd wiadomo, że zarówno nowo ochrzczeni, jak inni chrześcijanie muszą stale pogłębiać wiedzę o Jehowie i Jego woli?

¹⁸ Ogromna większość sług Bożych nie opuści trzody. Cieszymy się też, że wszyscy możemy coraz bardziej się przybliżać do naszego Ojca niebiańskiego dzięki nieustannemu pogłębianiu wiedzy o Nim i o Jego woli (Kaznodziei 3:11; Jakuba 4:8). Tysiące ochrzczonych w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. niewątpliwie musiało się jeszcze uczyć (Dzieje 2:5, 37-41; 4:4). To samo można powiedzieć o poganach, którzy nie znali Pisma Świętego. Dotyczyło to choćby osób ochrzczonych po przemówieniu Pawła na ateńskim Areopagu (Dzieje 17:33, 34). Również dzisiaj nowo ochrzczeni muszą się dalej uczyć i potrzebują czasu i pomocy, by umocnić się w postanowieniu czynienia tego, co słuszne w oczach Bożych (Galatów 6:9; 2 Tesaloniczan 3:13).

19. Jak można pomagać ‛przeć do dojrzałości’ osobom zgłaszającym się do chrztu?

¹⁹ Co roku tysiące osób daje się ochrzcić i potrzebuje pomocy, by ‛przeć do dojrzałości’ (Hebrajczyków 6:1-3). Słowem, przykładem i udzielaniem praktycznego wsparcia w służbie możesz dopomagać niektórym w przyodziewaniu nowej osobowości i w ‛dalszym chodzeniu w prawdzie’ (3 Jana 4; Kolosan 3:9, 10). Jeśli jesteś doświadczonym głosicielem, starsi mogą cię poprosić o pomaganie nowemu współwyznawcy w służbie polowej lub o omawianie z nim przez kilka tygodni pewnych myśli biblijnych, by na przykład umocnić jego wiarę w Boga czy docenianie dla zebrań chrześcijańskich. Pasterze opiekujący się trzodą przejawiają matczyną delikatność, a przy tym niczym ojcowie usilnie zachęcają owce (1 Tesaloniczan 2:7, 8, 11). Niemniej kilku starszych i sług pomocniczych nie jest w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb zboru. Przypominamy rodzinę, w której jeden drugiemu śpieszy z pomocą. Każdy z nas może coś zrobić, by pokrzepić współwyznawców. Ty również potrafisz dodać komuś otuchy, pocieszyć przygnębionych czy wesprzeć słabych (1 Tesaloniczan 5:14, 15).

20. Co możesz robić, by krzewić wiedzę o Bogu i zapewniać czułą opiekę owcom z pastwiska Jehowy?

²⁰ Ludzie potrzebują wiedzy o Bogu i ty, jako Świadek Jehowy, masz radosny przywilej uczestniczenia w jej rozkrzewianiu. Owcom Jehowy potrzeba czułej opieki, toteż możesz życzliwie pomagać, by zostały nią otoczone. Oby Jehowa błogosławił twej służbie i nagrodził cię za szczere wysiłki w pomaganiu owcom Jego pastwiska!

[Przypisy]

Jak odpowiesz?

◻ Jak Jehowa traktuje swe owce?

◻ Co należy zrobić, gdy ktoś pragnie zostać głosicielem?

◻ Jak współwyznawcy mogą pomagać nowym mającym specjalne potrzeby?

◻ Jakiej pomocy starsi mogą udzielić komuś, kto pobłądził, lecz okazuje skruchę?

◻ Jak możesz dopomagać nowo ochrzczonemu, by ‛parł do dojrzałości’?

[Ilustracja na stronie 16]

Charles T. Russell był znany jako życzliwy pasterz trzody

[Ilustracja na stronie 18]

Współczujący starsi czule odnoszą się do trzody Bożej