ŁUP

Zdobycz wojenna uzyskana na pokonanym wrogu, która zgodnie ze zwyczajem przypadała zwycięskiej stronie; także coś zagrabionego przez ludzi trudniących się rozbojem (Łk 11:21, 22). Izraelici po zwycięstwach wprawdzie brali łupy, ale to nie chęć ich zdobycia była przyczyną, dla której prowadzili wojny; łupy stanowiły część nagrody od Jehowy za to, że spełniali Jego wolę jako wykonawcy Jego wyroków.

Abraham po uwolnieniu Lota z niewoli Kedorlaomera nie przyjął dla siebie nic z łupu zaproponowanego przez króla Sodomy, aby nikt nie mógł powiedzieć, że to on, a nie Jehowa, wzbogacił Abrahama (Rdz 14:1-24; Heb 7:4).

Podział łupu. Izraelici zdobyli ogromny łup, gdy wywarli pomstę na Midianitach za to, że ci nakłonili ich do grzechu i na wielu sprowadzili zagładę (Lb 25). Zdobycz podzielono tak, że połowę otrzymało 12 000 uczestniczących w bitwie, a drugą połowę ci, którzy pozostali w domu. Następnie pięćsetną część łupu wojowników oddano kapłanom, a pięćdziesiątą część drugiej połowy przekazano Lewitom. Żołnierze dobrowolnie ofiarowali do sanktuarium Jehowy wiele złota, zwłaszcza w postaci kosztowności i ozdób, jako wyraz wdzięczności za ochronę w walce, w której nie zginął ani jeden z nich (Lb 31:3-5, 21-54).

Być może nie zawsze dokonywano podziału łupów dokładnie w ten sam sposób, ale wydaje się, że przyjęto taką ogólną zasadę (1Sm 30:16-20, 22-25; Ps 68:12). Później, w czasach królów, część łupu przekazywano królowi lub do świątyni (2Sm 8:7, 8, 11, 12; 2Kl 14:14; 1Kn 18:7, 11).

W okresie podboju Kanaanu. Miasta siedmiu narodów Kanaanu miały być przeznaczone na zagładę; wszystkich mieszkańców należało zabić, można było zabrać tylko bydło i różne przedmioty (Pwt 20:16-18; 7:1, 2; Joz 11:14). Wyjątek stanowiło Jerycho, pierwsze podbite miasto — zachowano jedynie metale, które przekazano do domu Jehowy (Joz 6:21, 24). Oszczędzono też Rachab wraz z domownikami ze względu na okazaną przez nią wiarę (Joz 6:25). W miastach innych narodów, jeśli zdobyto je w walce, pozostawiano przy życiu dziewice oraz dzieci (Pwt 20:10-15). Wszelkie mienie ruchome i inne przedmioty zabrane jako łup Izraelici musieli oczyścić: tkaniny, skóry i drewno wyprać lub umyć, a metale poddać obróbce ogniowej (Lb 31:20-23).

Odstępcze miasta. Miasta izraelskie, które by odstąpiły od prawdziwego wielbienia, miały zostać doszczętnie zniszczone, a wszyscy ich mieszkańcy zgładzeni. Łup należało spalić na placu, natomiast samo miasto miało się stać „rumowiskiem po czas niezmierzony” (Pwt 13:12-17).

Chrystus ‛łupi’ dom Szatana. Kiedy Jezus Chrystus przebywał na ziemi, niejako ‛łupił’, inaczej ‛ograbiał’ (NŚ), dom Szatana, ponieważ uwalniał ludzi tkwiących w niewoli demonów, uzdrawiając ich z dolegliwości sprowadzonych przez te złe duchy (Mt 12:22-29, BWP). Poza tym „wstąpiwszy na wysokość, uprowadził jeńców; dał dary w ludziach”. Wyrwał ich spod władzy Szatana i dał jako dary w celu budowania swego zboru (Ef 4:8, 11, 12).

Łupieżcy z religii fałszywej. Chrystus oświadczył, że uczeni w piśmie i faryzeusze są ‛pełni grabieży’. Zapewne chodziło mu o to, że niczym zbójcy wymuszali mienie od wdów lub innych bezbronnych osób, jak również trzymali ludzi w niewoli religijnej, zabrawszy im „klucz wiedzy” (Mt 23:25; Łk 11:52). Ponadto żydowscy przywódcy religijni w znacznym stopniu ponosili odpowiedzialność za grabież mienia chrześcijan (Heb 10:34).