Starożytny Babilon stał się „perłą królestw” (Izajasza 13:19, Bw). W tym rozległym mieście, dogodnie położonym na szlaku handlowym łączącym Zatokę Perską z Morzem Śródziemnym, składowali swe towary kupcy podróżujący lądem i wodą między Wschodem a Zachodem.

W VII wieku p.n.e. Babilon, stolica potężnego mocarstwa, uchodził za niezdobytą twierdzę. Leżał po obu stronach rzeki Eufrat, której wody wykorzystano do utworzenia szerokiej i głębokiej fosy oraz sieci kanałów. Ponadto chroniły go solidne podwójne mury, wzmocnione licznymi basztami obronnymi. Nic dziwnego, że mieszkańcy miasta czuli się bezpieczni.

A jednak w VIII stuleciu p.n.e., jeszcze zanim Babilon osiągnął szczyt świetności, prorok Izajasz przepowiedział, że będzie on ‛wymieciony miotłą unicestwienia’ (Izajasza 13:19; 14:22, 23). Opisał też, jak dojdzie do tego upadku. Najeźdźcy ‛wysuszą’ rzeki — zabezpieczające miasto niczym fosa — wskutek czego stanie się ono bezbronne. Izajasz wyjawił nawet imię zdobywcy: miał nim być Cyrus, możny król perski, przed którym ‛zostaną otworzone podwoje i bramy nie będą zamknięte’ (Izajasza 44:27 do 45:2, Bw).

„Nigdy nie będzie zamieszkany”

Co miało się stać z Babilonem po jego upadku? Izajasz zapowiedział: „Nigdy nie będzie zamieszkany ani nie będzie istnieć przez pokolenie za pokoleniem. I nie rozbije tam Arab swojego namiotu ani pasterze nie pozwolą tam leżeć swym trzodom” (Izajasza 13:20). Oświadczenie, iż tak dogodnie położone miasto pozostanie na zawsze nie zamieszkane, mogło się wydawać co najmniej dziwne. Czy to możliwe, że Izajasz zanotował te słowa, wiedząc już o jego spustoszeniu?

Zdobyty przez Cyrusa Babilon — choć utracił swą świetność — był zamieszkany jeszcze przez setki lat. Jak pamiętamy, wśród Zwojów znad Morza Martwego znaleziono kopię całej Księgi Izajasza, datowaną na II stulecie p.n.e. Mniej więcej w tym czasie, gdy ją sporządzano, Babilon opanowali Partowie. W I wieku n.e. mieszkali w tym mieście osadnicy żydowscy, których odwiedził pisarz biblijny Piotr (1 Piotra 5:13). Tekst Księgi Izajasza ze Zwojów znad Morza Martwego miał wtedy już prawie dwieście lat. A zatem w I wieku n.e., długo po ukończeniu spisywania Księgi Izajasza, Babilon wciąż jeszcze nie był całkowicie wyludniony.a

Zgodnie z zapowiedzią Babilon stał się w końcu „kupą kamieni” (Jeremiasza 51:37). Hebraista Hieronim (IV/V wiek n.e.) podał, że za jego czasów Babilon był krainą łowów, po której włóczyła się „wszelkiego rodzaju zwierzyna”.⁹ I jest pustkowiem po dziś dzień.

Izajasz nie dożył chwili, gdy Babilon opustoszał. A jednak spełniły się jego słowa, że „nigdy nie będzie zamieszkany”, o czym świadczą ruiny tego ongiś potężnego miasta, leżące około 80 kilometrów na południe od Bagdadu w dzisiejszym Iraku. Wszelkie rekonstrukcje mające uczynić z Babilonu atrakcję turystyczną mogą przyciągać zwiedzających, lecz „potomstwo i potomność” Babilonu przeminęły na zawsze (Izajasza 13:20; 14:22, 23).

A zatem prorok Izajasz nie wypowiadał mglistych przepowiedni, które można by dopasować do jakiegoś przyszłego wydarzenia. Nie opisywał też wydarzeń już zaistniałych, nadając temu pozory proroctwa. Pomyśl, po co oszust miałby ryzykować, „prorokując” o czymś, na co nie miał najmniejszego wpływu — mianowicie że potężny Babilon nigdy więcej nie będzie zamieszkany?